Dekmantel zaterdag: In de rij voor de vibe Dekmantel zaterdag: In de rij voor de vibe

Er staat een rij op Dekmantel Festival. Hij begint bij het Radar podium, naast de Vietnamese foodtruck met die lekkere bowls, en hij kronkelt helemaal de hoek om. Langs de Greenhouse, tot voorbij Selectors, op het drukste moment zelfs een eindje in de richting van het hoofdpodium. Wat is hier aan de hand? Is dit een Rock Werchter situatie? Een veel te grote naam in een volle tent? Nee, niet per se. Binnen staan ISAbella en Gabrielle Kwarteng, twee dj’s die allebei lekker aan hun naam aan het werken zijn, maar bepaald nog geen gevestigde artiesten.

Het zou natuurlijk kunnen dat mensen graag naar Radar komen omdat ze een heeeel klein beetje camerageil zijn. Dit podium is immers de opvolger van Boiler Room en het Duitse HÖR filmt er het hele weekend. Je kent ze van dat kleine betegelde kamertje waar de beste nieuwe dj’s van het moment een sessie komen doen. Hier op Dekmantel hebben ze een drielaags flatgebouw meegenomen, een soort arena met de uitstraling van MTV’s The Grind back in the day. En dat podium blijkt een vlammend succes. Wie er ook draait, het is er altijd vol. En waar je ook kijkt: iedereen danst. De zwetende Spanjaard met het lange haar die iets te veel in je zone beweegt, de jongen met de krulletjes achter de dj die lekker hard gaat, het meisje op de allerbovenste plek met soeverein uitzicht die haar cool behoudt en die alleen een vinger heen en weer beweegt. ISAbella en Gabrielle Kwarteng draaien house met veel schwung en ze laten de boel compleet ontploffen met de raveplaat ‘Set Up’ van Ivan Robles, met alarmtoeters, een spervuur van beats en overslaande gospel-shouts.

Het is het eerste moment dat de boel echt in vuur en vlam staat deze zaterdag, en dat is waar je als bezoeker naar op zoek bent. Zeker op Dekmantel, dat niet draait om grote namen op het hoofdpodium. Zeker vandaag met het druilerige weer aan het begin van de dag is dat helemaal geen aangename plek om te zijn. De nieuwe set-up - met LED-schermen helemaal rond - oogt gesloten, de dj staat hoog en ver, de dansvloer is groot. Eigenlijk heeft een festival als Dekmantel helemaal geen hoofdpodium nodig, want de kracht van het evenement schuilt juist in de zorgvuldige positionering van artiesten op grotere en kleinere stages. Van de dreigende gedeconstrueerde techno van Garçon (wiens kicks alleen ver ver weg klinken) naar IDM-veteraan μ-Ziq, die ontroert met zijn recente track ‘Don’t Tell Me (It’s Ending)’ (we beginnen pas!). En door naar een vroeg hoogtepunt: de euforische reggaeton van het Colombiaanse collectief TraTraTrax, waarbij op een onverwacht moment Stromae’s ‘Alors On Danse’ in sped up version precies tussen de rauwe mix-tape-latin blijkt te passen. Terecht dat ze zoveel ruimte krijgen, leuke speelse set.

DJ’en is een individuele sport, maar ergens ook een team effort. Op zo’n veld als Dekmantel Festival heeft elke artiest zijn eigen spot, maar ook een verantwoordelijkheid ten opzichte van het geheel. Je bent in een bepaalde tent neergezet op basis van je eigen signatuur maar soms ook met een opdracht gezien de signatuur van de tent waar je staat en het moment van de dag. Dat moment wordt bij Dekmantel niet alleen bepaald door de grootte van je naam, soms zelfs bewust juist niet. Met welke ‘opdracht’ Japanner Yousuke Yukimatsu hier vandaag staat? Hij staat in UFO 2, het eigenwijze broertje van technotent UFO. Hier hoor je de hele dag hectische, industriële muziek, een tent vol ongezellige curveballen, en precies daar staat hij bekend om. Zo kennen we hem van zijn HÖR sessie van vorig jaar en van het compilatie-album Midnight Is Coming. Hij houdt het tempo graag laag maar de intensiteit hoog.

Dus waar komt hij hier op Dekmantel mee aan? Een trage, zwaar klinkende afrohouseplaat van Dekmantel’s huisvriend Esa om te beginnen. Ok, onverwacht op een onverwachte manier. Het valt mooi op hoe Yukimatsu intenser draait dan de muziek op dat moment rechtvaardigt, anticiperend op wat wij allemaal pas een halve minuut later kunnen horen. Dan begint zich een rode lijn te openbaren: van Palms Trax naar Fatima Yamaha naar Matrixxman, in plaats van obscure experimentele muziek heeft Yukimatsu al zijn favoriete Dekmantel hits in zijn tas gestopt, alsof hij thuis in Osaka van grote afstand het label heeft bestudeerd en in zijn hoofd een droombeeld heeft gevormd van dit festival in Amsterdam. Het leuke is: het voelt niet als flauw of slap, het is alsof hij een intensiteit toevoegt die je in deze platen normaal niet hoort. Kijk, dan ben je toch een goede dj.

