A La Carte met Pip Blom: 'Ik ben een doemdenker' A La Carte met Pip Blom: 'Ik ben een doemdenker'

‘Mensen hebben vaak twee ideeën bij het toeren: óf het is heel erg rock ’n roll, je gaat nooit naar bed, je gaat uit, heel veel zuipen. Of ze zien het als een soort vakantie. Dan vragen ze: wat heb je allemaal gezien van de stad? Nou ja, niks. Maar er is wel degelijk een soort romantiek: ik zit met mijn beste vrienden in een bus, we worden elke dag ergens anders wakker, gaan samen op avontuur en doen wat we het allerleukste vinden. Ik kan me voorstellen dat ik, mocht ik er ooit mee stoppen, heel erg weemoedig ga terugkijken op zo’n tijd met mijn beste vrienden.’

Hoe is de sfeer bij jullie in de bus?
‘We luisteren vooral heel veel muziek. We hebben een afspeellijst waar we voor de tour allemaal 100 nummers in doen. Bij een langere tour moeten het er 150 zijn. Die nummers worden samengevoegd en geshuffled door een robot - de shuffle-functie van Spotify geeft namelijk voorkeur aan je favoriete tracks -, daarna gooien we ze pas in een playlist. En dan hebben we de regel dat je één wildcard per dag mag inzetten, als je heel erg veel zin hebt in een bepaald liedje. Verder wordt er veel gekletst, en soms doen mensen een dutje.’

Jullie zijn net terug uit Engeland. Hoe was dat?
‘Heel wisselend, we hebben allerlei verschillende soorten shows gedaan. Clubshows, akoestische instores, festivals en ook drie underage-shows voor kinderen, twee in Sheffield en eentje in Guildford. Die eerste twee waren overdag, dan komen er dus ouders met kinderen vanaf… nul jaar oud. En in Guildford waren er veel kinderen van rond de 10, 11 jaar oud. In Engeland mogen mensen onder de zestien niet naar concerten, alleen naar festivals en van die hele grote arena-shows, daar moeten ze dan blijven zitten. Dat vind ik heel raar. Voor Darek, Tender en mij is het heel belangrijk geweest om al vroeg met muziek in aanraking te zijn gekomen, het is zo’n zonde dat dat daar niet kan. We loodsen dus vaak kinderen naar binnen via de gastenlijst, en organiseren zulke underage-shows.’ Ze lacht. ‘Het zijn vooral ouders hun kinderen meenemen, die kinderen zijn niet allemaal per se Pip Blom-fans. Maar ik had wel het idee dat dit voor sommige mensen een core memory was: voor het eerst met je kind naar een concert.’

‘Ik zou het heel erg fijn vinden voor mezelf als ik op een punt zou kunnen komen dat ik op een podium sta en me echt op mijn gemak voel. Dat heb ik nog niet. Ik ben niet zenuwachtig voor optredens, maar vind het altijd heel spannend als er heel veel mensen naar me kijken. Ik ben er wel van overtuigd dat dat iets is wat je kunt leren, dat je er beter in kan worden. Ik hoop op een dag een soort Alex Kapranos te worden. Die heeft een ongelooflijke overtuigingskracht, is heel charmant. Lucky Fonz III heeft dat ook op zijn eigen manier.’

Wat heb je daarvoor nodig?
‘Meer zelfverzekerdheid. Een zonnebril dragen tijdens optredens zou ook kunnen helpen. Dat vind ik net een beetje een douche move, maar dan krijg je wat afstand, voel je je minder jezelf, je voelt je misschien iets meer een soort van cool iemand. Met een outfit kun je een personage aannemen. Ik heb vaak gedacht: als ik in Confidence Man zou zitten, dan weet ik gewoon dat ik die dansjes moet doen. Dat zou ik op zich wel kunnen. En het maakt extreem veel uit of je je handen vrij hebt of niet. Ik speel gitaar, dan kún je eigenlijk al niet meer ruimte innemen, ik sta eigenlijk gewoon op mijn eilandje. De zanger van Shame - die speelt geen gitaar - rent gewoon het hele podium af. Dat lijkt me ook doodeng, maar ik zou er graag beter in worden.’

