LL22: Stromae imponeert met zinnenprikkelend spektakel LL22: Stromae imponeert met zinnenprikkelend spektakel

Laten we beginnen met een kleine in memoriam voor het Noord-Nederlandse Orkest, voor de 160(!) klassieke muzikanten die vanmorgen om zeven uur 's ochtends hoorden dat hun show als openers in de Alpha niet meer zou doorgaan 'als gevolg van een onverwachte uitloop bij de nachtelijke voorbereidingen van de Stromae show'. Wat een gigantische stomp in de maag moet dat zijn geweest. Er hangt inderdaad een waanzinnige productie in de Alpha, met grote ronddraaiende LED-schermen. We zien hoe die door alle hoeken van het podium bewegen, hoe ze het volgende moment over de gehele achterzijde van de Alpha samenkomen om een gigantisch appartementsgebouw te vormen waarin allerlei scènes zich achter de ramen ontvouwen. Waanzinnig imposant hoe je allerlei soldaten van oogenschijnlijk verschillende naties in het gareel ziet aanrukken, terwijl Stromae achter een spreekgestoelte plaatsneemt als nietsontziende dictator.

Zo is de Alpha totaal in de ban van dat visuele spektakel, waarin continu allerlei slimme trucjes en technische foefjes worden toegepast. De band is op het podium opgesteld in een soort klassieke Kraftwerk opstelling die ook over het podium kan bewegen. Stromae heeft een robothondje, zonder naam, grinnikt hij. Maar hij kan wel allerlei leuke trucjes zoals twerken.

Zijn expressieve mimiek is ook vaak in gesprek met die LED-schermen. Neem bijvoorbeeld het tweeluik 'Journée Mauvais'/'Bonne Mauvais'. Het ene moment zien we Stromae lamlendig wegzakken in een fauteuil, terwijl in de visuals kleine regenstormen hem achtervolgen, het volgende moment zien we hem vol joie de vivre bovenop die stoel springen terwijl hij in de visuals over putten in de weg springt. De bewegingen van Stromae's slungelige lichaam zijn losjes en ontspannen, maar het is wel degelijk gechoreografeerd, en alhoewel de nuances van zijn Franse liedjes vaak voorbijgaan aan het publiek weet hij wel degelijk verhalen te vertellen met zijn lichaamstaal.

Het concert:
Stromae, Alpha, zondag 21 augustus

Het publiek:
Zat met sterretjes in de ogen te kijken naar het visuele spektakel dat zich voor hen ontvouwde

Was het goed:
Het was muzikaal sterk, visueel spectaculair, emotioneel met een breed bereik, het was alles wat je wilde van zo'n laatste headlineshow

Zo moet hij ook twee behoorlijk verschillende stylistische periodes uit zijn oeuvre overbruggen: de discotheek-anthems van zijn doorbraaktijd, vaak gestoeld op stuwende four-to-the-floor housekicks en de gebroken ritmes van Multitude. De liedjes van die nieuwe plaat zijn wat lomer en ontspannener met gebroken ritmes, geïnspireerd door Zuid-Amerikaanse en West-Afrikaanse muziek. De zwierige Chinese violen in 'Solassitude', de schots-en-scheve cumbiaritmes van Santé, die vandaag een malle instructievideo meekrijgen om te laten zien hoe je erop moet dansen. En natuurlijk het baile-funk ritme van 'Mon Amour', dat de Venezuelaanse volksklassieke 'Sucre Es Estribillio' van Hernán Gamboa sampelt. En begint 'Papaoutai' nog in de originele pianohouse-versie, dan schakelt Stromae's band even later naar de Congolese rumba-versie.

Die gebroken ritmes geven de show een losjes en ontspannen gevoel, maar hij kan ook flink gas geven. Bij de stompende housebeat van 'Ta fête' ontploft het veld haast, al helemaal doordat de LED-schermen naar beneden dwalen waardoor het lijkt alsof Stromae in een kelder staat te dansen. Het is ook een show die van vrolijke uitbarstingen kan schakelen naar diepe emotionele climaxen. Kijk maar hoe hij in 'Formidable' zijn witte blouse met franjes rommelig openknoopt, om vervolgens als een dronkenlap over het podium te zwalken. Terwijl de muziek wegzakt, klopt hij op zijn borst en zijn zang sterft weg in een wanhopige kreet die daadwerkelijk het kippenvel over je armen jaagt.

Hoe anders is het tafereel even later bij het toegift. Op het scherm zien we een Pixar-animatie van een piepjonge Stromae die een zolderkamertje inloopt. Daar zijn keyboardje in een stopcontact steekt om vervolgens op de toetsen heel langzaam een melodie te spelen die steeds meer vorm krijgt. Is dat... Ja, dat is 'Alors On Danse', zijn mega vreugdevolle superhit en onder de flitslichten explodeert het veld in euforie. Ook mega cute: in dit nummer voorziet Stromae de show van een vijf minuten lange aftiteling waarin hij ALLE leden van zijn team bij naam noemt, van de muzikanten tot aan de de technici tot aan de 'allerbeste stagemanager ooit', zelfs van het bedanken van zijn collegae maakt-ie een toneelstukje. 'Ben ik iemand vergeten? Oh Lowlands, Lowlands, Looooowlands!'

1. Invaincu
2. Fils de Joie
3. Tous les mêmes
4. Mon Amour
5. Quand c'est
6. Mauvaise journée
7. Bonne journée
8. Papaoutai
9. Ta fête
10. Pas vraiment
11. Formidable
12. Riez
13. L'Enfer
14. Ce que du bonheur
15. Santé
16. Alors On Danse

Zit bij 'L'Enfer', wanneer de Bulgaarse koorzang van dat nummer door de Alpha schalt  Stromae onder de flitslichten op het podium voorovergebogen zit, een en al tristesse. Achter hem razen dreigende donderwolken op de LED-schermen, eerst bloedrood, dan bruin en blauw, als een razend oog van de storm. Wat een schitterend, razend gestyleerd moment in dit schitterende spektakelstuk van Stromae. Een ware return to form van de Belgische meester.