A La Carte met Torre Florim: ‘Waarom doen we nou weer zo ingewikkeld?!’ A La Carte met Torre Florim: ‘Waarom doen we nou weer zo ingewikkeld?!’

‘Er zijn altijd wel obsessies waar ik compleet in duik. De meest recente is denk ik AI. De algoritmes van sociale media voeden me daar nu ook heel erg in. Omdat ik een paar keer op artikelen heb geklikt en tweets heb geliked, krijg ik alleen nog maar dingen over AI. Het is een beetje begonnen met de laatste clip, ‘Running Backwards Into The Future’, die met AI is gemaakt. Het opent voor mij heel veel deuren. We konden heel veel verschillende beelden met ieder een compleet andere vibe bij elkaar brengen door AI als een filter te gebruiken. Vroeger kon je films alleen maken met grote budgetten en teams en veel tijd, maar ik kan nu videoclips langzaamaan in mijn eentje leren maken. Dat vind ik wel vet, omdat ik heel erg hou van in mijn eentje knutselen. Ook met muziek. Dit is gewoon een soort fantasiewereld waar je in terecht kan komen. Heel machtig om dingen op papier te zetten, en je verbeelding zo zelf te kunnen omzetten naar het daadwerkelijke videobeeld. Het vereist nog superveel bijsturing, maar je krijgt er dingen uit die je zelf niet had kunnen bedenken.’

Op welke manier prikkelt het je creativiteit? Wat vraag jij aan ChatGPT om verder te komen?
‘Ik vond ChatGPT nog niet zo heel erg nuttig. Ik heb het voor de gein weleens gebruikt. Met het afmaken van de plaat heb ik weleens een tekst gestuurd en gevraagd: waar denk jij dat dit over gaat? Ik vond het wel crazy dat hij zelfs een tekst vol metaforen hartstikke goed weet te omschrijven. Het was gewoon on the money. En soms, als ik iets heb geschreven en ik stuurt het naar ChatGPT, dan maakt hij een interpretatie en mist hij allerlei dingen. En dan lees ik mijn tekst na en denk ik: oh wacht, dit zit in mijn hoofd, maar ik heb het nog niet goed op papier gezet. Dus in die zin is het wel nuttig. Ik heb ook weleens voor de grap gezegd: hé, ik heb twee coupletten, schrijf nog een couplet. Maar dan komt er echt troep uit.’

Kun je je voorstellen dat je je eigen stem ook in AI gooit, zoals nu met Kanye West, Drake en The Weeknd gebeurt?
‘Op dit moment lijkt me dat nog niet zo nuttig, want ik kan gewoon zelf zingen. Ik edit mijn stem al heel vaak. Als ik iets heb ingezongen en achteraf denk: dit moet toch een andere noot zijn? Dan sleep ik hem gewoon omhoog. Maar als ik een keer verkouden ben? Ik word ouder en kan niet meer zo hoog? Of ik heb keelkanker gehad? Wie weet dan wel. Dat soort shit is best wel vet voor de mensen die niet meer echt kunnen zingen.’

‘Ik vind dit allemaal interessante vragen. Ik doe wat me het eerste te binnen schiet, anders zitten we hier voor eeuwig. Die onzekerheden… Voor grote shows ben ik toch altijd weer bang dat het niet lukt. Dat ik het niet goed genoeg heb uitgedacht of voorbereid. Die onzekerheden zijn nodig om ergens te komen, maar het is wel agonizing. Het is gewoon een prettige staat om in te verkeren. In zo’n periode neemt de onzekerheid alles in mijn hoofd over. Dat heb ik nu ook met de drie shows op Best Kept Secret. Ze hebben ieder een compleet andere inhoud, andere productie, een andere way of thinking. Eigenlijk best wel spannend voor ons.’

