Ze hadden het wel een beetje verwacht. Activisme roept activisme op, zo is het nu eenmaal. En toch is het spannend als er dan demonstranten bij je show staan en er zelfs Kamervragen gesteld worden (mede naar aanleiding van dit artikel), geeft zanger en bassist Kim Hoorweg van de VULVA toe. Hoe wordt de werkelijkheid verdraaid? Hoe word je geportretteerd? Moet je misschien zelf naar de Tweede Kamer om je gezicht te laten zien? Maar uiteindelijk is dit alles natuurlijk wel precies de bedoeling: ‘Het is een gekke mix’, zegt Hoorweg. ‘Het is bijzonder dat onze muziek iets losmaakt. Ik heb voor mezelf het stigma allang doorbroken door er erg luid over te zijn.’
Verkeerd geportretteerd wordt VULVA zeker in de Kamervragen van de christelijke partijen. Die menen namelijk dat VULVA ‘een feest maakt’ van abortus. Maar wie debuutalbum Woe To The Wicked beluistert weet dat VULVA alles behalve feestelijke muziek maakt. Je hoort een mix van trage noise, intense sludgemetal, punk met geschreeuwde teksten. Verder weg van hoempa en confetti kun je niet verwijderd zijn, bij wijze van spreken. VULVA maakt confronterende muziek waarin pijn en frustratie over het patriarchaat, giftig gedrag van ‘abusers’ en de macho-centrische opvatting van seksualiteit bezongen en beschreeuwd wordt. ‘Dudes, just leave me alone, and leave your dick at home’, zingt het duo in ‘DUDES’. En in het prijsnummer ‘WE ONLY FUCK SO YOU CAN CUM’ scandeert Kim dat die het zelf dan wel afmaakt: ‘I never cum when we fuck, I don’t need your help!’
Dat VULVA kiest voor harde woorden en confronterende beelden (een ontploffende foetus in de videoclip van ‘KILL THE BABY’ bijvoorbeeld’) betekent natuurlijk allerminst dat het onderwerp ze niets kan schelen. In tegendeel. ‘Ik kom uit een links gezin waarin me verteld werd: abortus is een recht. Toch merkte ik dat ik zelf toen ik een abortus onderging veel last had van schaamte. Dat komt door de maatschappelijke invloeden op het onderwerp. Ik vind dat je met vrienden vrijuit over dit onderwerp moet kunnen praten. Zo van: ik ga volgende week naar de kliniek, heb jij daar ervaring mee? We kennen allemaal mensen die het meegemaakt hebben, maar het is een taboe.’
‘Kunt u toelichten welke grenzen er zitten voor publieke media om te berichten over gewelddadige en kwetsende kunstuitingen?’ Dat vroegen SGP en CU aan de minister van VWS naar aanleiding van de albumrelease van de Rotterdamse band VULVA. Namens de minister kunnen wij het antwoord wel geven: die zijn er niet, en we stellen VULVA graag nader aan je voor.
Roodgloeiend
De strijd voor het recht op abortus was in 2019 voor Kim Hoorweg (29) en drummer Nadya van Osnabrugge (24, ook bekend uit Tramhaus) zelfs de directe aanleiding om VULVA op te richten. Ze maakten zich zorgen over de steeds sterkere druk vanuit zogeheten Pro Life beweging in Amerika, en ook in Nederland zagen ze hoe kwetsbaar het recht op de vrije beschikking over de baarmoeder nog is. ‘Toen we begonnen moest ik nog leren bas spelen’, zegt Hoorweg. ‘Ik speelde al allerlei andere instrumenten, waaronder klassieke cello, maar hier moest ik echt even de tijd voor nemen. We hebben in die periode kennis genomen van allerlei nieuwe vormen van muziek, zijn veel naar shows geweest. We hebben ook veel fans en vrouwen op het podium ontmoet. Pas als je een vrouw op het podium ziet weet je hoe erg je die normaal gesproken mist. Een vrouw die schreeuwt is prachtig. Boosheid wordt niet gezien als een geaccepteerde emotie bij vrouwen. We zijn ook als mens gegroeid in die periode.’
Het resultaat is dus drie jaar later die plaat, die 29 augustus ten doop gehouden werd in de Arminiuskerk in Rotterdam. Een kerk ja, maar een waar regelmatig concerten georganiseerd worden, onder meer door Motel Mozaique en in dit geval Rotown. Toch zal het mede reden geweest zijn dat VULVA op de radar kwam bij radicaal-christelijke demonstranten. Ze stonden voor de deur bij dB’s, toen de band daar 1 september speelde, ongetwijfeld met een sterke moraal door de overwinning van de pro life beweging in Amerika. ‘Het zijn dezelfde mensen die ook voor de deur staan bij het Vrelinghuis, een abortuskliniek in Utrecht’, zegt Hoorweg. ‘Ik heb daar zelf ook mijn abortus ondergaan. Toen stonden er geen mensen, maar ik herinner het me als een spanningsvolle onderneming. Ik had mijn toenmalige partner bij me, maar ik wist niet wat er precies zou gaan gebeuren. Ik kan me voorstellen dat het voor mensen die wel traumatische ervaringen hebben door deze activisten bij de kliniek, confronterend kan zijn om ze bij ons concert opnieuw tegen te komen.’
Hoorweg vertelt hoe de activisten bij dB’s in eerste instantie het terras af liepen met flyers. Daar werden ze vervolgens weg gestuurd, maar ze bleven doorgaan op de parkeerplaats. ‘Ze hebben ook een bidkring gemaakt voor de deur. Ik weet nog dat de kok van dB’s heel boos werd. Die wilde tomaten naar ze gooien, waar ik overigens absoluut niet achter sta. Wat ik het allerergste vind is dat de mensen misinformatie verspreiden. Ze delen flyers uit met foto’s van foetussen waarvan zij beweren dat die tien weken oud zijn. Dat is niet waar. Deze mensen beweren pro life te zijn, en ze zien er heel lief en zacht uit, maar ze verspreiden in naam van Jezus schaamte en vergroten het stigma.’ Intussen staat de telefoon bij Kim Hoorweg zelf roodgloeiend. Ze wordt regelmatig benaderd door mensen die met vragen zitten. En daar staat die zeer voor open. ‘Ik heb al meerdere mensen aan de lijn gehad, mensen die ik helemaal niet ken en die willen horen over mijn ervaring. Ik zeg altijd: app me, DM me, ik praat er graag over.’