WOO HAH! 2022: J. Cole heeft totale controle

Misschien de psychedelische paddenstoelen van Don Toliver? Zijn auto-tunetrap is juist wat melancholischer, wat minder psychedelisch en kleurrijk dan die van zijn mentor Travis Scott, maar zijn eigen versie op Astroworld is behoorlijk trippy: een decor vol opblaasbare, rode paddenstoelen waar een toetsenist tussen de fungi staat te spelen. Hij is een vrij lakse performer en is lang niet zo'n hypeman als Scott, maar hij heeft wel vlammenwerpers en CO2-kanonnen mee die af en toe ook sterretjes uitkotsen in grote glitterwolken. In het veld zie je kids er verwonderd naar kijken of in de pit buitelen, om de laatste dag uit te wringen als een natte handdoek.

Het is in de loop van de middag nog even zoeken, want voordat de avond valt willen de Amerikaanse streamingkanonnen het nog niet helemaal waar maken. Bij Polo G wil het al helemaal niet vlotten: hij blijkt live net zo introvert als zijn sombere, melancholische trap, zijn dj zoekt meer interactie dan hijzelf, en sowieso vindt Polo G het na een halfuurtje wel genoeg geweest. Echt zonde. Hij is een van de grootste nieuwe namen als Chicago, maar de podiumbelofte lost-ie niet in. En Pi’erre Bourne valt een beetje tegen. Hij is ook bekender als producer dan rapper, leende hij zijn typische, speelse beats vol psychedelische synthlijntjes al aan Playboi Carti, 21 Savage, Young Thug en Trippie Redd. Ondanks dat vooral zijn laatste tape echt cool is, komt-ie als performer wat minder goed uit de verf, en laat-ie de energie behoorlijk op het podium hangen.

Dan is de show van Flo Milli mega schatting. Eerder ging ze viral met haar TikTok-hits ‘Beef FloMix’ en ‘In The Party’, vandaag trekt ze een publiek vol meiden met strak achterovergekamde paardenstaarten, kokette handtassen en hippe zonnebrillen. Ze heeft attitude, rapt (zonder backingtrack) over d’r smalle taille en d’r hele grote… handtas, en giechelt ondertussen steeds d'r signatuur ('Flo Milli shit, hihi!'). En ja, ook al staat de Forest Stage halfleeg, het is echt meeeeega cute om te zien hoe ze een zuurstokroze girls-only feestje op de been krijgt. ‘This one is for my baddieeeeeeeees!’

Maar de badste baddies? Die staan bij Rico Nasty. Ze ziet eruit alsof ze net van AfroPunk Festival komt, met turquoise haar, regenboogkleurige nagels en een denim pakje vol logo’s en schakelkettingen. Op de voorste rij staan de coolste chicks met pastelkleurig haar en punky fits. ‘Black punk! Black lipstick all over my fat blunt!’, gromt Rico, terwijl ze grijnzend over het podium huppelt. Ze is suikerzoet en gevaarlijk tegelijkertijd, een soort cupcake met studs, en haar sound is precies dat. Het ene moment rapt ze over hyperpopproducties van 100 gecs en hoor je Charli XCX’ stem in die ‘ringtone’-remix, het volgende staat ze bruut te schreeuwen over rauwe trapbeats vol loodzware bassen en nu-metalgitaren. Haar RAGE-anthem ‘Smack A Bitch’ uit 2018 is nog altijd haar grootste hit, en de chicks in de pit blèren hem keihard mee. ‘I DON’T NEED YOUR OPINION! Do what I fucking want!’

Tja, dan is het rennen om nog een stukje van Bas te kunnen zien. Hij is een rapper uit de Dreamville-stal van J. Cole, bracht meerdere platen uit op diens label en is ook ieder jaar vaste gast op de Dreamville-compilaties. Hij heeft een reputatie als een behoorlijk goeie liveperformer en die maakt-ie meer dan waar. Hoe dan? Nou, gewoon, door héél goed te rappen. Beheerst en met beleid, eigenlijk zoals J. Cole dat ook doet, en hij laat de Forest Stage erop deinen als een golfbad.

J. Cole dus, by far de allergrootste naam van het hele weekend. Vier jaar geleden was hij ook al headliner van WOO HAH!, nu pakt hij nét iets meer uit: hij heeft twee achtergrondzangeressen mee die vooral de Erykah Badu-sample van ‘To Deep For The Intro’ prachtig onderstrepen en zijn Dreamville-companen Lute en Bas zijn van de partij. Met die laatste splitst-ie het veld op – J. Cole rechts, Bas links – om beide zijden met elkaar in duel te laten gaan voor een mini-rap-battle zoals De La Soul ook altijd deed.

Hij gaat er ook effe voor zitten, pakt er een krukje bij en maakt er ook echt een momentje van door in 'Love Yourz' eens effe te vertellen hoe het echt zit. Een hoop jonge hiphopfans vinden dat ook een beetje irritant aan J. Cole: hij heeft dat moralistische toontje dat-ie ontleent aan oldschool conscious rapt en zet zich af tegen de generatie hiphop van nu. In ‘MIDDLE CHILD’ poisitioneert hij zichzelf tussen de Roc Nation-generatie en de nieuwe generatie en rapt hij: ‘To the OGs, I'm thankin' you now. Was watchin' you when you was pavin' the ground. I copied your cadence, I mirrored your style. I studied the greats, I'm the greatest right now.’ Tegelijkertijd zijn z'n maatschappij-kritische verses meestal niet z'n sterkste, en voel je dat hij bij lange na niet zoveel over de wereld te zeggen heeft als bijvoorbeeld Kendrick Lamar.

Je kunt daarop haten wat je wil, maar J. Cole geeft by far de scherpste show van het weekend. Hij weet de volle 75 minuten van begin tot eind de aandacht te grijpen, rapt elk woord totaal verstaanbaar voor zelfs de mensen achteraan op het veld en er zit een scherpe spanningsboog in zijn set. Op papier zou je nog kunnen denken dat de fans van de Playboi Cartis en Trippie Redds totaal geen behoefte hebben aan het traditionelere geluid van J. Cole, maar het hele veld staat totaal te bouncen op set-afsluiter ‘No Role Modelz’. Het meest gemoedelijke collectieve feelgood-moment van het hele weekend.