'Ik wil dansen!' 'Tongen voor toegang!' 'Zij hun raceje, wij ons feestje'. De borden zijn luchtig en ludiek, de sfeer bij de diverse protestmarsen uitgelaten. Maar vergis je niet: achter de opgetrommelde feestbende die de straten van Nederland overspoelen schuilt een industrie met tienduizenden banen. Unmute Us komt op voor een sector die - nu bijna alles weer kan en mag - nog steeds niet weet wanneer ze weer aan de bak mogen.

Een goede dj weet dat een plaat laten klappen over de tunnel dubbele punten waard is. De stoet van Unmute Us draait voor TivoliVredenburg langs de Catharijnesingel op. Hier passen de vrachtwagens nog maar net onder het plafond, en ineens voelt het alsof we in een club staan. Een oordverdovend lawaai stijgt op als de dj op de Kultlab truck de beat laat vallen en de MC vraagt of we ons willen laten horen. Een paar trucks later trakteert St Paul zijn Best Kept Secret aanhang op Altin Gün als ze de tunnel in rijden. We bevinden ons in hartje Utrecht, waar voor de tweede keer duizenden mensen de straat op gegaan zijn voor de evenementensector. Net als in tien andere steden, en in veel grotere getalen dan de vorige keer. Hun boodschap: 'Ik wil dansen!'. 

Is dat nou zo belangrijk? Moeten die mensen niet de straat op tegen de woningnood, het klimaat of de toestand in Afghanistan? Ja, misschien doen ze dat ook wel. De vrolijke en kleurrijke borden die meegedragen worden tijdens de vrolijke optocht geven genoeg blijk van zelfrelativering. En toch gaan deze mensen met een overtuiging de straat op, en dat is de constatering dat het kabinet niets geeft om deze sector. Maandenlang werd schimmig gecommuniceerd, werden verkeerde beslissingen genomen en werden onderzoeksresultaten genegeerd. Terwijl landen om ons heen laten zien dat evenementen (zeker in de buitenlucht) best veilig georganiseerd kunnen worden, zien Nederlandse festivalorganisatoren hun festivalzomer getorpedeerd worden door strategische fouten van het kabinet.

Ja, de meeste dansende mensen hier op straat zijn 'gewoon' bezoekers, die zin hebben om te dansen. Maar daar achter schuilt een industrie die keer op keer met een kluitje in het riet gestuurd wordt. Die op alle mogelijke manieren mee wil werken aan een veilige heropening, en toch nog steeds weer met lege handen staat. Onder diezelfde tunnel staat een artiestenmanager met kippenvel op allebei zijn armen. Een tourmanager vertelt dat hij een jaar in de bouw werkte en nu godzijdank weer aan de bak is - in Engeland. In Nederland zit de cultuursector voorlopig nog in de wachtkamer. Maar niet meer stilletjes.