LL23: Underworld is de oer-Lowlands-band LL23: Underworld is de oer-Lowlands-band

Hoe noem je het als je over de barriers heen contact hebt met iemand in het linkervak? Een flirt? Nee, dat is het niet, het is niets seksueels, maar het is wel een ander soort contact dan je hebt met iemand die naast je staat te dansen. Het is de knipoog als je favoriete nummer begint, het is de boze blik als die ander gaapt en het vraagteken boven je hoofd als zij een smurf uit haar zak haalt. Het raadsel van die smurf is niet opgelost, maar het favoriete nummer in kwestie was ‘Dark & Long (Dark Train)’, de oudste Underworld song op de setlist vandaag, die eerder van de week al opviel in de kersverse zomermix van Job Jobse.

Twaalf minuten deed Underworld erover om de Alpha in zijn greep te krijgen. Dat waren geen twaalf minuten zwoegen, maar zorgvuldig opbouwen met ‘Juanita’ en eigenlijk al vanuit de introtape, een eigen productie genaamd ‘Caliban’s Dream’. Rick Smith staat zoals altijd bij de apparatuur, voegt laag voor laag toe. Karl Hyde beweegt naar links en naar rechts over het podium, gevolgd door een man met een spot. Steeds intenser wordt de track, met die rollende bass en dan uiteindelijk een geduldig bewaard euforisch moment. Waar generatiegenoten The Chemical Brothers zich op Best Kept Secret verloor in gejaagde mash-ups van eigen hits neemt Underworld voor elke track de tijd. Dat is hun kracht, en daar ligt ook hun voorspelbaarheid, want hoe vrij Hyde ook over het podium beweegt, de songs zijn in beton gegoten.

HET CONCERT:
Underworld, Alpha, vrijdag 20 augustus

HET PUBLIEK:
Minstens drie generaties Lowlands bezoekers, en minstens twaalf dansvloergeneraties. Ja, dat zijn twee verschillende dingen. 

WAS HET GOED:
Karl Hyde is nog altijd een fascinerende figuur waar je maar naar blijft kijken. Een meester in het schakelen van sinister naar euforisch, van introverte poëet naar extraverte entertainer. Hij is het allemaal tegelijk, en de muziek die Rick Smith uit zijn installatie tovert is nog net zo urgent als toen Underworld hier in 1994 voor het eerst speelde.

Des te mooier dat er vandaag wat nieuws op de setlist staat, twee tracks om precies te zijn. Helemaal aan het einde, tussen ‘Rez/Cowgirl’ en ‘Born Slippy’ (de absolute finale dus!) zit ‘And The Colour Red’, een doorpak-techno-track. Lekker diep en heerlijk om op te dansen, maar niet echt heel bijzonder tussen de legendarische synth arpeggio’s. Wel verbluffend mooi is ‘Denver Luna’, een nummer dat wat gewoontjes begint maar dan open valt in een acappella duet tussen Rick en Karl, wiens stemmen ook nog eens door effecten gescheiden worden tot een waar koor. Het is een intiem moment in het midden van de set, als al een paar knallers van hits uitgespeeld zijn. Direct na dat nieuwe liedje komt ook nog het minder bekende ‘Cups’, dat haast ambient begint maar in volle vaart eindigt. Dat het minder beklijvende materiaal van de laatste anderhalve decennia overgeslagen wordt is niet zo bezwaarlijk, al is het goed om hier nog eens te memoreren dat Underworld al begon met het verdelen van zijn tracks in primaire kleuren voor De Staat op dat idee kwam.

Het grootste deel van de set toont Underworld zich crowdpleasers pur sang. We kunnen dit rustig een greatest hits show noemen. ‘You bring light in’, zingt Hyde hartverwarmend in ‘Two Months Off’, om even later in ‘Push Upstairs’ naar zijn kruis te grijpen: ‘These are my intentions’, en weer later als ‘King Of Snake’ over het podium te kronkelen. Karl Hyde is een meester in het schakelen van sinister naar euforisch, van introverte poëet naar extraverte entertainer. Hij is het allemaal tegelijk en dat maakt hem eindeloos intrigerend om naar te kijken. En Rick Smith, met zijn leesbrilletje, is Rick Smith, de buschauffeur of slijterijverkoper over wie je verbijsterd hoort dat hij in de meest invloedrijke live dance-act van de laatste drie decennia zit.

1. Juanita
2. Two Months Off
3. Dark & Long (Dark Train)
4. Push Upstairs
5. Denver Luna
6. Cups
7. Shudder / King of Snake
8. Rez / Cowgirl
9. And the Colour Red
10. Born Slippy .NUXX

Al die generaties zie je mooi vertegenwoordigd als bij afsluiter en megaklassieker ‘Born Slippy NUXX’ het licht in de zaal wat feller schijnt. Een zestiger met een smileyshirt, een vader met zijn dochter, een groep jonge ravers die duidelijk van plan zijn deze Lowlands-nacht tot het einde uit te spelen. Ze lopen allemaal door elkaar en hoe goed of slecht ze het oeuvre van deze twee veteranen ook kennen, dit is voor iedereen een zoek-je-vrienden-moment. Shouting lager lager lager lager!