Het pijnlijkste is de vicieuze spiraal die je beschrijft in de nummers: last hebben van mentale problemen, die willen verdoven met drank, maar tegelijkertijd worden die problemen daardoor achteraf nog veel erger.
‘Ja, zo werkt het bij mij wel. Als ik moe ben, of in stressvolle periodes zit, ga ik drinken en feesten en kan ik me daarna heel slecht voelen. Soms duurt het de halve week voordat ik daar weer bovenop ben. Woensdag of donderdag voel ik me alweer iets beter, dan ben ik nét een klein beetje hersteld, en dan ga ik dat vieren met een drankje. Ik vraag me weleens af: waarom trappen we toch altijd in dezelfde val? Ik weet van mezelf ook heel vaak al: ja, maar morgen ga ik een paniekaanval hebben. Ik zit zelfs weleens in de tourbus, en dan zeg ik gekscherend: “Morgen weer lekker panieken!” Wat is dat toch voor een raar fenomeen? Nou, die zelfkastijding, dat zelfdestructieve, dat is ergens ook heel erg lekker. Het moment dat je die keuze maakt en een grote vinger naar jezelf opsteekt, dat zit voor mijn gevoel heel erg in “Rommel”.’
‘Zoiets gebeurde ook bij de 3FM Awards. Ik had eigenlijk helemaal geen zin, vooraf. Maar ja, toch lullig als ik er niet ben. Boaz had me overgehaald: “Kom, kom, kom!” Ik dacht: oké, ik drink gewoon twee biertjes en dan ga ik naar huis. Famous last words. Dan ben ik daar. Biertje. Biertje. Onze manager Dominique kwam me op een gegeven moment een 0.0 geven. Ewww, dat wilde ik niet, dus ging ik ‘m stiekem voor een baco omruilen met iemand. Dat is een point of no return: in een keer ben ik de moeheid verloren, ben ik het gevoel te willen rusten ook kwijt. Wilden ze me meenemen naar huis, dan ging ik mijn telefoon expres niet opnemen. Op zo’n moment hou je me echt niet meer tegen. Dan denk ik, dan voel ik me morgen maar slecht, ik moet me niet aanstellen. Maar ja, de volgende ochtend word ik wakker en dan is alles teveel.’
Het laatste nummer heet zelfs ‘Paniekaanval’. In het refrein zing je: ‘Ik heb een paniekaanval, ik zie gevaren overal.’ Heb je daar veel last van?
‘Ik kan niet wachten tot we met z’n twintigduizenden dat refrein gaan zingen, dat lijkt me echt prachtig. We hebben de basis voor het nummer al in 2019 gemaakt, toen was het nog een Lil Peep-achtige emotrap. Ik had toen ook heel veel last van die paniekaanvallen, en het schrijven was helend. Alleen al door het nummer af en toe te luisteren of zingen, werd het gevoel al iets minder. Het heeft heel lang op de plank gelegen, maar toen we “Rommel” maakten, kwamen we op het idee om het nieuw leven in te blazen. We wilden het op een ironische manier brengen, met een heel grappig refrein, zoals “Kinderwens” ook ironisch moest worden. Maar op een gegeven moment is de ironie uit het zicht verdwenen, het is best een traumatische tune, hè?’
‘Die paniekaanvallen zijn zo gek, je bent jezelf keihard aan het neuken. Er is niks aan de hand, je ligt gewoon in bed of bent ergens, en je denkt opeens dat je gek wordt, dat je in een psychose belandt. Dat denk ik uiteindelijk nu al acht jaar af en toe, en het is nog steeds niet gebeurd. [gniffel] Ik heb hele lieve vrienden en familie die me willen bijstaan, en ik hoef ook echt niet dat elke keer iemand met een fruitmandje voor de deur staat. Maar ik vind het wel gek hoe paniekaanvallen zijn genormaliseerd in de maatschappij. Bijna iedereen heeft er wel eens last van of kent iemand die er last van heeft. Er wordt zoveel van je verwacht, je moet zoveel, steeds meer mensen hebben last van overprikkeling, een soort disbalans met je eigen lichaam en behoeftes. Mensen verliezen zichzelf al snel uit het oog. 2021 was voor mij echt een dieptepunt, in 2022 voelde ik me al beduidend beter. Ik heb veel professionele hulp gehad, en heb het geluk dat ik uit een omgeving kom waar ik er open over kan praten, zonder oordeel. Mijn drank en middelengebruik heb ik altijd kunnen bespreken met mijn pa, familie en vrienden. Ze oordelen niet, bieden een luisterend oor en steun waar nodig. Nu is het ook een gesprek met de rest van Nederland.’