Het is een krankzinnig contrast met het zwart gekaderde doodsbericht op de Instagram van Foo Fighters. Een korte maar krachtige mededeling waarmee de band het ultiem slechte nieuws bracht: Taylor Hawkins, de brede glimlach van de band, is er ineens niet meer. We zagen van de week allemaal de tabloid-foto’s van Dave Grohl die zijn manager huilend in de armen valt bij thuiskomst in de Verenigde Staten. Gebroken na weer een drama. Toch is het niet ongepast dat Studio 666 nu zoals gepland in de bioscoop te zien is. Het is een eerbetoon aan de vrolijke kant van de rockband.
Hoe hou je het leuk na meer dan vijfentwintig jaar samen spelen? Is er nog inspiratie? Kun je elkaar nog uitstaan? Met die gedachte flirt Dave Grohl in het script van zijn horror-komedie. De grote nachtmerrie die als een moordlustige geest boven de band hangt: writersblock. De film begint op kantoor bij de platenmaatschappij, waar op hoge poten een nieuwe plaat geeist wordt. Maar Grohl staat droog. Hij weet het niet meer. Elke studio in de wereld heeft de band al geprobeerd, en ze klinken allemaal fucking hetzelfde. Manager Jeremy Shill weet de oplossing. Als er een plek zou moeten zorgen dat de duivel Foo Fighters weer op de hielen zit, dan is het Studio 666, een macaber oud studiopand waar begin jaren negentig de opnames van een metalband eindigden in een bloedbad. Een klassieke spookplek dus.
Is Studio 666 een goede horrorfilm? Nou, niet echt. Maar het is wel het magnum opus in de traditie van Foo Fighters pranks. Denk bijvoorbeeld aan die keer dat de band zich verkleedde als gay cowboys en op een platte kar langs een anti-homo demonstratie reed. Het filmpje ging natuurlijk viral. En vorig jaar nog leende Dave Grohl zijn initialen aan een disco alias Dee Gees. Onder die naam nam Foo Fighters covers op van discoknallers als ‘You Should Be Dancing’, ‘More Than A Woman’ en ‘Night Fever’. In glitterpakken. Het was dus een beproefd recept, deze meligheid.
Wat heb jij gedaan met je die zee van tijd toen festivals en concertzalen plat lagen? Een racefiets gekocht? Systematisch alle straten van je stad bewandeld? Een horrorfilm gemaakt? De Foo Fighters deden het laatste. Ze maakten Studio 666, een melige flirt met de dood. Met het plotselinge overlijden van drummer Taylor Hawkins is het lollige band-uitje ineens een macaber afscheid geworden. De film draait nu in de bioscoop.
fEen horrorklassieker hoeft Studio 666 dus ook helemaal niet te worden. Wel zitten er een heleboel grappige momentjes in. Knipogen naar rock ’n roll clichés (inclusief een buurvrouw die cocaïne cupcakes komt brengen) en horrortradities. Slayer-gitarist Kerry King speelt een spectaculaire bijrol als studio engineer. En verdomd, is dat nou horrorkoning John Carpenter achter het soundboard? Jazeker dat is hij. De band vroeg hem voor een minirolletje, en de legendarische regisseur bood spontaan aan de film te zegenen zijn herkenbare soundtrackgeluid voor de openingssequence. Dat bleek een kwestie van karma te zijn, want Dave Grohl blijkt jaren geleden een keer heel aardig geweest te zijn tegen de zoon van John Carpenter, die ook in bands speelt. Zo zie je maar.
Dat karma is in het verhaal van Studio 666 bepaald niet in orde. Dave ontpopt zich als een gefrustreerde tiran. Pakt hij zijn gitaar, dan komen er alleen maar riffjes van Foo Fighters klassiekers uit zijn handen. Kruipt hij achter de piano, dan wordt het alleen maar erger. Hij zit op een gegeven moment zowaar ‘Hello’ van Lionel Richie te spelen (het grootste shock-moment van de film!). Hij wordt er knorrig van tegen alles en iedereen. Niet in de laatste plaats tegen een arme maaltijdbezorger die vol enthousiasme vertelt dat Foo Fighters zijn tweede favoriete band is (na Coldplay). En ook Taylor Hawkins, zijn trouwe rechterhand en mede-drummer, moet het ontgelden. Hem bijt Grohl met een duivelse grijns toe dat hij zijn bek moet houden en moet spelen. Je begrijpt het al, de studio-sessie loopt helemaal uit de hand.
Hoe knullig het acteerwerk en hoe eendimensionaal het verhaal ook, de Foos hebben wel degelijk moeite gestoken in deze film. Dit is niet het type huisvlijt dat zes verveelde muzikanten zelf met hun iPhone in elkaar geknutseld hebben. Geheel in de stijl van dit type komische horror-film werkt Studio 666 van de ene naar de andere originele moord, en er is niet bezuinigd op de special effects. Laten we het zo zeggen: de hilarische kettingzaag rockplaat ‘Lumberjack’ van Jackyl krijgt zijn finest moment. En uiteindelijk leidde dit geintje nog tot muziek ook: een metalplaat onder het alias Dream Widow, de fictieve band die in 1993 verdronk in een gorgelende bloedfontein. En die klinkt minder als een parodie dan de film doet vermoeden.
Haalt Taylor het einde van de film? Dat moet je zelf maar gaan bekijken. Maar zonder te spoilen kunnen we nog maar eens vol ontzag herhalen wat een vitale uitstraling de drummer had. Geen mens heeft het eeuwige leven, maar als je Taylor Hawkins bij het bekijken van Studio 666 ergens van verdenkt, dan is het wel de eeuwige jeugd. Vijftig jaar oud was hij toen hij overleed, maar als je hem aan het werk ziet in de horror-komedie, valt nog maar weer eens op hoe jong hij lijkt, ook naast zijn bandgenoten. Het is wrang, dat uitgerekend zo’n flirt met de dood in de bioscoop verschijnt. Maar ja, dat heb je nu eenmaal als mensen zo plotseling uit het leven gerukt worden. Je kunt beter een vrolijke film over de dood als afscheid hebben, dan een eindeloze reeks verdrietige interviews over het naderende sterven.