Oscar and the Wolf en het stille protest van het glitterjasje Oscar and the Wolf en het stille protest van het glitterjasje

The shimmer, the shimmer, waar kennen we dat ook alweer van? Ah, Max Colombie heeft de afgelopen anderhalf jaar net als wij allen Netflix uitgekeken. The Shimmer, dat is een mysterieus parallel universum in de apocalyptische film Annihilation. De onheilspellende glinstering blijkt de poort te zijn naar een soort omgekeerde wereld, waarin bloemen in skeletten veranderen, onschuldige dieren in bloeddorstige monsters. Freaky maar ook mooi, vond Max Colombie, precies zoals hij het graag ziet bij zijn eigen muziek. En omdat glinsteren zijn tweede natuur is, besloot hij die term naar zich toe te trekken. Hij heeft zojuist nog een paars glitterjasje uitgetrokken en over de bank gehangen, op het kantoor van zijn platenmaatschappij in Amsterdam. Hij draagt verder een fraai spiegelende, zwarte latex broek en een hoedje met zebrastrepen. Een outfit waar je je hoofd voor omdraait, zeg maar. 

Oscar and The Wolf groeide de laatste jaren uit tot een absolute headliner in België en Nederland. Gek eigenlijk, hoe hard dat ging. In no-time groeide de groep vanaf 2014 van kleine festivals als Into The Great Wide Open naar de belangrijkste spot op Lowlands. Als je er thuis of op je koptelefoon naar luistert klinkt zijn synthpop subtiel en sensueel, op het podium transformeert hij tot een grootse diva die de spotlights moeiteloos weerkaatst. De eerste afspraak na de lockdown op een Nederlands podium zal ook meteen weer groot zijn: 26 maart in Ziggo Dome.

Wanneer die fascinatie voor de glinstering begon? ‘Ergens rond mijn zesde jaar’, lacht Colombie. ‘Ik weet nog dat ik graag kettingen droeg die hard blonken. Dat evolueerde naar jasjes, die dan meestal niet de juiste maat hadden.’ Daar kwam hij natuurlijk niet mee weg, want schoolklassen zijn meedogenloos. Tot je vierde jaar is het prima om roze als lievelingskleur te hebben, vanaf de eerste dag van de kleuterschool verschiet dat onherroepelijk naar blauw, of zwart. Zo gaat dat op elke basisschool, en dus ook bij Colombie. ‘Ah ja, sociale constructies vervormen dat enorm. Da’s zot hè. Ik werd altijd uitgelachen, maar ik snapte nooit goed waarom. In de speelgoedwinkel trok de girly stuff me ook altijd meer. Ik vond Barbies met hun haar en hun kleren fantastisch. Vanaf het moment dat ik me bewust werd van die dynamiek ben ik me helemaal anders beginnen gedragen. Ik wou aanvaard worden.’

Het duurde tot zijn tijd op de kunstacademie (hij studeerde schilderkunst) tot Max Colombie de schittering weer durfde toe te laten in zijn leven. Er was al die jaren geen geheim laatje met juwelen, geen verborgen kast met jasjes die alleen na middernacht open ging. Het was er simpelweg niet, zijn hele tienerjaren niet. ‘Nee, ik wou dat niet zijn. Ik heb in feite mijn hele persoonlijkheid aan de kant geschoven zonder dat ik dat wist. Maar daar heb ik wel degelijk iets van geleerd, namelijk hoe je in een rol kunt kruipen. Ik vind dat nog steeds wel iets interessants hebben. Ik doe dat soms nog altijd, bijvoorbeeld als er werkmannen komen om iets te fiksen in mijn huis. Ik merk bij mezelf dat ik dan stoerder ga lopen doen. Ik wil het niet ongemakkelijk maken. De meerderheid is nog niet klaar voor open-mindedness. Er is elke dag wel sprake van kleine vormen van agressie. Soms verbaal, soms een blik, maar het is er altijd.’ 

Nummertje
Het is een angst en een coping mechanisme die veel homoseksuele mannen bekend voor zal komen, maar het past ook bij het karakter van de zanger. Want hoewel hij zoals gezegd flamboyant overkomt, is Max Colombie een behoorlijk timide jongen. Hij groeide op in Brussel, een grote stad waar je aangenaam kunt opgaan in de menigte, anoniem kunt zijn. ‘Ge zijt daar echt een nummertje’, zegt hij. ‘Er is geen grote samenhang in die stad.’ Zijn moeder runt er een schoonheidssalon, zijn pa is manager van een aantal fitnesscentra. ‘Zo anders dan wat jij doet’, zeggen mensen weleens tegen hem, maar als je er goed over nadenkt valt dat eigenlijk wel mee. ‘Ik vind het wel belangrijk er goed uit te zien. Ik kom nooit echt buiten als mijn haar niet goed ligt, dat durf ik gewoon niet. Sporten moet ik trouwens nodig weer eens doen. Maar ja, de connectie is duidelijk: esthetica.’

