De muziek van girl next door Mazey Haze klinkt alsof je in een zonovergoten weiland wegdommelt tussen de paardenbloemen. Nadine Appeldoorn komt pas net uit de lesbanken van het Conservatorium, maar ze is ready for take-off: haar losse, dromerige indiepop viel goed in de smaak bij het Australische label LUSTRE, waar ook Feng Suave op zit, en haar EP Always Dancing viel op bij de blogs en de festivalletjes. Schijnbaar kunnen we dit jaar nog meer moois van haar verwachten.
Goed, het livecircuit zit nog steeds achter slot en grendel, maar er is een legioen aan Nederlandse talenten die staan te rammelen aan de poorten. Welke acts verdienen een breder publiek? Welke acts gaan ons overladen met frisse hits en nieuwe sounds? Een wie gaat er, als het effe meezit, alle festivals platspelen deze zomer? Dit zijn de 12van3voor12, de Nederlandse artiesten waar we ons fan van verklaren.
©
Renee Meijer
©
Renée Meijer
Er is pas één single uit, maar Future Husband is zeker geen onbekende. Het is het soloproject van Adura Sulaiman, die je kan kennen van indierockband Echo Movis of als tourmetgezel van psychpopband Feng Suave. Single ‘Ritual’ is het eerste snoepje waar Sulaiman ons op trakteert: een licht indiepopliedje met een zacht gitaarrifje en een luchtige vocal. In het voorjaar komt haar debuut EP uit met nog veel meer van dit soort lekkernijen.
©
Geen indieband in Nederland klinkt als A Fungus. De Amsterdamse band doet bij vlagen een beetje denken aan de onnavolgbare mathrockers van black midi, ga je verder terug in de tijd, dan kun je een hele andere generatie aan gitaarbands als ijkpunt nemen: het noise-y gejakker van nineties post-hardcore. De Amerikaanse variant, bedoelen we dan. Er is online nog bar weinig te horen, maar hun debuutalbum komt in 2022 uit.
©
De Amsterdamse fuzzpopband POM klinkt verraderlijk schattig, als een Furby die plotseling tandjes blijkt te hebben. Dat was natuurlijk het ultieme nineties speelgoed, en da's meteen een goeie vergelijking voor de indierockliedjes waar de vijf Amsterdammers hun tanden inzetten. Dat hoor je ook op het vrolijk rockende en grommende 'Eat Me, I'm Sad', een liedje dat vanzelfsprekend niet over voedsel gaat.
©
Manon Klaver at Flint Studio
Zien we daar een paar bekende koppen? Jazeker, dat is Rocco van De Staat, en die gozer die op hem lijkt is zijn broertje Jimmi Jo. En die andere twee zijn ook broers: Cas en Teun Hieltjes van Go Back To The Zoo. Vier broers, twee moeders, die elkaar vinden in een speels monsterverbond. Ze verspreidden zich aardig over het land, maar hun roots liggen in Nijmegen, en dat vieren ze in een ode aan die stad. Gaat dit gebeuren? Ja, dit gaat echt gebeuren!
©
Er is meer momentum dan ooit tevoren rond Afrikaanse dansstijlen: afrotech en afrohouse, maar toch vooral amapiano, een superfrisse pop/dance cross-over die sinds 2020 uit Zuid-Afrika kwam aanwaaien. Rotterdammer Philou Louzolo bundelt het allemaal met de drijvende techno waar hij bekend om staat, op zijn aankomende album African Gold. Het is het werk van een artiest die toe is aan een volgende stap, en hij kan bovendien op support uit de scene rekenen: Job Jobse draait al máánden tracks van dat album, en op DGTL liet Louzolo weer zien dat-ie een grootse sound heeft die met gemak massieve zalen kan vullen.
©
Thomas Palmen
Wat koos Maarten Hutman aka NONCHELANGE een toepasselijke artiestennaam. Zijn liedjes zijn supercatchy indiepoptracks (met hier en daar een likje Tame Impala), zijn supergrappige teksten zingt-ie dan weer in met de branie van een verveelde schooljongen die net iets te slim is voor zijn eigen goed. Dat hij de boel flink kan ontregelen bleek al bij de Popronde, volgend jaar gaat-ie de boel op stelten zetten met een debuutalbum in het voorjaar. Komisch, aanstekelijk, kortom: mega leuk.
©
Fans van avant-pop artiesten als Caroline Polacheck en Charli XCX kunnen meteen aansluiten bij Luna Morgenstern. De Amsterdams-Keulse greep meteen onze aandacht bij de Popronde, te danken aan haar charismatische podium presence en haar futuristische popproducties: spannend genoeg voor de Subbacultcha-snobs, catchy genoeg voor radio-airplay. Ook de buitenlandse blogs sloegen aan op haar EP Taking The Blow, volgend jaar gaat ze weer – ongetwijfeld rake – klappen uitdelen met een nieuw project.
©
Zo, Tramhaus heeft alvast een endorsement van Ronnie Flex op zak. Die noemde hun debuutsingle ‘I Don’t Sweat’ op onze voorstelpost op Instagram ‘hard’, en daar heeft ie gelijk in. Wie of wat is Tramhaus, een drill collectief? Een nieuwe r&b ster? Welnee, de Rotterdammers maken stuurse postpunk met ontsporende gitaren en komen in het voorjaar met een eerste EP op undergroundlabel Subroutine. Hard!
©
Op hetzelfde moment dat veteraan Fresku besluit TopNotch de rug toe te keren begint zijn protégé Shadi aan een avontuur met het belangrijkste hiphoplabel van Nederland. Tijdens de spaarzame inter-lockdown optredens van Fresku liet Shadi al horen een geweldige zanger te zijn die mensen echt weet te raken met zijn intieme liedjes. Zijn eigen visitekaartje heet ‘220’, een futuristische r&b tune die klinkt als The Weeknd’s spannende eerste EP’s.
©
De Rotterdamse Aniek de Rooij ontleende haar artiestennaam aan een klassieke Aphex Twin nummer. Zwengel haar debuut EP aan (onlangs verschenen op Dekmantel), en je begrijpt precies waarom: melancholische IDM, ongetwijfeld geïnspireerd door de oervader van het genre, maar evengoed door jaren tachtig electro met een sci-fi randje. Volgend jaar komt er nog meer werk uit, en ze heeft bovendien een verhalende live-set die waarschijnlijk zelfs op een stoeltje goed tot z’n recht komt.
©
Don Melody Club
De meeste muzikanten in dit 12 van 3voor12 lijstje moeten hun serieuze debuut nog maken, maar Don Melody Club heeft in 2021 al een kant en klaar album gedropt. Het bleef een beetje onder de radar, en dat is jammer, want Donald Madjid (Mauskovich Dance Band) maakt prachtige intieme nedersynthpop waar het woord ‘cult’ met Telegraaf-letters op geschreven staat. Hij leende de drumcomputer van Sly Stone en Timmy Thomas en pende het zwoele liefdesliedje ‘Isabel’, covert Shaffy’s ‘Laat Me’ en maakte ‘Psychonauten’ maakte hij een ode aan de onverslaanbare ridders van de nacht.