ADE23: Op DGTL mag je van The Blessed Madonna zijn wie je wil ADE23: Op DGTL mag je van The Blessed Madonna zijn wie je wil

Als je de NDSM Warehouse inloopt op zaterdagmiddag, is het haast alsof je de campus van de gemiddelde Nederlandse universiteit oploopt. Het terrein staat namelijk helemaal vol (echt VOL) met jonge studenten die allemaal in het bezit zijn van een zoet geurende vape en een kledingstuk met glitter. Ze hebben zich hier niet verzameld voor een tentamen, maar één van de zes feesten die DGTL dit jaar host op ADE. Om precies te zijn: The Blessed Madonna’s We Still Believe. De Amerikaanse superster-dj heeft één belangrijk doel met We Still Believe: een safe space creëren voor iedereen. Elk lichaam, elke ziel en iedere diva is welkom.

We zien het terug in de line-up voor We Still Believe: het is een mega diverse groep, een ware mengelmoes van verschillende culturele achtergronden, genders, seksualiteiten en leeftijden, en daarmee een mooie weerspiegeling van de hedendaagse samenleving. Helaas vertaalt deze diversiteit zich niet naar het publiek. Het merendeel van de aanwezigen in de NDSM Warehouse zijn witte Amsterdamse twintigers wiens financiële welvaart zichtbaar wordt gemaakt door de dure streetwear waarin ze allemaal zijn gehuld. Het voelt meer als een feestje van een willekeurige studentenvereniging van de UvA dan als een feest waar inclusiviteit hoog in het vaandel staat. De hele dag vragen we ons daarom ook af: wat kán je doen om diverser publiek aan te trekken dat aansluit op de missie die je als organisator nastreeft?

Goed, het homogene publiek is een beetje een domper, vooral in de context van We Still Believe en The Blessed Madonna’s idealen, maar dat mag de pret niet drukken. In Area One bewijzen Dee Diggs en Suze Ijó eer aan zwarte en queer cultuur met mega groovy, feelgood housetunes die vroeg op de middag al zorgen voor de eerste losse heupen en glunderende gezichten. Hoe kan je níét een brede grijns hebben als ‘I Will Survive’ opeens door de geluidsinstallatie van een industriële loods galmt? Net zo euforisch is de set van de Amerikaanse DJ Minx. Zij werd last-minute aan de line-up toegevoegd nadat Róisín Murphy er juist weer af werd gehaald. Waarom de Ierse zangeres niet meer mee mocht naar Amsterdam, is nooit écht vermeld, maar vermoedelijk komt het door de opvattingen over transpersonen en puberteitsremmers die zij eind augustus op Facebook deelde. Nou ja, terug naar DJ Minx dus, die een pionier is voor vrouwelijke dj's in haar thuisbasis Detroit en ook een groot voorbeeld is voor The Blessed Madonna. Tijdens het anderhalf uur dat Jennifer Witcher – zoals ze eigenlijk heet – draait, viert ze de schoonheid en kracht van vrouwelijkheid met sensuele, funky house én voguende, twerkende danseressen. Die energie krijgt DJ Minx ook terug van het publiek, want iedereen die in Area One te vinden is, eet met liefde uit haar handen. 

DJ Minx is niet de enige waarbij het publiek gulzig uit haar handen eet, ook Patrick Mason krijgt het in Area Two voor elkaar. Voor de excentrieke, Berlin-based dj is draaien niet gewoon, ja, draaien, maar juist een vorm van performance art waar zijn high-energy techno samenkomt met mode en dans. En dit wérkt, want Mason's expressiviteit geeft je het gevoel dat je ook kan en mag zijn wie je wil.

De sfeer is niet altijd even gezellig op We Still Believe vandaag. Bij FKA.m4a in Area Two vinden de jongeren met pupillen ter grootte van tennisballen hun Snapchat boeiender dan zijn cocktail van disco en grimmige techno, en hetzelfde geldt tijdens Sedef Adasi's set op dezelfde plek. De aanwezigen lijken zich niet te interesseren voor de zieke, melodieuze techno die ze draait, zelfs niet wanneer er een moddervette baslijn door de loods dreunt. Zonde. Ook bij Palms Trax in Area One zijn de goede vibes niet aanwezig. De Brit staat maar een beetje achter zijn draaitafel zonder veel energie te geven aan het publiek waar ze op kunnen meeliften. Met als gevolg dat iedereen zich gaat vervelen, en veel liever de NDSM Warehouse blauw laat staan met het rook van fruitige vapes. Lekker hoor, zo'n zoet geurende damp, maar kunnen we die alsjeblieft van de dansvloer houden?!

Op z'n ergst is We Still Believe dus de vape-hemel voor verveelde jongeren, op z'n best is We Still Believe een groots bal waar diversiteit gevierd wordt. De koning en koningin van dit bal? Nou, dat zijn Bambounou en de host zelf, The Blessed Madonna. Die eerste tovert in Area Two de ijskoude loods om in een snikhete dansvloer met snoeiharde, dreunende techno met zware bassen, die hij afwisselt met totaal onverwachtse, super rare popedits. Britney Spears’ empowerment banger ‘Piece Of Me’ komt voorbij, net als Madonna’s ‘Hung Up’. Het zou niet moeten werken, gewoon omdat het ZO absurd is, maar het werkt gek genoeg als een malle in de NDSM Warehouse. De Fransman gooit zijn hele lijf in de strijd, iets dat alle aanwezigen maar al te graag willen spiegelen. Het is zweten geblazen in Area Two vanavond — een beetje jammer dat een verkoelend drankje een rib uit je lijf kost (5,45 voor een ijsthee?!).

En oh, de jarige The Blessed Madonna! De Amerikaanse barst werkelijk van de energie, en het is zó ongelooflijk aanstekelijk dat we zelfs met zere voeten en vermoeide benen niet stil kunnen staan. Waarom zou je dat in godsnaam ook willen? De soulvolle discotunes die ze vanavond veel draait, zijn simpelweg gemaakt voor dansen. Compleet met extravagante dansers (waarvan twee op stelten. Je leest het goed — op stelten!) slaagt Marea Stamper – zoals ze dagelijks door het leven gaat – er al in de eerste vijf minuten van haar set om deze redelijk sfeerloze loods te verbouwen tot het allergezelligste, vrolijkste en kleurrijkste verjaardagsfeest van Amsterdam. Stamper gebruikt haar set van twee uur om haar dank op muzikale wijze te uiten aan de communities die haar inspireren. En wat is het ongelooflijk sick om iemand op een podium zo groot als deze zó openlijk mensen van kleur, de LHBTIQ+-gemeenschap en vrouwen te vieren. Ondanks het feit dat deze diversiteit niet wordt gereflecteerd in het publiek, biedt The Blessed Madonna’s oprechte, onvoorwaardelijke waardering voor groepen die vandaag de dag nog steeds gemarginaliseerd zijn, echt heel erg veel hoop. En dat is iets dat we moeten koesteren, vooral nu.