Colombie groeide in Brussel op met zijn neef Andrik, die twee jaar ouder was. Ze zagen elkaar in de stad, gingen samen op vakantie aan de Franse Rivièra, en toen Max Colombie later beroemd werd zocht Andrik hem altijd op. Twee jaar terug overleed die neef plotseling bij een ongeluk op de snelweg A12. Om het nog heftiger te maken: zijn vriendin was op dat moment zwanger van hun eerste kindje. Twee dagen later stond Colombie zwaar geëmotioneerd op het podium tijdens Tomorrowland. Terwijl hij de tranen wegveegde, vertelde hij zijn publiek wat er gebeurd was. ‘Als hij naar een concert van mij kwam kijken, moest hij altijd huilen. Daarom draag ik de show vanavond aan hem op’, zei hij die avond. 

Op The Shimmer staat een ode aan zijn neef en beste vriend. Het is zelfs het openingsnummer van de plaat, en het heet ‘James’. ‘Ik heb dat nummer deels in een droom tot me gekregen’, vertelt de zanger. ‘De volgende dag ben ik de studio in gegaan om het op te nemen, en op dat moment kreeg ik een sms’je dat zijn zoon geboren was, zijn naam is James. Dat moest de titel worden. Het was een onwerkelijke tijd, ik kon het lange tijd niet geloven. Mijn neef kwam altijd naar mijn shows, backstage trok hij dan mijn kleren aan, liep hij plezant te doen. Op de dag dat hij stierf was het 42 graden, de warmste dag ooit gemeten in België, maar ik had het ijskoud en rilde helemaal. Ik weet nog dat ik kwaad was op hem. Onnozelaar, dacht ik, je hebt niet goed opgelet. Maar het kan iedereen overkomen. Ik heb later gelezen dat boosheid een normale reactie is op zo’n moment. Ge voelt u verlaten, en daar komt boosheid bij kijken, zonder dat diegene er iets aan kan doen.’

Klankbord
Een klankbord voor zijn muziek was Andrik trouwens niet. Dat liet Max Colombie niet toe. Eigenlijk laat hij niemand in dat proces toe, behalve zijn beste vriendin Stefanie. Die was erbij vanaf het allereerste begin. ‘We woonden samen in een huis in Gent, waar ik per ongeluk beland ben. Ik zou daar twee weken zitten, maar ze vroegen of ik alsjeblieft wilde blijven. Ik was achttien, negentien jaar, en het was de eerste keer dat ik op mezelf woonde. Met haar is de naam Oscar and The Wolf ontstaan. We keken samen een film en ineens riep ik: ik weet het. Zij vond die naam supergoed. Ze heeft alles meegemaakt, vanaf de eerste show. Ik laat haar alles horen. Soms zegt ze dan: ik hoor het helemaal niet. Dan zeg ik: luister nou nog eens. Dan zegt ze: ah ja, ik snap het, maar ik vind dat andere toch beter. We zijn later allebei naar Brussel verhuisd, en nu woont ze bij mij in huis.’

Kasteel
Of eigenlijk: in het bijhuis van zijn kasteel. Colombie kocht het in 2018, op de piek van zijn succes. Het is werkelijk een kast van een landgoed, zo’n aankoop waar de roddelrubrieken heerlijk op gaan. De zanger moest zelf ook een beetje wennen aan het idee, vertelt hij. ‘Het is een soort paradijs, geen huis maar een verhaal. Iedereen die daar komt stuurt me na afloop een berichtje om te bedanken voor de heerlijke dag. Mijn vader had het gevonden op een Immo-website. Toen ik er voor het eerst ging kijken was ik net overboden op een huis waar ik verliefd op was, dus ik had een automatische anti-reactie op dit huis. Oh nee, het is veel te groot, veel te veel werk. Ik wil het niet eens van binnen zien! Ik ben er toch nog eens heen gegaan, en bij de vierde keer begon het in te zinken. Ik liep over het landgoed met de soundtrack van Call Me By Your Name op. Dat huis is ook zo helemaal in Italiaanse stijl, en het bracht flitsen van toen ik zeventien was en net als in die film verliefd was op mijn beste vriend en met hem over het platteland fietste. Het is een kitscherig, dramatisch huis, maar ik ben nu eenmaal een theatraal persoon. Ik wil dat het decor klopt. Ik drink mijn drankje graag in een mooi glas.’

