Klangstof schudt de tierelantijnen van zich af

‘We zitten nu in … Stratford-upon-Avon’. Vanuit een kleine Engelse hotelkamer kijken drie relaxte jongens de camera in. Zanger/gitarist Koen van Wardt, rechts op een stoel, somt hun agenda voor de week op, terwijl toetsenist Wannes Salomé tegenover hem en drummer Erik Buschman op de rand van het bed gemoedelijk toeknikken. ‘Vandaag repeteren we in Oxford. Morgen halen we in Londen onze visums voor Amerika op, en dan richting het Noorden. Naar Newcastle, cheers!’

Ja, Klangstof heeft het nu weer druk. Maar in 2020 kwam de achtbaan waar ze sinds hun eerste plaat Close Eyes To Exit (2016) in hadden gezeten door covid ruw tot stilstand. Middenin de lockdown reisden ze af naar het rustieke Vlieland om hun derde plaat op te nemen, die vandaag uitkomt. Ze stalden hun instrumenten uit op het krappe podium van popzaal de Bolder – ‘dan konden we toch nog een beetje op het podium staan’ – en gingen spelen. Een heel spontaan proces voor een band die normaal er niet voor terugdeinst om een half jaar achter de computer aan een track te blijven sleutelen. Na veertien dagen vertrokken ze met bijna evenzoveel opgenomen tracks weer naar het vasteland. ‘Voor sommige nummers hebben we twee uurtjes gerepeteerd, drie of vier takes gedaan, en toen klopte het gewoon.’ En het mooie aan een plaat op die manier opnemen? Grijnzend: ‘dat je als band je eigen nummers gewoon live kunt spelen.’

Eerlijkheid is het sleutelwoord op Godspeed. ‘Ik probeer mezelf vaak zo sterk mogelijk te houden, en zo weinig mogelijk emoties in de muziek te leggen’, vertelt Koen. ‘Voorheen zorgde ik er dus voor dat niemand wist waar het precies over ging. Maar voor deze plaat wilde ik dat doorbreken, dat uitzetten.’ Zo werd Godspeed To The Freaks een ode aan het ‘laagje bullshit’ waarmee hij de wereld op afstand hield. En tegelijkertijd de bevrijding van het laten gaan van die laag, het uitzwaaien van de freaks. ‘We verstoppen de duisternis minder achter metaforen. Het masker gaat af’, vult Wannes aan. Koen lacht. ‘Ja, en blijkbaar zijn we allemaal gewoon tering sad in essentie.’ 

Een grapje, maar op de nieuwe plaat laat Klangstof zich wel degelijk van hun duistere kant zien. En die ligt bepaald niet diep verborgen. Opener ‘Death04’ zet de toon met onheilspellende indiefolk die doodloopt in een muur van geluid. Niks geen zorgvuldig aangeklede Ableton-productie, gewoon in pure paniek rammen op je instrumenten. ‘I want to be in the eye of the storm’, klinkt het refrein, dat uitdrukking geeft aan het verlangen om je afweermechanismen van je af te schudden. 

Voor de videoclip die vandaag verschijnt – gemaakt door Bibian Bingen – trok de band om de beurt een furry konijnenpak aan. ‘We wilden iets verzinnen voor die afstand waar we doorheen aan het prikken waren, om dat ook visueel weer te geven. Dat werd die mascotte. Je weet niet wat erachter schuilgaat, en dat is altijd een beetje nep en eng. Je kan het niet goed lezen.’ Met het konijnen masker op hun hoofd schieten de bandleden parallel aan de muziek steeds verder uit hun slof, van ‘rage lvl 1’ tot ‘rage lvl 20927417343’. Totdat er ook in de ondertiteling alleen vraagtekens overblijven.

Bij de meer emotionele benadering van songwriting past een nieuw, rauwer geluid. Dure high-end drums van Wisseloord Studios eindigden in de prullenbak ten faveure van de originele, ‘crappy’ recording op ‘How I Feel’. Een tip van mixer Sam Petts-Davies (Radiohead, Frank Ocean), die er een meer directe stijl op nahoudt dan Klangstof gewend is. ‘De boodschap was al meer in your face, en toen stond de vocal ook nog twee keer zo hard. Maar ik heb twee jaar gehad om eraan te wennen, en nu zou ik het nooit meer anders willen.’ 

De gezamenlijke sound van Klangstof als band op het podium – met gitarist Wouter van Nienes als vierde man – onderscheidt Godspeed To The Freaks in een discografie die juist getypeerd wordt door lange uren knutselen in de studio. Je hoort het terug op een track als ‘Sylvia’. ‘We zochten naar een manier om de emotie beter vast te leggen. Toen hebben we met wat biertjes op samen vijf of zes keer in de zaal dat nummer mee staan schreeuwen, en dat opgenomen. Dat soort momenten maken deze plaat heel bijzonder, dat je ons samen er echt in door hoort klinken.’

Veel tijd om te genieten van de albumrelease is er niet. Klangstof moet naar Amerika, en daarna met de Pixies mee naar Australië en Nieuw Zeeland. ‘We komen daar op zieke podia te staan, zoals dat forum bij de Sydney Opera House’, glundert Koen. En de Pixies zijn natuurlijk helden: ‘Ik vind 'Gauge Away' live echt een van de vetste tracks die ik ooit heb gezien’, vertelt hij. ‘Altijd als ze die gaan spelen sprint ik altijd even het publiek in.’ 

En daarna? ‘Ik gok dat we volgend jaar vooral de thuisfront-tour gaan doen. Dat is ook echt wel even nodig. Het is leuk om in het buitenland te zijn en nieuwe zieltjes te winnen, maar uiteindelijk is het ook fucking vet om in Nederland je eigen show te knallen, voor je eigen volk.’ Dan kunnen ze, net als op de Nederlandse festivalshows deze zomer, laten zien dat Klangstof nog bestaat. Sterker nog, met Godspeed To The Freaks onder hun arm is Klangstof meer dan klaar om ook hun thuisland weer te veroveren.