Martyn weet in elk geval wél waar hij staat: The Nest is een tent voor Britse house, 2-step, dub en drum ’n bass, en de Eindhovenaar heeft daar zijn sporen in verdiend. Hij woont inmiddels al weer heel lang in Washington, al sinds de tijd dat hij de drum ’n bass fase van zijn carrière afsloot en op de dubstep-trein stapte. We zijn alweer vijftien jaar verder, en alles waar Martyn voor staat valt mooi op zijn plek. Hij draait een knaller van Skream, schakelt door naar een hinkstaptechnoplaat met een heerlijke sub, een rewind op 'Good Life' en dan door naar het echt snelle drum ’n bass werk. Meest opvallend daarbij is dat zijn stijl ergens een soort licht blijft, speels. Drum ’n bass wil nog wel eens ontaarden in testosteron armengezwaai, bij Martyn klinkt het verfijnd. Al is een lang blok van deze stijl voor een paar vriendengroepen toch ook wel aanleiding om weer eens verder te gaan kijken.

Een festival is een lopend buffet, waar je links en recht wat kunt grissen als bezoeker. Maar het is ook wel eens goed om te beseffen dat een Dekmantel Festival voor de individuele artiesten echt een bijzonder moment kan zijn dat hun carrière kan maken. Ook als de adrenaline op veld toeneemt en de onrust toeslaat. Het festival is in volle gang, wat die rij voor de Radar tent waar dit verhaal mee begon des te vreemder maakt. Het is niet zo dat er maar één plek is waar het gebeurt, dat de rest behelpen is. Het is tegen de voorspellingen in ook al uren droog, dus we hoeven niet te knokken om droge plekken. Zeker de laatste twee uur van de dag is het overal ‘aan’. Bij de Italiaanse tripmeester Donato Dozzy is volop ruimte, en hij draait meeslepend als altijd. Die UFO voelt ruimtelijk ondanks de grote verhoging middenin, en ondanks dat het en donker (met alleen rood licht) is. Aan de overkant kun je stuiteren bij Crystalmess, de dj die verantwoordelijk was voor het pauze-setje bij Frank Ocean’s bizarre Coachella-optreden. Twee verdwaalde Tomorrowland-elfjes in matchende paarse outfits gaan helemaal uit hun dak op een plaat van Ice Spice. Zelfs hoofdpodium The Loop ziet er inmiddels aantrekkelijk uit, terwijl VTSS door-pak-techno met schreeuwende vocals staat te knallen. En verdomd, de mensen in de Radar-rij hoeven maar vijf stappen opzij te doen en ze staan in de tent bij Avalon Emerson, waar het warm en gezellig is. De Amerikaanse staat hier bizar genoeg voor het allereerst op Dekmantel, dus dat is al reden genoeg om even te kijken hoe ze het doet.

Grappig: er staan allemaal kleine mensen vooraan te dansen bij Avalon Emerson, zoveel dat het haast een sit-down lijkt. Niets mis met kleine mensen natuurlijk, beter kleine mensen vooraan dan hele lange! Avalon draait niet supersnel of hard, en toch voel je dat ze naar een finale toe draait. Ze heeft een neusje voor tracks waarin veel gebeurt, die qua dynamiek van links naar rechts door je hoofd schieten. Ze pakt door met Crystal Method’s ‘Keep Hope Alive’, een bigbeat-klassieker van de Amerikaanse Chemical Brothers. Net als je denkt toch nog even verderop te gaan kijken sleurt ze je nog even terug naar voren voor haar eigen remix van Nathan Micay’s ‘Fangs’, een zenuwachtige track met een prachtige pop-uithaal erin.

Dan toch nog maar een staartje meepikken van Anz & Special Request, een gelegenheidsduo dat een gewonnen race loopt. Anz is volop aan het proosten met mensen achter haar terwijl Special Request een UK garageplaat van Mark ‘Ruff’ Ryder draait met Soft Cell’s ‘Tainted Love’-hook erin. Kan niet mis, gaat ook niet mis. Even terug naar een kale house-plaat die weinig meer dan beat en sub is, en dan het dak eraf met een euforische Hudson Mohawke productie. Het was een rijke dag vandaag, waarbij het Britse elektronische verleden tot in alle uithoeken uitgeplozen werd. Een dag waarop het weer alle voorspellingen uitlachte, en waarop Dekmantel zich weer eens toonde als een festival waar het geluk uit de vreemdste hoeken komt.