En weer is er die uitbundigheid, de overvloed die Max Colombie zo graag omarmt. Zie hem over zijn landgoed paraderen in de videoclip van ‘Live Stream’, een song over aantrekken en afstoten. Hij is er een diva met een knipoog, en totaal anders dan de bescheiden en vriendelijke man die hier aan tafel zit. Hij noemt zichzelf zelfs ronduit ‘verlegen’. ‘Ik ben sociaal niet zo gemakkelijk’, zegt hij. ‘Ik ben vooral niet goed in gesprekken, ik sta zelden in het centrum van de aandacht. Ik zou ook graag uitgesprokener willen zijn, maar dat kan ik niet. Ik doe bitter weinig tv, omdat ik dat gewoon niet durf. Mensen denken wel eens dat ik me er te goed voor voel, maar dat is het niet. Ik heb het gevoel dat ik me niet kan uitdrukken in woorden.’

De beste
Op het podium heeft hij daar geen last van, maar dan speelt hij dus een rol. Dan gaat er een knop om. ‘Als ik een grote show heb - Pukkelpop headlinen, Sportpaleis of Ziggo Dome - kan ik daar een half jaar over lopen te stressen, maar vijf minuten voordat ik op ga moet ik mezelf wijsmaken dat ik de beste ben. Ik maak me op, doe de kleren aan die ik fantastisch vind. Dan wil ik me in een dure auto naar het podium laten vervoeren, om me te voelen gelijk Rihanna. Ja, dan moet het ook allemaal goed zijn. Ik wil nu dit, ik wil nu dat, en als ik door de modder naar het podium moet stappen, waarom zou ik dan nog over dat podium gaan kruipen? Ik ben dan efkes een acteur in een film. Eenmaal van het podium ben ik daar weer vanaf. Dan kruip ik het liefst onder de bank, heb ik maagpijn van de stress en kan ik even niks eten of drinken. Laat staan dat ik met mensen kan babbelen.’

Uitgesprokener
Het voelt als een gekke uitspraak: ik zou graag uitgesprokener willen zijn. Als je uitgesproken wilt zijn over politiek, racisme of homorechten, dan doe je dat toch? Maar zo werkt het nu eenmaal niet. En het hoeft ook niet per se, merkte Colombie bij een concert in Turkije, een paar jaar terug. Op de een of andere manier is Oscar and The Wolf waanzinnig populair in het Midden-Oosten. Hij speelde voor 7.000 mensen in Tel Aviv, verkoopt shows uit in Egypte en heeft zelfs een aanhang in Iran, ook al is hij er nog nooit geweest. En hij was er eens festivalheadliner in Bursa, Turkije, precies op het moment dat president Erdogan zijn spierballen liet zien en op schaamteloze wijze nog meer macht naar zich toe trok. 

Asshole
‘Als ge naar die landen gaat is het niet moeilijk een rol te spelen, daar staan vijf bodyguards u al op te wachten bij het vliegveld, alsof u Madonna zijt. Ze zijn daar dol op dat flamboyante, dat hoort bij artiest zijn. Het staat voor veel mensen ook los van geaardheid. Ik heb wel eens gehad dat jonge meisjes op me af stappen in de club en iets proberen. Yeah, but I’m gay, zeg ik dan. Oh really?!? Well, you’re an artist, it can be anything.’ Maar zonder het expliciet te maken, komt zijn verhaal ook in die landen wel degelijk aan bij hen die het aangaat. ‘Erdogan was de asshole aan het uithangen en wij zouden een festival afsluiten. Het concert was al 45 minuten uitgesteld omdat mensen de hekken kapot maakten. Dat was behoorlijk heftig, maar op een gegeven moment kwam de promotor op me af en zei: de mensen willen u te graag zien en laten zien dat ze voor eenheid staan. Ik ben die avond in tranen uitgebarsten op het podium, ik schiet nu alweer vol als ik eraan denk. Iedereen stond daar met gay flags, ik voelde me een soort healer. Het was zo mooi hoe dankbaar al die mensen waren dat wij daar speelden. Het was het schoonste dat ik ooit gezien heb.’

3FM organiseert deze week een Exclusive met Oscar and The Wolf, te volgen op 3FM.nl/live