3voor12 leeft op: Thomas Azier brengt zijn laatste album tot bloei in TivoliVredenburg 3voor12 leeft op: Thomas Azier brengt zijn laatste album tot bloei in TivoliVredenburg

Het is donderdagavond, een uur of acht. In de Cloud Nine, het bovenste zaaltje in TivoliVredenburg, speelt Thomas Azier een nummer uit zijn nieuwe collectie. Een kalm en mooi lied waarbij hij in het blauwe licht wordt begeleid door saxofonist Maarten Hogenhuis. Ze staan met z’n tweeën voor op het podium, met de band in stilte achter hun. Rechts staat Thomas gekluisterd aan zijn microfoon te zingen. Aan de andere kant van het podium staat Maarten, die een bijna betoverend stuk saxofoonspel herhaalt dat steeds intenser en vrijer wordt. Het is een stuk jazzier dan we van Thomas gewend zijn, en dat is geen wonder.

Hogenhuis, die ken je wellicht van de 'powerjazz'-band BRUUT, en ook de andere muzikanten rondom Azier hebben hun sporen verdiend in de jazzwereld: Vlaamse drummer Simon Segers zit in de eigenzinnige groepen MDCIII en De Beren Gieren. En gitarist Obi Blanche is al helemaal een verschijning. Hij speelt op een weirde zelfgebouwde gitaar, die hij soms laat piepen en knarsen. 'Door hem durf ik de structuur los te laten, wat meer chaos in mijn muziek toe te laten', zegt Azier. En inderdaad: zijn popliedjes kunnen soms wat gestileerd aandoen, maar dit weekend kleurt hij buiten de lijntjes. Met deze muzikanten klinkt zijn album Love, Disorderly avontuurlijker, meer ingetogen en ook jazzy.

Voor vier avonden achter elkaar heeft Thomas Azier van TivoliVredenburg zijn thuis gemaakt. Elke avond speelt hij in een andere zaal, en elke avond staat een ander facet van zijn nieuwe muziek centraal. Dat laatste valt toch wat tegen: drie keer speelt hij min of meer dezelfde setlist met dezelfde uitzonderlijke muzikanten. In de Ronda slaat die jazzy, ingetogen sound een beetje dood, in de Cloud Nine komt die juist tot volle bloei. Ook in de Pandora komt die tot zijn recht, daar staat Thomas Azier met de band midden in de zaal met het publiek in 360 graden om hen heen.

(tekst gaat verder na de foto)

In die eerste drie shows speelt hij met de band voornamelijk nummers van zijn laatste album Love, Disorderly, want tja, die heeft hij nog amper op het podium kunnen spelen. Waar veel artiesten voor uitstel kozen, heeft hij deze plaat alsnog in de zomer van 2020 uitgebracht. Een album geïnspireerd door de overprikkeling van het dagelijks leven. Daarop klinken moeheid en boosheid, en die emoties sijpelen ook weer door in deze liveoptredens. Ingetogen warmt Thomas Azier telkens de zaal op met melancholische liedjes. Vanuit de rust haalt hij af en toe grandioos uit, en zo gaat het de hele show door. Van nul naar honderd en weer terug, daar is hij meesterlijk goed in, nog veel beter dan op plaat.

Neem het nummer ‘Hold On Tight’. De band bouwt de track langzaam uit tot een steeds grootser moment. Waar Thomas dan op de plaat zijn stem wat op het oppervlak houdt, weet hij op het podium met uithaal na uithaal het publiek te verbijsteren. Hij straalt live grootheid uit. Dat is waar zijn muziek echt tot zijn recht komt en waar het voor Thomas Azier ook allemaal om draait. ‘Ik heb het vertikt livestreams te doen, hoe lastig dat soms ook was.’ Dat eindeloze verlangen naar weer op het podium staan is ook te horen in de muziek, al helemaal in het nummer ‘Only The Ocean’. Een nieuw nummer dat hij schreef als een ode aan de livemuziek.

Na de shows in de Cloud Nine, de Ronda en de Pandora is er het vierde en laatste optreden in de Hertz. Nu hij eindelijk zijn laatste album tot zijn recht heeft kunnen laten komen, is het tijd voor Thomas Azier zijn nieuwste werk in de spotlight te zetten. In de kleine klassieke zaal zit hij in het midden op het podium in zijn eentje achter zijn synthesizer. Boven hem hangt een grote witte kubus waar licht onder vandaan komt. Deze was bij er bij de eerdere shows al, maar dit keer is er ook in het groot een live close up van Thomas op te zien.

Geheel in zijn eigen zone speelt hij de muziek van A Collection Of Broken Ideas, die hij begin deze zomer uitbracht. Twee uitgesponnen nummers waarop Thomas een andere kant opgaat dan dat we van hem gewend zijn. Voor het grootste deel van de eerste helft laat hij de microfoon links liggen en focust hij zich geheel op de toetsen. Er zijn zweverige en echoende klanken te horen met op de achtergrond ASMR-achtige geluiden, zoals vallende steentjes en klotsend water. Halverwege laat ook Obi Blanche zich weer zien, die zijn zelfgebouwde gitaar ondersteboven over de grond heen veegt. Als resultaat klinken er door de kalme muziek bijzondere snerpende tonen heen, dat voor een lichtelijk sinister en bovenal mysterieus geluid zorgt.

Een geluid dat niet voor iedereen is weggelegd. Je plukt er zo de mensen tussenuit die de nieuwe ambient sound van Thomas even gemist hebben, en nu in verbazing met zoekende blikken om zich heen aan het kijken zijn. Alsof ze misschien de verkeerde zaal zijn ingelopen. In de tweede helft speelt hij met de rest van de band andere nieuwe liedjes die weer meer klinken zoals we van Thomas Azier gewend zijn.

In de eerste drie avonden liet Thomas Azier zijn laatste album opbloeien. Geen livestreams, maar gewoon eindelijk die uitbundige shows à la Thomas Azier. Met als extraatje een nieuwe jazzy touch hier en daar. Waar die eerste avonden misschien ietwat voorspelbaar bleven, compenseerde de laatste avond ruimschoots, en misschien wel iets te veel, met het experiment. Zijn nieuwe ambient sound was zo voor de ene een vloek en voor de ander een zegen. Thomas Azier bewijst in TivoliVredenburg dat hij tijdens de lockdown aan creativiteit niets tekort is gekomen, nooit stil is blijven staan en zo zichzelf opnieuw weet uit te vinden.