“Oh mijn god, wat is dit!? Ik wil dat je alleen maar akoestisch blijft spelen, dat je geen schoenen draagt en dat je een hippielevensstijl nastreeft!” Dat soort berichten las Orla Gartland regelmatig als ze een nieuwe video uploadde. Door de jaren heen heeft Orla Gartland een aardige fanbase op weten te bouwen. Daar zitten ook fans bij die er al van begin af aan bij waren en die wel héél erg gehecht zijn geraakt aan de Orla Gartland van toen. ‘Bezittelijk zelfs’, vertelt Orla Gartland van achter haar webcam. ‘Ze bedoelden het wel goed, maar als ik een nieuwe video uploadde waarin ik een andere hoek ik dook, waren er altijd wel een paar comments in die militante richting. Ik dacht: wat gebeurt hier? Deze mensen hebben zo’n bekrompen blik op wat ik wil doen.’
Orla Gartland is ooit begonnen als YouTube-meisje. Ze was veertien jaar en speelde net een paar weken gitaar. ‘Ik was zo verwaand dat ik dacht: “Iedereen moet mijn fucking Coldplay-cover horen”’. Al gauw ging ze viral - in een tijd dat dat woord nog niet eens bestond - en ze harkte miljoenen plays bij elkaar. Het doet wat met een meisje als alle ogen op je gericht zijn. Iedereen heeft ideeën en verwachtingen van je, terwijl je nog aan het uitpluizen bent wie je bent en wat je zelf eigenlijk wil. Nu, tien jaar later, onderzoekt ze met haar prachtige en eigenwijze debuutalbum Woman on the Internet hoe het is om op te groeien van meisje tot vrouw, op het internet.
Het zijn geen akoestische covers meer, zeker niet. Ze maakt eigenzinnige indiepop die soms catchy en lieflijk is, maar waarbij ze ook weer een kwinkslag weet te maken, zodat het best wel hard rockt. Het heeft soms de gekte van Fiona Apple, het schurende van The Cranberries en het liefdevolle van Phoebe Bridgers. ‘Ik houd erg van aanstekelijke popmuziek, maar dat is voor mij niet genoeg. Ik houd van gelaagdheid, zo verpak ik zwaarmoedige thema’s in vrolijk inpakpapier. Niet iedereen luistert je muziek een tweede keer en het is leuk als er dan iets te ontdekken valt voor degenen die dat wel doen.’