‘We hebben met z’n vieren heel lang aan de vorige plaat gewerkt, we dachten dat het heel erg goed ging. We leverden hem in en toen… is hij afgekeurd! Het label vond de mixen niet goed. Wij hadden twee weken lang elke avond aan die mixen gewerkt, en we hadden hen daar niet echt in meegenomen, we stuurden ze de dag voor de deadline allemaal in één keer op. Ze zeiden: “Jullie hebben niet overlegd, jullie zijn deze kant op gegaan en dit is helemaal niet het idee dat wij hadden.” Dat vond ik echt heel moeilijk. Ik dacht: ik weet toch hoe die plaat moet klinken?! Ik ben de artiest. Maar zij vonden dat we hen niet serieus namen als label, terwijl ze al jaren aan ervaring hebben. Er ontstond gewoon ruzie.’

Dat lijkt me heel ingewikkeld.
‘Dat was het ook wel. Ik huil heel snel als ik situaties te veel vind. Dan ben je aan het huilen, en moet je gaan proberen het op te lossen, allemaal via de telefoon. Want zij zaten in Engeland, wij in Nederland. Uiteindelijk bleek dat ze met een paar hele kleine aanpassingen al heel blij waren, en wij ook nog steeds.’

Wat was er aangepast?
‘Wij hadden de mix best wel naar binnen getrokken, het werd behoorlijk mono. Zij wilden een mix die meer stereo was, de ene gitaar naar links en de andere naar rechts. Het moest allemaal iets fancier klinken. Ik heb geleerd dat ik veel meer moet communiceren, veel sneller mensen moet meenemen in het proces, uitleggen wat mijn idee daarover is. We zitten nog steeds bij het label, we zijn hele goede vrienden en het is uiteindelijk allemaal goed gekomen, maar dit vond ik wel echt kut.’

‘In een band ben je met z’n allen een unit, dat werkt het beste als je rekening houdt met elkaar, aanvoelt wanneer het goed gaat met iemand of juist niet. Als je een familieband hebt, zit er een heel andere begrenzing op: Tender en ik hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden, maar gaan wel veel eerder ruzie maken, reageren eerder geïrriteerd. Dat is niet zo goed voor de sfeer in de groep. Tegelijkertijd is dat óók het fijnste aan samen in de band zitten. We slapen altijd samen op de kamer. Als hij merkt dat ik knorrig ben, gaat hij kijken of hij met me kan chillen om me op te vrolijken. We staan zo dicht bij elkaar dat we weten: ik kan nu even snauwen, dat lossen we zo wel weer op. Maar voor Darek is dat heftig. Die denkt soms: “Joh, doe even normaal!”

Tender is ook weleens niet meegeweest omdat het touren hem zwaar viel, toch?
‘Ja, hij zat niet zo goed in zijn vel en het touren vraagt echt wel heel veel van je. Hij heeft inmiddels een manier gevonden voor zichzelf, het gaat eigenlijk beter dan ooit, hij heeft het naar zijn zin en komt vrolijk over. Maar als je het aan hem vraagt, zal hij nog altijd zeggen dat hij liever thuis zit dan dat hij op tour gaat.’

‘De andere vriendschappen en relaties komen echt op een lager pitje te staan. We zijn heel veel weg, ik was vorig jaar meer dan 200 dagen niet thuis. En ik ben ook niet heel goed in contact onderhouden via WhatsApp. Er zijn periodes geweest in levens van vriendinnen waarbij hele heftige dingen zijn gebeurd, en ik in Amerika zat, er niet bij kon zijn. Dan zit je soms in de knoop: oh jee, ik kon er niet bij zijn en moet eigenlijk bellen, maar ik durf nu niet meer. Waardoor het allemaal nóg stroever gaat. Ik heb gelukkig hele lieve veerkrachtige vriendinnen, hoor, die er supergoed mee omgaan, maar ik voel me wel schuldig. Ik doe mijn best om er in de andere periodes wel te zijn.’

De dagen dat je wel thuis bent, kun je ook niet altijd gezellig afspreken.
‘Nee, dan moet je bijkomen en de was doen, want daarna moet je alweer weg. Ik heb een oma van 90 en daar ga ik elke donderdag heen. Mijn hele leven al. Zij is de enige bij wie ik altijd denk: dit móét, hoe moe ik ook ben.’ Ze lacht. ‘Ze is oud, dus we kunnen ook gewoon samen chillen.’

‘Ja, waar gaat het nou echt over? Dat is zo’n moeilijke vraag. Veel teksten bij mij gaan over relaties, in welke vorm dan ook. Niet alles gaat letterlijk over mezelf, maar wel over het web van mensen om me heen en hoe je met elkaar omgaat.’

