Het was natuurlijk een klassiek geval van slechte timing, en toch had het wel wat. In de Valentijnsweek van 2020 bracht Tame Impala zijn vierde album The Slow Rush uit, een plaat vol slowmotion effecten die gaat over het stilzetten van de tijd, dwalen in het verleden en ontsnappen uit de rat race van het leven. En wat gebeurde er: prompt stond de hele wereld echt stil. Totaal onbedoeld werd The Slow Rush de bitterzoete soundtrack van die rare tijd van de eerste lockdown, waarin de doem van een wereldwijd virus boven ons hing, maar waarin veel mensen stiekem ook wel genoten van de zeeën van tijd. Twee jaar later voelt The Slow Rush als een gerijpte plaat, en dat is eerlijk gezegd ook wel lekker.
Vijf nummers heeft Tame Impala vanavond nodig voor de wow-factor. Dan hebben we het ingetogen ‘One More Year’ al gehad, en het prachtige maar onderkoelde ‘Borderline’. ‘Breathe Deeper’ is het geheime wapen van het vierde album, een nummer met een elastische baslijn, quirky synths en iets dat zowaar lijkt op een dansvloerkick. Kevin Parker heeft er zin in, zo lijkt het. Hij oogt extravert voor een zelfverklaard kluizenaar, die liever eindeloos in zijn eentje in de studio zit te klooien aan de perfecte geluidsmix. Maar Tame Impala is met de jaren ook een steeds overtuigendere liveband geworden, gesterkt door een uitgesproken lichtplan, dat liedje voor liedje opgetuigd wordt. ‘Breathe Deeper’ heeft een soort ingebouwd encoremomentje, dat doet denken aan het euforische laatste stuk van ‘Let It Happen’, maar dan in een soort Daft Punk-stijl met lasers.
Maar liefst drie keer speelt Tame Impala deze week in een uitverkochte AFAS Live. Dat is als je het optelt een hele Ziggo Dome, maar kennelijk voelt de Australische psychrockband zich thuis in een zaal van dit formaat. Een zaal die met een zorgvuldig uitgedachte show helemaal gevuld werd met licht, rook en muziek. Een kleurenspektakel dat even vaak zoet is als intens.
Tame Impala in AFAS Live
Alle remmen los
Het is bepaald niet het enige nummer met een uitzonderlijke structuur of twee gezichten. Ook ‘Posthumuos Forgiveness’ is zo’n nummer. Het is het meest persoonlijke liedje dat Kevin Parker tot nu toe uitbracht, een ode aan zijn vader, die een paar jaar geleden overleed. Zijn pa was een binnenvetter, een man met demonen, maar hij hield ze voor zichzelf. Dat doet pijn, want Parker heeft het gevoel dat hij daardoor bij leven iets wezenlijks heeft gemist, dat hij zijn vader postuum vergeeft. Halverwege krijgt die vergeving muzikaal vorm doordat het liedje totaal van sfeer verandert. De felle, verstoorde gitaarsound maakt plaats voor een soulvolle mijmering over alles wat hij zijn vader nu graag zou vertellen. Over de liedjes die hij geschreven heeft, over die keer dat hij Mick Jagger tegen het lijf liep in de backstage.
Dan gaan echt alle remmen los. Bij ‘Apocalypse Dreams’ verschijnt in de vertragende passages een reusachtige golf op het scherm, en dan begint de gigantische ring boven het podium te bewegen. Terwijl het nummer naar een slow motion fuzz climax beweegt daalt de ring met rook en vuur neer op de band, als een soort ufo. Hij stopt een meter of twee boven de muzikanten. Vanaf daar pakt de band door met het extatische ‘Let It Happen’, uiteraard de volle zeven minuten. ‘When it happens, let it happen’, galmt de hele AFAS Live mee, een ode aan het loslaten en het leven zijn gang te laten gaan, een thematiek die als een rode draad door het oeuvre loopt maar nergens zo krachtig is.
Het is wonderlijk om te zien hoe uitbundig en zelfverzekerd Kevin Parker zich tegenwoordig op het podium begeeft. Vroeger voelde het nog wel eens alsof hij met dat lange sluike haar en licht van achteren liever zou verdwijnen, nu durft hij bij momenten vol in het licht te stappen. Lasers en lampen worden intussen ingezet om subtiele dynamiek in de nummers uit te vergroten. Met als mooiste voorbeeld ‘Eventually’, op plaat is het een redelijk onopvallende break-up song, vanavond in AFAS begeleid door wijdse lasers is het een emotionele climax. Een nummer later, in oude ‘Runway, Houses, City, Clouds’, pakt Parker juist zijn moment door helemaal in zijn eentje in wit licht op zijn gitaar te staan raggen.
Het was kortom een avond vol dynamiek, deze lang uitgestelde ontmoeting met The Slow Rush. Tame Impala blijkt beter dan ooit, en het is mooi om te zien hoe sinds de laatste passage weer heel veel superjonge mensen de weg naar de band ontdekt hebben. Je zou haast kijken of er voor dinsdag of woensdag nog wat tickets vrij komen.
Setlist
1. One More Year
2. Borderline
3. Nangs
4. Mind Mischief
5. Breathe Deeper
6. Posthumous Forgiveness
7. Elephant
8. Disciples
9. Apocalypse Dreams
10. Mutant Gossip
11. Let It Happen
12. Feels Like We Only Go Backwards
13. Lost in Yesterday
14. Eventually
15. Runway, Houses, City, Clouds
16. New Person, Same Old Mistakes
Encore:
17. The Less I Know the Better
18. One More Hour