Waarom kwel je jezelf daar dan mee?
‘We worden er beter van, het wordt er bijzonderder van, zo houden we het voor onszelf levend. Maar vaak denk ik ook: “Waarom doen we nou weer zo ingewikkeld?! Waarom heb ik dit zo bedacht?” Dat is de end game voor mij: hoe kan ik compleet comfortabel worden met wat ik doe? Hoe kan ik volledig plezier krijgen? Het is een zoektocht die al 16 jaar lang duurt. Als ik denk aan het begin van De Staat: toen deed ik heel erg alsof ik comfortabel was op het podium, maar stiekem gaan er duizend dingen door je hoofd in. Als ik mezelf terugzie, denk ik: “Oh ja, dit had ik van tevoren bedacht om te zeggen.” Het is een soort van acteren wat heel veel artiesten hebben. Op het podium staan is een gekke combinatie van angst, onzekerheid en hele erge zelfverzekerdheid. Een superpower. Corto van Mozes and the Firstborn heeft het bandleven eens mooi omschreven: je probeert een piepend en krakend vliegtuig in de lucht te krijgen, en zodra je aan het vliegen bent, heb je het gevoel dat hij op elk moment weer naar beneden kan donderen, dat je hem met man en macht in de lucht probeert te houden. Dat vind ik een leuke omschrijving. Ik voel het niet zó extreem, maar succes is relatief en er is altijd de angst dat het stopt of verandert. De truc is: je moet er geen grip op willen hebben, je moet comfortabel worden met de onzekerheid.’

‘Ik heb daar weleens aan gedacht. Ik denk er zelfs best vaak aan. Eigenlijk elke plaat wel. Ik heb altijd heel veel ideeën, en het is de afweging: hoe passen die ideeën binnen De Staat? Is dit nog iets waar ik heel blij van word? Maar wat ik in de band kan stoppen is zo fucking divers allemaal, het is een van de meest diverse manieren van kunst maken. Muziek. Fotografie. Kleding. Theater. Het zit er allemaal in.’

Op welke momenten bekruipt die gedachte je het meest?
‘Elke keer als we iets afsluiten, of als we aan iets nieuws beginnen. En als we zoveel hebben gespeeld dat het niet meer leuk is. En als het binnen de band niet botert met zijn vijven. Dat kan ook gebeuren. Dan is het zoals elke ruzie: uitpraten. Op zoek gaan naar een oplossing. Proberen tot elkaar te komen. Je moet meebewegen met elkaar, en niet alleen aan jezelf denken. Wat ik superleerzaam vind.’

Jij bent altijd de leider van de band geweest en de belangrijkste songschrijver, maar er zitten nog vier leden in De Staat die een groot deel van hun leven opofferen aan de band. Hoe balanceer je dat, en zorg je dat je niet als een soort dictator…
Grappend: ‘Oppassen nu, Timo.’
En dan serieus: ‘Ik kan niet specifiek een concessie noemen, maar we hebben echt mazzel met de dynamiek binnen de band. We hebben precies de juiste combinatie van personen en persoonlijkheden. Zodra iemand er niet bij is, merken we dat ook meteen. Ik kom inderdaad met veel van de creatieve ideeën, maar daar is ook geen strijd over.’

‘Ik denk dat ik van mijn vader de rust heb meegenomen. Een soort chillheid. Hij was vertaler, hij vertaalde boeken van het Portugees naar het Nederlands en is inmiddels met pensioen. Mijn moeder is heel actief en sociaal en constant aan het netwerken, ze is heel aanwezig. Mijn vader is ook heel sociaal, maar niet zo aanwezig. Rustig aan. Niet te grote meningen over hoe iets moet. It’s all good.’

Grappig, want dit is geen kwaliteit die ik met rockster Torre Florim associeer.
‘Misschien botst het ook wel met het karakter dat ik op het podium speel. Niet zo gek, want een chille dude op een podium is niet het meest compelling beeld voor een gemiddeld publiek.’

‘Ik zit nu een beetje op de leeftijd dat ik ga uitzoeken waar dingen vandaan komen. “Oh, dit is hoe ik geneigd ben om met dingen om te gaan?” Als je opgroeit is alles best wel intens. Je bent gevoelig voor veel dingen, en creëert een manier om het zo makkelijk mogelijk te maken. Heel veel jongens uiten hun emotie in woede. Dat wordt dan geaccepteerd op de middelbare school: je mag wel boos worden, maar niet huilen. In mijn geval: ik zou niet zeggen dat ik mijn frustraties wegstopte, maar ik probeerde het eigenlijk altijd intern op te lossen. “Waarom word ik hier nou kwaad van? En wat kan ik in mezelf aanpassen waardoor dat niet gebeurt?” Ik probeerde juist niet mijn omgeving te veranderen, maar mijzelf. Ik vermijd conflicten. Nu ik ouder word, ontdek ik dat de manieren die ik voor mezelf heb ontwikkeld eigenlijk niet altijd functioneel zijn. Sterker nog: ze kunnen je tegenhouden. Ik word zelden fucking kwaad, ook nooit echt verdrietig. Maar ik probeer nu vaker uit te spreken als ik ergens mee zit. En het wordt ook van me gevraagd: “Zeg gewoon effe wat je echt vindt!”’