Het is een vrolijke plaat, maar als ik tussen de regels door luister, lijkt het ook wel te gaan over de angst om verlaten te worden, over onzekerheid.
‘Ja. Willem en ik hebben al zeven jaar een relatie, en dat gaat heel goed, dus het is niet per se een weerspiegeling van mijn eigen leven. Maar ik ben een doemdenker, ik ga snel in allerlei patronen zitten. “Is This Love?” is bijvoorbeeld gebaseerd op het boek van Alma Mathijsen: Ik wil geen hond zijn. Zo’n geweldig concept: het gaat over een vrouw wiens relatie uit gaat. Zij zakt in een soort depressie en bedenkt: ja, eigenlijk zou het het beste zijn als ik zijn hond zou kunnen zijn. Dan ben ik altijd bij hem, krijg ik onvoorwaardelijke liefde. Dus ze gaat een proces in waarbij ze een hond wordt. Uiteindelijk wordt ze bij hem afgeleverd, geeft hij haar een aai en dan gaat hij naar de kroeg. Dus zit ze alsnog alleen. Dat vond ik zo’n sprekend beeld, je kan je zo verliezen in al die gedachten. Ik pieker over van alles, daar gaan de liedjes vaak over. Maar het gaat ook over seksualiteit, jezelf op een bepaalde manier aanvoelen in situaties. Ik vind het heel leuk als je naar een plaat luistert en je dan de main character kan voelen. Dat heb ik heel erg geprobeerd.’

‘Ik onthou altijd heel veel. Als iemand me iets heeft verteld, dan kan ik daar goed op inspelen. Ik kan mensen zich gezien en gehoord laten voelen. In vriendschappen, en ook in mijn relatie. We zijn de helft van de tijd niet samen, moeten vaak telefonisch communiceren. Dan kan ik zoveel vragen stellen: hoe zag de zaal eruit? Hoeveel mensen waren er dan? Heb je veel merch gekocht, wat heb je gegeten, ben je toen naar de Travelodge [een Britse hotelketen] gegaan of heb je bij iemand thuis geslapen? Tot Willem op een gegeven moment denkt: haha, wat vraag je me allemaal onbelangrijke informatie! Ik vind dat heel leuk om te weten, omdat ik dan een beeld kan vormen waar hij is, hoe zijn leven eruit ziet. Eten ze dezelfde dingen bij het tankstation als wij? Vindt hij die salade ook zo vies? En daar ben ik ook praktisch in. Als Willem op tour is en hij heeft geen onderbroeken meer, dan koop ik nieuwe onderbroeken. Is dat ook romantiek?’

Pip Blom is voor de Song van het Jaar genomineerd met 'Tiger' (breng hier je stem uit!), speelt op 1 december op ons Song van het Jaar-festival in de Maassilo en gaat daarna op een enorme tour. 

07-12 NL: Melkweg - AMSTERDAM
09-12 NL: Rotown - ROTTERDAM
15-12 NL: TivoliVredenburg - UTRECHT
20-12 NL: Vera - GRONINGEN
18-1 NL: Eurosonic Noorderslag - GRONINGEN
04-2 ENG: SUB89 - READING
05-2 ENG: Castle & Falcon – BIRMINGHAM
06-2 ENG: Academy 2 – LIVERPOOL
08-2 IE: Grand Social – DUBLIN
09-2 IE: Kasbah – LIMERICK
10-2 IE: Ulster Sports Club – BELFAST
12-2 SCO: Oran Mor – GLASGOW
13-2 ENG: Crookes Social Club – SHEFFIELD
14-2 ENG: Canvas – MANCHESTER
16-2 ENG: Lantern – BRISTOL
17-2 ENG: Academy 2 – LEICESTER
19-2 ENG: Junction 2 – CAMBRIDGE
20-2 ENG: Chalk – BRIGHTON
21-2 ENG: Heaven – LONDON
23-2 FR: Le Point FMR - PARIS 
29-2 DE: Yuca - COLOGNE 
01-3 DE: Molotow (Skybar) - HAMBURG
02-3 DE: Badehaus - BERLIN
04-04 NL: Patronaat - HAARLEM
05-04 NL: Burgerweeshuis - DEVENTER
06-04 NL: Metropool - HENGELO
11-04 NL: Paard - DEN HAAG
12-04 NL: Doornroosje - NIJMEGEN
13-04 NL: Muziekgieterij - MAASTRICHT
18-04 NL: Effenaar - EINDHOVEN
19-04 NL: De Spot - MIDDELBURG
20-04 NL: De Neushoorn - LEEUWARDEN
09-05 BE: Farrm - HASSELT
10-05 BE: PILAR - BUSSELS
11-05 BE: Trix Bar - ANTWERP