slowthai: ‘Hoe lang kun je een klootzak blijven?’ slowthai: ‘Hoe lang kun je een klootzak blijven?’

‘Weet je wat het is met psychedelica?’, vraagt de 26-jarige Tyron Kwaymore Frampton alias slowthai terwijl het interview nog geen vijf minuten bezig is. ‘Met paddo’s komt je emotionele binnenwereld naar de oppervlakte. Als je in een negatieve fase van je leven zit, komt dat naar buiten. Je moet je twijfels en angsten aangaan.’

De Britse hiphop-artiest duikt er meteen vol in. Vanaf de andere kant van Zoom komt hij over als een ontzettend lieve gast die direct open wil zijn over de demonen die hem op de hielen zitten en ja, ook over het gebruik van paddo’s om die demonen te lijf te gaan. De videoclip van ‘MAZZA’ verbeeldt dat heel aardig: hij en zijn labelbaas A$AP Rocky zitten ieder in een hotelkamer, af en toe manisch grinnikend en dan weer in totale staat van paniek, terwijl de wereld om hen heen er steeds absurder uitziet. ‘Dat was precies wat we wilden verbeelden: jezelf opsluiten en in trance gaan. Ik geloof niet in bad trips, ik geloof dat je dan gewoon dingen ziet die je niet van jezelf wil zien. Kleine onzekerheden kunnen helemaal opgeblazen worden. Maar je kunt ook tot mooie inzichten komen.’

Tot welke inzichten kom jij zoal tijdens paddotrips?
‘Ik zal je een van de gekste inzichten vertellen. Ik geef zoveel om sommige zaken: aandacht, geld… en een terugkerend thema in mijn trips is de realisatie: “Dit doet er allemaal niet toe. Als ik er persoonlijk niet van groei, waarom hecht ik er dan zo’n waarde aan?” Op zulke momenten voel ik zoveel liefde voor de mensen om me heen. Ik begin altijd mensen te knuffelen: “Yo, ik hou van je, ik wil dat je weet dat ik dankbaar ben voor jou en alles wat je doet.”’

Op ‘MAZZA’ zing je: ‘Feeling like these drugs made me better than I was.’ Ben jij in staat om dingen met mate te doen?
‘Nee, ik heb een hele verslavingsgevoelige persoonlijkheid. Ik ga voor alles of niets, en kan mezelf er nogal in verliezen. Maar ik heb het nu onder controle: ik kies tegenwoordig liever voor verlichtende en geestverruimende drugs dan voor partydrugs. Want met die laatste kan ik dagenlang doorgaan, dan raak ik afhankelijk van middelen om mijn gevoelens te verbergen, of juist uit te vergroten. Zulke situaties probeer ik uit de weg te gaan, ik wil geen mens worden dat alles doet om een high na te jagen.’

Wat is de oplossing? Nuchter blijven?
‘Nou ja… ik drink nú een biertje… en het is zo gemakkelijk om naar de alcohol te grijpen, zeker in mijn familie. We worstelen daar allemaal mee, maar ik probeer het voortaan bij eentje te houden. Nu mijn vrienden ervan weten, kunnen ze me helpen: “Yooo, chill, doe rustig aan.” Dat heb ik echt nodig.’

Hij staat bekend als nogal een dondersteen, die slowthai, een branieschopper van jewelste die gerust met het afgehakte hoofd van premier Boris Johnson komt opdagen op een awardshow. En op een tweede awardshow, waar hij nota bene de prijs voor ‘NME Hero of the Year’ mag ontvangen, gedraagt hij zich als zo’n dronken lul dat de boel behoorlijk escaleert en hij beschuldigd wordt van misogyn gedrag.

Die slowthai, het ongeleide projectiel, horen we ook nog wel op zijn tweede album TYRON: de eerste helft van het album zit vol woede en boosheid. Op de  ‘CANCELLED’ brult Skepta namens hem: ‘How you gonna cancel me?’ En op ‘VEX’ raakt hij totaal geïrriteerd van de mensen om hem heen. Hij maakt zich zo groot mogelijk, maar onoverwinnelijk klinkt hij niet. Eerder als een kat in het nauw die gevaarlijke sprongen begint te maken. ‘Ik wilde al mijn frustratie eruit gooien, alle negatieve shit die in mijn kop zit, en vervolgens wilde ik mijn demonen tegemoet treden’, vertelt–ie. Dat laatste doet hij vooral op de tweede helft van de plaat. Daar klinkt een veranderde slowthai, eentje die oprecht probeert een beter mens te worden, die om vergeving vraagt ‘voor alles wat ik nooit had willen doen’.

Welke Tyron zie je liever als je in de spiegel kijkt: die van de eerste helft, of de tweede helft?
‘De tweede natuurlijk. Er was zeker een periode in mijn leven dat ik altijd pissed off was. Als ik problemen had, ging ik telkens op zoek naar iemand anders om de schuld te geven, ik keek nooit naar mezelf. Maar ik ben veranderd. Op de eerste helft van het album zie je waar ik vandaan kom, daarna probeer ik te laten zien hoe ik probeer te groeien.’