‘Het begon met een creatief idee: we splitsen onszelf op en gaan extremer drie verschillende kanten op. Ik denk dat ik niet echt op zoek ben geweest naar een draad door de drie kleuren heen. Die is er natuurlijk wel, want ik heb die teksten geschreven.’

Voor mijn gevoel gaat veel van de plaat uiteindelijk over aandacht, de manier waarop die wordt ingezet en als valuta wordt verhandeld. Je trekt de aandacht als steeds ouder wordende rockster in ‘Look At Me’, je zoomt in op populistische politici zoals Trump of Poetin en bezingt de weirde aantrekkingskracht van succes op social media.
‘Voor mijn gevoel gaat het vaak over ego. En aandacht, inderdaad. Op de een of andere manier vind ik dat gewoon een heel erg interessant thema. “Burning The Flag” is nu een van mijn favorieten, een hele filmische tekst voor mijn gevoel, die is geïnspireerd op de 6 januari-riots, het bestormen van het Capitool. “Bombti” gaat over een schreeuwlelijk die communiceert in statements en constant reacties wil ontlokken. Het raakt inderdaad aan social media. Als band heb je daar ook mee te maken, ik worstel daar soms mee.’

De blauwe liedjes staan daar enigszins los van: die lijken veel persoonlijker.
‘Klopt. We hebben altijd al zulke nummers gemaakt, maar ze grijpen vaak wat minder de aandacht. “One Day” en “Someone To Be” gaan over een soort onrust die nooit lijkt op te lossen, over de zucht naar rust. Kan ik niet gewoon eens kiezen, en dat dat het gewoon is? Dat het niet de hele tijd chaos in je hoofd is? Het zijn geen partybangers. Dat maakt zo’n Best Kept Secret-show ook heel erg leuk. De blauwe show wordt een hele persoonlijke, introspectieve show die gaat over muzikantschap. Dat merken we nu al tijdens het repeteren. Dat maakt het superspannend.’

Je gaat de dynamiek in andere dingen zoeken als je niet elke show kunt afsluiten met ‘Witch Doctor’.
‘Precies. Vroeger speelden we die altijd, je bent toch een beetje een lul als je die niet speelt. Nu hebben we voor onszelf een situatie gecreëerd waarin het volkomen legitiem is om dat nummer niet elke show te spelen: het nummer is duidelijk rood. “Kitty Kitty” ook. We dwingen onszelf op een andere manier naar onszelf te kijken, want op een gegeven moment slijt je vast in een bepaald patroon.’

‘Het rustigste gevoel heb ik altijd als er een periode is afgerond. De tour is klaar. Er moet iets nieuws gaan komen. Alles ligt open. Ik heb geen haast. Brainstormen, mensen opzoeken, naar musea gaan. Dat is het allerleukste. En ik ga graag mountainbiken. Een combinatie van adrenaline opzoeken, een soort rollercoaster, maar dan in je eentje door een prachtig bos. Het is een soort droomvlucht die je zelf onder controle hebt, waar je heel moe van wordt. Wat ik ook tof vind om te doen: een week lang in een vakantiehuisje zitten met een sauna en al die shit. En dan mezelf fysiek uitputten, dan chillen, en de dag daarna mezelf weer fysiek uitputten. Over het algemeen ben ik supergelukkig en blij met wat ik allemaal doe. Wat ik vandaag aankaart in dit menu? Dat gaat vooral om nog beter te worden in de rust vinden van wat ik doe. Dat is de kern van alles.’

De Staat speelt dit weekend drie shows op Best Kept Secret (vrijdag 00.00 geel op TWO, zaterdag 12.30 blauw op THE SECRET, zondag 18.00 rood op THE CASBAH). In januari 2024 spelen ze vergelijkbare shows in Paradiso en Doornroosje.