ITGWO22: Met het hele gezin thuiskomen op Vlieland ITGWO22: Met het hele gezin thuiskomen op Vlieland

Ja, op Into The Great Wide Open is er ook dit jaar weer geen vuiltje aan de lucht. Behalve wat betreft het programma dan, dat zo retestrak is geprogrammeerd dat het zelfs de meest doorgezomerde eilandhippie keuzestress oplevert. Een dik applaus voor de organisatie is op zijn plaats, net als een stukje medeleven voor de festivalganger die op het meest gemoedelijke festival van Nederland ineens voor flinke dilemma’s komt te staan: swingen bij Jungle By Night, of het bestuur van 010 op z’n plek zetten met Tramhaus? Gek doen bij de weirdo-pop van Metronomy, of toch met een strak gezicht het leven heerlijk serieus nemen bij Working Men’s Club? Voeg daar de afstanden tussen de verschillende podia en toe, en het zou zo een super stressvol weekend kunnen worden.

En dat kan natuurlijk niet. Niet op Into The Great, waar het bijhouden van de tijd niets meer is dan een leugen van het vasteland. Waar iedereen steeds langzamer naar nergens loopt, omdat het na dag twee echt wel duidelijk is dat het eiland zelf de ster van de show is. En waar de grenzen van de ervaring niet door dranghekken maar door de kustlijn worden aangegeven. Nee, op dit festival hoef je nooit bang zijn om iets te missen. Want eigenlijk kom je hier ook juist voor de rust die je vindt wanneer je het uitgeprinte blokkenschema in de (juiste) papierbak gooit. 

Into The Great Wide Open is een plek waarvoor je de kinderen heus niet een lang weekend bij Opa en Oma hoeft te droppen. Die gaan gewoon mee. Je ziet ze overal, met een dikke geluiddempende koptelefoon op hun hoofdjes. Met grote ogen kijken ze op de schouders van hun papa naar hun eerste échte concert. Van S10 bijvoorbeeld, die op de donderdagavond een popshow van formaat neerzet. Het witte licht, de dreunende bassen: alles klopt. Drie jaar geleden liet ze al zien een ‘ruwe diamant’ te zijn, maar ze heeft ondertussen een bezoekje aan de meesterslijper gebracht. En wanneer Froukje op het podium verschijnt voor het duet ‘Zonder Gezicht’, is het aan het gejuich duidelijk dat ook het ITGWO-publiek deze nieuwe generatie popsterren al lang in hun hart heeft gesloten.

Twee dagen later doen ze hetzelfde liedje gewoon nog een keer, maar dan tijdens de show van Froukje, die op Vlieland haar festivalzomer afsluit en nog op het eiland blijft hangen om haar debuutplaat op te nemen. Debuutplaat? Ja joh, haar show zit zo overvol hitjes dat je bijna vergeet dat het eerste volledige album nog moet komen. Als ze het veld na haar grootste klapper ‘Ik Wil Dansen’ met vermoeide beentjes achterlaat, zingen ze voor haar ‘Happy Birthday’ terug. ‘Lang leve Froukje’. 

Maar de meest gemoedelijke show van het weekend vinden we bij de openhartige Nnelg, die op zondagmiddag een volle Open Plek weet te in te pakken met zijn sterke live band. Hij is een onwijs charmante verschijning, die vanaf de eerste seconde duidelijk maakt dat ‘we het samen doen’ hier, en het publiek teasend cijfers geeft. ‘Ik denk…. een 7,2?’ Er wordt luid gesmeekt om een dikkere voldoende. Na het afsluitende lesje in dankbaarheid van ‘Give Thanks’ komt dan toch het verlossende woord: ‘ik wil jullie feliciteren met een tien. Jullie waren perfect’. 

Wie slim is huurt dit weekend een fiets. Want de verschillende podia waar je favoriete bands spelen liggen op Vlieland verraderlijk ver uit elkaar. Het is een hele klim bijvoorbeeld naar de Vuurboetsduin, een prachtige locatie naast de vuurtoren, waar je met het hete zand tussen je tenen naar de avant-garde folk van Caroline kunt kijken. Dat het dan vervolgens enorm tegenvalt als ze voor de zestigste keer achter elkaar hetzelfde akkoord aanslaan en weer een stilte laten vallen maakt dan ook niet zoveel uit. Het is een mooie wandeling terug naar de parkeerplaats, van waaruit je met de zoute zeewind in je haar terug fietst naar de Open Plek.

Want daar, verstopt midden in een stukje naaldbos, worden dit weekend de meest magische shows gespeeld. Als de zaterdagavond valt en het Britse duo King Hannah de bpm terug schroeft naar dat van hartslag in rust. De vocalen van zangeres Hannah Merrick zijn totaal bedwelmend. En wanneer de gevoelige ambient van een track als ‘Go Kart Kid (Hell No!)’ tot uitbarsting komt in een zwaar shoegaze outro, wiegt het veld als één mee op de lome beat. ‘I am just so, so happy to be here tonight’, verzucht Merrick. Ze zijn niet de enige die dit weekend de laatste show van hun zomertour spelen, maar weinigen zullen die op zo’n enorme high hebben afgesloten. 