Er zitten veel referenties naar films in je clips en muziek: van American Psycho tot Clockwork Orange, maar vooral Trainspotting komt vaak voorbij. Wat betekent die film voor je?
‘Man, ik groeide op in een omgeving waar zoveel heroïne en crack werd gebruikt, ik zag overal om me heen functionele drugsverslaafden. Die film schildert het plaatje perfect hoe het is om een junkie te zijn. Je wordt alsmaar achtervolgd door herinneringen. De baby op het plafond bijvoorbeeld, dat beeld blijft door je hoofd spoken. Soms voelt het alsof je er niet aan kunt ontsnappen.’

Trainspotting is een tragisch, verdrietig verhaal, maar verteld met een geweldig wrang gevoel voor humor. Datzelfde doe jij in je muziek.
‘Ja, precies! Ik probeerde het beste te maken van een kutsituatie, en zag hoe mensen humor haalden uit de allerslechtste situaties. Dan zag je hoe een junkie door de hel ging, en werd gezegd: “Ah, he’s having another moment!’’

Dus zelfs als je je album opneemt in de hel, kun je erom lachen.
‘Sterker nog, dat is toch de beste plek voor humor! We hebben allemaal gênante dingen meegemaakt in ons leven. Als je daarop terugkijkt, kun je er maar beter om lachen!’

Ik moest ook erg lachen om de video voor ‘Feel Away’: jij bent zwanger, baart een baby en vervolgens worden zowel jij als je kindje opgegeten.
‘Ik wilde altijd al zwanger zijn…. nou nee, maar ik had het beeld van een zwangere man al lang in mijn hoofd zitten. Dat wilde ik laten zien. Vaak is het de man die een vrouw dumpt, waarna zij achterblijft als alleenstaande moeder. Dat wilde ik omdraaien.’

Die video droeg je op aan je kleine broertje Michael.
‘De video heeft niet zo heel veel met hem te maken, maar hij overleed toen hij jong was en de release was rond zijn verjaardag, dus ik wilde nog wat licht op hem schijnen. Hij is elke dag in mijn gedachten, ik heb echt het gevoel dat hij over me waakt en me de goede kant op duwt. Ik heb ook altijd gedacht dat ik niet alleen voor mezelf maar ook voor hém moest leven. Daarom werk ik zo hard, daarom doe ik zo hard mijn best.’

Om bij die gevoelens te kunnen komen, had slowthai veel aan het boek The Descent of Man, vertelt hij. Daarin pleit schrijver Grayson Perry voor een nieuwe vorm van mannelijkheid, waarin meer ruimte is voor kwetsbaarheid, meer ruimte om fouten te maken. ‘Het gaat over een man die zijn vrijheid terugvindt en het leerde me over toxic masculinity. Als man mag je je gevoelens niet tonen, je mag jezelf alleen zijn achter gesloten deuren. Je moet aan andermans verwachtingen voldoen, je moet altijd sterk zijn, je mag niet huilen, je mag niet vergevingsgezind zijn. Daarom zijn de zelfmoordcijfers onder mannen het hoogst: ze voelen constant de druk die anderen op hen hebben gelegd en kunnen daar niet altijd mee omgaan.’

Je zingt veel over zo’n doodswens. Leer je beter met die gedachten om te gaan door anders naar je mannelijkheid te kijken?
‘Jazeker! Mijn hele leven lang heb ik gedacht: “Ik snáp niet dat ik me zo moet gedragen. Dit ben ik niet. Ik heb het gevoel dat ik een leugen moet leven. Ik zou liever sterven dan me zo te blijven gedragen.” Veel mannen hebben geleerd dat het loont om een klootzak te zijn, ik ook, maar uiteindelijk loont dat níét. Het is een façade. Hoe lang kun je een klootzak blijven? En wat als je je hele leven lang aan het knokken bent, terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wíl? Op een dag wil je dat gevecht niet meer aangaan, maar weet je niet hoe je dán door het leven moet gaan. Ik probeer daar nu een weg in te vinden.’

Ben je bang voor de dood?
‘Niet echt, ik zie de dood als een vorm van eeuwige rust, het moment dat je vrede vindt met de wereld. Soms denk ik dat dít de hel is, waar we nu zitten, en de hemel hierna komt. Maar je moet eerst door de hel heen om uiteindelijk in de hemel te belanden. Heb je de film Jacob’s Ladder weleens gezien? Geweldige film, de hoofdpersoon is al dood, maar heeft het niet door. Voor hem is de hel dat zijn leven aan stukken wordt gescheurd, dat zijn herinneringen constant veranderen. Pas zodra hij vrede heeft gevonden met al die herinneringen en negatieve ervaringen, kan hij naar de hemel. Aan het eind lukt hem dat, en hoort hij: “My son, I’ve been waiting for you.” En dan wordt–ie wakker. Dat vind ik een geweldig idee, daar teken ik voor.’