Bijna drie decennia lang bouwden Ed Simons en Tom Rowlands aan het oeuvre van The Chemical Brothers. In de jaren negentig waren ze giganten van de big beat. Beats die als massieve blokken beton op je af knalden. Maar hun hart ligt duidelijk meer bij die andere kant van hun werk: de diepe, psychedelische trips.

De laatste flarden daglicht dwarrelen over het veld voor Stage One. De hitte is vervlogen, de avond valt in de plooi en alles landt op zijn plek. Caroline Polachek was er, haar stem was er, haar liedjes en verschijning waren er, en dat voelt als een collectieve zucht van verlichting. Nu is er ineens een half uur tijd om ons voor te bereiden op de meest onwrikbare zekerheid van de drie Best Kept Secret headliners: The Chemical Brothers. Hoe vaak zagen we ze niet al: op Pinkpop in de nineties, talloze keren op Lowlands, en onlangs kregen we al een voorproefje van deze show via de livestream van Coachella. 

Ed Simons en Tom Rowlands braken halverwege de jaren negentig vanuit acid house bolwerk Manchester door met de albums Exit Planet Dust en Dig Your Own Hole. Ze waren naast Underworld en The Prodigy dé dance acts die door het grote rockpubliek omarmd werden. Het knappe is dat ze in de drie decennia die volgden steeds waardevolle toevoegingen aan hun oeuvre bleven doen. En vanavond in livesetting blijkt maar eens hoe anders die wegen zijn die de brothers in latere jaren insloegen. 

De set is vanavond opgedeeld in twee helder van elkaar gescheiden stukken: het eerste uur en een finale-halfuur. In dat eerste uur neemt het duo de tijd en ruimte om diep te gaan, om steeds weer een intense trip op te bouwen. Vroeg in de set lukt dat met 'Feels Like I'm Dreaming', met ronddraaiende synths in een spiraal naar beneden. Af en toe zwiept Tom Rowlands de intensiteit op, terwijl Ed Simons juist achter de tafel vandaan stapt om de meer trippy stukken te begeleiden met grote handgebaren. Achter de tafels vol hardware zien we kraakheldere visuals in rood en blauw, een Dario Argento-waardige koortsdroom.

HET CONCERT:
The Chemical Brothers, Stage One, vrijdag 10 juni

HET PUBLIEK:
Wierp de hitte van de dag van zich af en wilde dolgraag dansend de nacht in.

WAS HET GOED:
Het eerste uur was eigenlijk het beste, meest geïnspireerd en liefdevol, daarna ging het duo in de hoogste versnelling net niet over de kop.

HET NUMMER:
Twee redelijk recente nummers sprongen er in volle glorie uit: 'Feels Like I'm Dreaming' en 'Got To Keep On'

No reason to live

We hebben dan al nieuwe single 'No Reason' en klassieker 'Hey Boy Hey Girl' gehad. 'No Reason' is een catchy track met een marsritme en een sinistere vocal van Adrian Borland: 'We have no reason to live'. De vrolijke fanfarepoppetjes op de schermen vormen een fraai contrast. 'Hey Boy Hey Girl' is het meest energieke nummer in het eerste uur, versterkt door psychedelische acrobaten. Hoe weirder en onheilspellender hoe beter bij The Chemical Brotherts vanavond. Maar het is niet allemaal goud wat er blinkt, ook niet in dat overtuigende eerste uur. Zo is 'Swoon' een niksige track die niet echt ergens naartoe beweegt, is 'Star Guitar' in de huidige incarnatie net iets minder meeslepend dan de albumversie en eindigt het eerste blok met het cheesy 'Wide Open', dat klinkt als Tale Of Us op het meest commerciële Ibizafeest.

Maar een ding is zeker: in dit eerste uur zit duidelijk de meeste liefde van de mannen zelf. Zo willen ze zelf klinken, de tracks in dit deel van de set komen tot volle wasdom. Dat geldt het allermeest voor 'Got To Keep On', ook al een vrij recente track. Net als 'No Reason' drijft-ie op een pakkend basloopje, maar de break in het midden is Tom Rowlands in optima forma: alles giert en knippert tot je brein bijna ontploft, tot je teruggeleid wordt naar de hook en ineens met een grote glimlach staat te dansen.

Setlist

1. Go
2. Do It Again / Get Yourself High
3. MAH
4. No Reason
5. Hey Boy Hey Girl
6. Eve Of Destruction
7. Feels Like I'm Dreaming
8. Swoon
9. Tempation (New Order)
10. Star Guitar
11. ??
12. Got To Keep On
13. Wide Open
----
----
14. Escape Velocity / The Golden Path / No Geography
15. Under The Influence / Dig Your Own Hole / Get Up On It Like This
16. Free Yourself
17. Saturate / Believe
18. ??
19. Elektrobank / Setting Sun
20. Chemical Beats
21. Galvanize
22. Leave Home / Song To The Siren
23. Block Rockin' Beats

Finale

Dan gaat heel even de muziek uit en het veldlicht aan, alsof het al klaar is. Maar nee, er staat nog een half uur op de klok en het meest explosieve werk moet nog komen. Natuurlijk is het nog niet klaar. Ed en Tom schieten opnieuw uit de startblokken, duidelijk in hoger tempo. Het laatste halfuur volgen de tracks elkaar razendsnel op. Sterker nog: ze buitelen over elkaar in mashups van beats en vocals. 'Escape Velocity', 'Believe', 'The Golden Path', ze worden ongrijpbaar in de stortvloed. Ha, daar klinkt Noel Gallaghers stem in 'Setting Sun', of is het nou iemand anders die zingt? Waar is-ie ineens gebleven? Het grote veld laat zich meeslepen door de energieke chemical beats en de freaky 303-baslijnen, maar eigenlijk is het gewoon te veel wat er op je afgevuurd wordt. Geen enkele track krijgt de kans zijn waarde te bewijzen, zoals dat in het eerste uur elke keer zo mooi gebeurde.

HET MOMENT:

In de laatste acht minuten van de set komt alles samen. Eerst galmt het magistrale 'Chemical Beats' over het veld, de iconische track die het duo destijds uniek maakte. De drums zijn geleend uit een ontspannen soulplaat van Jimmy McGriff uit de jaren zestig, maar knalhard gemaakt. Dat is nog eens samplekunst. Twee gigantische robots met laserogen verschijnen ten tonele, hoog boven het duo uit torenend. Dan knallen ze in moordtempo door naar de twee grote hits die echt iedereen hier kent: 'Galvanize' (met Arabische sample) en 'Block Rockin' Beats'. Een collectieve ontlading tot besluit van een wat onevenwichtig verdeelde set.