ADE22: Elk rondje is anders op relaxt Into The Woods ADE22: Elk rondje is anders op relaxt Into The Woods

Zo staat de Groningse Verity weinig uitnodigende en experimentele electro te draaien. De Fransman Simo Cell gooit daar nog een schepje bovenop. Hij haalt inspiratie uit de UK, van opgefokte jaren 90-house, basgedreven UK funky tot de grimy hiphop waar hij mee eindigt. Opvallend is een geschifte remix van Depeche Mode’s Personal Jesus, waar de vocalen compleet verdrinken in ratelende percussie.

Ook bij de Amerikaanse Volvox in de technotent is het al niet meer gezellig. De tent doet vreemd genoeg exotisch aan met bamboestengels en ander groen, maar die zwieren al snel gevaarlijk heen en weer door de genadeloze techno uit de vele subwoofers. Er zijn zeker paradijsvogels vandaag, maar er zijn ook veel mensen in het zwart, die hier net na lunchtijd bij elke drop staan te juichen.

Intussen draait Bastienne de laatste zonnestralen uit de Barn, zwart Nike-petje op, serieuze blik. Zondag zal ze op ADE Hangover hopelijk anders draaien, nu gaat ze er vol in. Op de dansvloer staan nog vriendencirkels bij te praten, maar daar heeft ze geen boodschap aan. Ze krijgt gelijk: zodra Tafkamp het stokje overneemt en er nog een beukende baslijn onder zet, zijn de eerste zonnebrillen en lollies tevoorschijn gekomen.

De overgang naar de kerk met livemuziek is enorm, maar het kleine podium zorgt wel voor verrassingen. Zo is er de dansbare muziek uit alle windstreken van Parra.Dice, waar het vroeg op de middag zowaar vol loopt. De negenkoppige band overtuigt met jeugdig enthousiasme, maar kleurt misschien nog iets te veel binnen de lijntjes.

Later wordt het nog leuker met de weirde indiepop van Popronde-lieveling LE MOTAT. Frontman Tato Wesselo zit tussen erg sexy en knettergek in. Lekkere gimmick-y band, met twee onherkenbare bandleden met lang haar en zonnebril. Hoogtepunt is het melige nummer 'Naar de Klote'. 'Ik zie nog niet genoeg schele gezichten!' Even later bewijst ook popband Wies dat ze overal passen, als ze een elektronische beat inzetten. 'Wij willen deze plek in een Berlijnse bunker veranderen!' schreeuwt Jeanne Rouwendaal.

Intussen staat de Rotterdamse Unruly Phoenix het ene na het andere garagebommetje af te steken, afgewisseld met amapiano, een van de heetste sounds van het moment uit Zuid-Afrika, maar dit jaar dankzij Unruly Phoenix ook al op Down The Rabbit Hole en WOO HAH! te horen. Op hetzelfde podiumpje draait Magic System vervolgens top 40-hits, zonder echt te mixen. Alle technohaters die door hun vrienden zijn meegesleept verzamelen, maar het voelt toch als een misboeking.

Gelukkig is Noorderlicht overgenomen door het Utrechtse fijnproeverslabel Something Happening Somewhere van Nuno Dos Santos. Daar staat onder andere Ineffekt. De piepjonge dj en producer gooide al hoge ogen met zijn debuutalbum. Als dj is hij ongrijpbaar maar toch toegankelijk. Met tempo- en sfeerwisselingen zet hij mensen op het verkeerde been. Hij draait dan weer toegankelijke melodieuze house, om er vervolgens een gekke breakbeat in te gooien of ineens een donkere acidplaat te draaien. Zijn aanstekelijke enthousiasme doet de rest.

Tekst gaat door onder foto.

Hetzelfde geldt voor Octa Octa, die zelf het hardst gaat op de gekste breakbeatplaten die ze uit haar vinyltas trekt. Ze heeft problemen met haar draaitafel, maar wat maakt het uit, dan begint ze gewoon opnieuw. Ze gaat door naar een soort disco op steroïden, dan toch eindigend met furieuze percussie. Het tot nu toe op veel plekken lage volume wordt eindelijk opgeschroefd. De nacht is gevallen, de headliners staan er klaar voor.

Terwijl het terrein 's nachts helemaal tot leven komt met een enorme vuurspuwende robotvogel (?) en een drone lichtshow boven 't IJ, sluiten Shanti Celeste en Elias Mazian back 2 back af in één van de grootste tenten. Ze kijken elkaar op de vingers en lachen elkaar toe als de ander de volgende gekke overgang inmixt. Waar Elias Mazian voor het grote gebaar gaat met euforische, melodieuze breaks, pakt Shanti Celeste het stokje iets venijniger over. Met hier een acidplaat en later weer een stuwende baslijn verslapt de aandacht nooit. Samen creëren ze dat typische nog-één-plaat-dan-gevoel, waardoor je niet weg wil lopen.

In de technotent legt DVS1 baslaag op baslaag, terwijl het gore zweetdruppels regent. Maar place to be is de uitpuilende Barn, waar Kettama het timmerhout van het podium gevaarlijk laat trillen met overstuurde platen van 150 bpm, en kicks die hij als salvo's op het publiek af schiet. Of moeten we toch ergens anders zijn? Net als veel bezoekers geeft uw verslaggever toe aan de fomo, overprikkeld door de negen podia en vuurspuwende vogels. Het is in ieder geval al veel te laat voor de diepe house van Benny Rodrigues. Rampue dan? Nope, die komt nauwelijks boven de 100 bpm uit.

En dan toch nog de ultieme set vinden: Sully die op het kleinste podium met percussie als een mitrailleur en totaal geschifte vocalen ervoor zorgt dat je eigenlijk niet meer kunt dansen, maar het toch doet. De Brit mag binnenkort draaien op een feestje van Squarepusher (Warp), dan weet je het wel. Zijn mixtempo, hoe hij in een paar minuten switcht van jungle naar dubstep naar drum 'n bass en dan een extreem percussieve reggaetonbom gooit, alles is standje Red Bull. Een gast staat met een grote glimlach te genieten en lijkt tegelijkertijd te denken: wat gebeurt hier? Van het aanvankelijk zo relaxte Into The Woods blijft in de laatste uurtjes niets over.