Ook als even later onze zuiderbuur Tamino zijn hartzeer komt delen, is het er muisstil. Vandaag is hij bandloos, met alleen zijn gitaar en zijn falsetto paraat. En door wat geschuif in het programma speelt hij ‘s avonds, in plaats van op de zondagmiddag. Een gelukkig toeval, want de overvolle Open Plek zwijmelt in het donker juist extra lekker weg bij zijn melancholische stemgeluid. En de glinsterende led lampen tussen de bomen hangen als twintig vallende sterren boven hun hoofd.

Dan de meest mysterieuze show van het lange weekend: Black Country, New Road. Sinds frontman Isaac Wood begin dit jaar plotseling de band verliet, heeft de experimentele rockgroep noodgedwongen een nieuwe weg ingeslagen. Wat hier gaat gebeuren is dus een complete verrassing. Zonder vaste frontman zingen ze om de beurt liedjes, die vaak dissonante, zwierige vormen aannemen. Het wemelt van de ideeën bij deze piepjonge Britten, zoals de het prachtige kleine pianoliedje ‘A Pig’ dat uitloopt op een finale van overweldigende barok. Een uur krijgen ze nog niet vol – ‘Sorry, we just don’t have more songs’ – maar in veertig minuten tijd laten ze enorm veel creativiteit en veerkracht zien. De chant van de track waarmee ze opkomen spreekt ook boekdelen: ‘Look at what we did together, BC, NR friends forever’. Die komen er wel weer bovenop, samen.

Dit jaar heeft de Open Plek een klein broertje gekregen: De Kuil. Op dit podium, onderaan een steile heuvel tussen de bomen, krijgt aanstormend Nederlands talent een kans. Het is een spot om heen te gaan als je verrast wil worden. Door Baby’s Berserk, bijvoorbeeld, een van de grote verrassingen dit weekend. Het is een soort spacey new wave? Of dansbare postpunk? Alle foeilelijke paraplutermen doen tekort aan hoe vreemd deze act is, met hun middeleeuws-geruite korte jurken en al dat gespring op houterige synthmelodiën. Of je nou warm wordt van intense praatzang en wijnglas-brekende gilletjes, of vooral je bed uitkomt om een beat keihard te horen droppen: deze band gaat berserk, en jij binnenkort ook.

Er zijn meer Nederlandse groepen die indruk maken in het Vlielandse bos. Elephant laat zien dat hun debuutplaat live óók geen slechte liedjes bevat. Het is relaxte roadtrip muziek voor een plek waar niemand echt ergens heen hoeft. Maar die rust is van korte duur: een uur later val je bijna uit je hangmat als de twee (!) shirtloze drummers van de surfrock formatie Cloudsurfers synchroon beginnen te rammen. En als zanger Thom Liesting, gestoken in een t-shirt van de Australische schreeuwlelijken The Chats, het tijd vindt voor een ‘liefdesliedje’, is dat maar weer een bevestiging dat die vele vormen aan kunnen nemen. 

Het is lekker (vegetarisch) borrelen bij het grote podium op het Sportveld, maar daardoor kunnen bands niet echt op veel medewerking van het publiek rekenen. Dansgroepen als Jungle By Night – die na meer dan een decennium nog zo veel lol uitstralen dat er nu sowieso weer nieuwe kindjes op tromboneles willen – hebben het er makkelijk. Maar andersoortige acts komen er een vrij timide publiek tegen. Een band als Sports Team, die met hun pretentieloze indierock krakers als ‘Here’s The Thing’ en ‘Fishing’ de Bolder helemaal aan gort zouden spelen, heeft moeite om die energie in de open lucht over te brengen. Dat de toetsenist er een side-gig als levend standbeeld op nahoudt, helpt nou ook niet echt mee. 

Beter dus misschien, dat daar verder vooral extreem dansbare acts staan, zoals Franc Moody, Togo All Stars en de funklegendes van Cymande. Er wordt aardig wat af gefunkt op het zonovergoten Vlieland. Maar de disco-kroon, die behoort toe aan de Franse Keizerin. Afsluiter L’Impératrice – speciaal voor ons in het oranje gekleed – is met zijn spacey disco-funk het perfecte recept voor de zondagmiddag. De vrolijke Parijzenaren hebben met hun ingestudeerde danspasjes aanstekelijk veel lol op het podium. Zangeres Flore Benguigui staat elk nummer ergens anders, dan weer rug aan rug met de toetsenist, dan weer hangend over de schouders van de drummer. De lichtgevende hartjes op hun borst kloppen steeds sneller en in steeds meer kleuren, tot ze met het onuitgebrachte ‘Piano Track’ deze editie van Into The Great Wide Open tot een euforisch hoogtepunt tillen. 

Als de Fransen doorweekt van het zweet de coulissen induiken en DJ St. Paul ‘Voyage, Voyage’ van Desireless inzet, valt het niet meer te ontkennen. Het is tijd om het zand uit je schoenen te gieten en je spulletjes bij elkaar te zoeken. In de verte hoor je al de hoorn van de boot die je veel te snel weer naar je echte leven terug zal brengen. Hopelijk deze keer maar voor een jaartje.