Parcels: Vroeger was alles beter Parcels: Vroeger was alles beter

Met hun hoge spijkerbroeken, pornosnorren en heuse Beatles-kapsels lijken de bandleden van Parcels rechtstreeks uit een Wes Anderson-film te zijn gestapt. We zagen ze menig festival op de kop zetten, van Down The Rabbit Hole via Lowlands door naar Into The Great Wide Open. Of je Parcels nou kende of niet, na zo’n show liep je met een dikke glimlach weg. Vanwege de catchy nu-disco-liedjes vol funky Nile Rodgers-gitaarspel en meerstemmige refreintjes à la Beach Boys. Maar ook vanwege de kneuterige ingestudeerde dansjes en tongue-in-cheek-podiumpresentatie. 

Dan hadden ze ook nog een kneiter van een hit: ‘Overnight’, geproduceerd door Daft Punk. Met het deze week verschenen tweede album Day/Night lijken ze klaar te zijn om door te schuiven naar de écht grote festivalpodia. Het is een conceptplaat geworden, waarop de band twee levensfases met elkaar verenigt. 

Het eerste hoofdstuk van Parcels begint in Australië. De vijf jongens zijn geboren en getogen in het zonovergoten, surfersdorp Byron Bay aan de oostkust van het land. Het bohemien stadje is Australië zoals we dat kennen uit de boekjes: zongebruinde surfers, een onverbiddelijk brandende zon en de uitgestrekte Stille Zuidzee. 

‘Het is een klein paradijsje, waar we elke dag naar het strand kunnen,’ vertelt bassist Noah Hill vanuit zijn appartement in Berlijn. ‘De Day-kant van het album gaat over die hunkering naar vroeger, dat we met blote voeten rond renden. Het is dat eeuwige kind in ons dat Australië en de natuur ontzettend mist. Het is de plek waar we ons het meest thuis voelen.’

En in dat zonnige thuis, zaten de vijf bij andere muziekstijlen te gluren. Voordat Parcels Parcels was, maakte de band met lieflijk getokkel op akoestische gitaren zachte folk, verspreid over allerlei verschillende bandjes. Ze werden geïnspireerd door grote namen uit vervlogen tijd, en haalden inspiratie uit onder anderen Crosby Stills & Nash. Aan het eind van de middelbare school werd Parcels écht geboren, toen de bandleden definitief een groep vormden met z’n vijven. Ze speelden een paar kleine shows met landgenoten Tora, maar na een paar maanden begonnen er dromen te vormen die groter waren dan Byron Bay. 

(Tekst gaat verder onder video)

Byron Bay versus Berlijn, het licht versus het donker. Het verhaal wilde de band vertellen als de soundtrack van een film. Het resulteerde in een meer cinematische plaat dan het debuut. Minder discohitjes, en meer uitgerekte instrumentale, bombastische stukken. Ze putten inspiratie uit de funk van Quincy Jones en ook draaiden ze Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds helemaal grijs. In tracks zoals ‘Neverloved’ horen we die invloeden heel duidelijk terug, met dissonant pianospel dat doet denken aan een jaren tachtig horrorfilm. Nog meer duiten in het cinematische zakje kwamen vanuit componist Owen Pallett, die vioolpartijen schreef voor de plaat. Dat doet ie vaker, de Canadees werkt regelmatig samen met Arcade Fire en componeerde ook de soundtrack voor de film Her. Op Day/Night hoor je zijn signatuur onmiskenbaar terug in bijvoorbeeld ‘LordHenry’. Een cinematische en theatrale track, met grootse en meeslepende strijkers.

Een conceptplaat over dag en nacht, licht en donker. Klinkt wel een beetje als een afgezaagd idee. Toch praat Noah erover alsof het een hoogdravend kunstwerk is. En precies dát, dat is de charme van Parcels: in de kern vrij cheesy muziek uit de seventies en eighties, die zo liefdevol is vertaald naar 2021 dat het eigenlijk gewoon super vet is. Want eerlijk: Parcels vindt dat vroeger alles beter was. ‘Niemand van ons luistert naar hedendaagse popmuziek. We zijn de laatste generatie die nog is opgegroeid met CD's en platen, voordat het internet alles verpestte. Wij zijn wel nostalgische types, ja. Maar ik denk eigenlijk dat ieder mens dat is. Het is moeilijk om in het nu te leven en je te realiseren dat het nú ook een mooie tijd is. Het is die constante misvatting dat een eerdere tijd of generatie beter was. En tja, wij zijn daar echt suckers voor.’