Ineffekt: dansvloerfanaticus vol jeugdig vuur Ineffekt: dansvloerfanaticus vol jeugdig vuur

Een snotjochie was hij nog. Vijftien jaar oud (zes jaar te jong dus!) en toch wist hij zich naar binnen te bluffen in de Amsterdamse club Shelter. Kwart voor 11 ’s avonds kwam Rick Bouwkamp alias Ineffekt dat donkere hol binnen. Daar stond de hele nacht Marcel Dettmann te beuken, te rammen, te knallen. De Duitse dj-grootheid draaide Berghain-techno zoals die bedoeld is: duister, loeihard. Overweldigend voor de ervaren rauwdouwer, en al helemaal voor een 15-jarige!

De volgende ochtend rond half 9 rolde hij pas weer naar buiten. ‘Ik vond die nacht zóóó bijzonder’, vertelt Rick lachend. ‘Dit was voor het eerst dat ik die ervaring had: dít is waar het om gaat. Dít is hoe het voelt.’

Het was een heuse aha-erlebnis voor de inmiddels 19-jarige dj en producer (officieel mag hij nog steeds geen serieuze club naar binnen, maar hij zag er al tientallen). In Shelter raakte hij bevangen van een virus dat hem nooit meer zal loslaten. Echt hoor, slechts weinig mensen praten met zo’n vurig enthousiasme over clubcultuur en dancemuziek als hij.

Die vreugde hoor je ook op zijn debuutalbum Kora dat vandaag verschijnt via Intercept, het label van Coloray. Het is avontuurlijke UK-georiënteerde clubmuziek vol breakbeats en dartelende, verrassend vrolijke melodieën. Af en toe klinkt ook zijn liefde voor futuristische popmuziek door. Op het openingsnummer verschijnt al een engelachtig robotkoor, ‘Oasis Trail’ is een epische elektronische ballad, zelfs de meer rechtdoorzee tracks als ‘Kora’ en 'In A Flash' klinken fris. ‘Ik was geïnspireerd door muziek die kleurrijk is, maar ook best wel leftfield en dansbaar’, zegt hij. ‘Ik hou van artiesten zoals Avalon Emeron, PC Music en Charli XCX. Er zijn maar weinig artiesten die in deze hoek muziek maken, terwijl er heel veel in te ontdekken en experimenteren valt. Dat wilde ik doen: een album maken dat ook het vrolijke uitvergroot.’

Ooit begon Rick gewoon, zoals iedere jongen die Hardwell of Tiësto ontdekt, met de droom om EDM-superster te worden. ‘Op mijn dertiende ben ik steeds dieper gaan graven. Ik ontdekte de techno, en via Soundcloud ontmoette ik allerlei mensen in de technoscene.’ Zo draaide hij al op jonge leeftijd voor het eerst in kleine clubs in zijn thuisstad Breda, en De Basis in Utrecht. Vooral als opener, vooral voor lege zalen. Hij lacht. ‘Niet dat ik meteen knalharde techno ging draaien, hoor. Ik was net in de hoek van Donato Dozzy en Neel gedoken, diepere techno, dus ik snapte al een beetje hoe de nacht opgebouwd wordt: rustig beginnen, rustig naar de volgende dj toe draaien. Ik stond voor heel veel lege zalen, maar dat is ook goed voor je ontwikkeling. Dan kun je het later waarderen zodra de zalen vol zijn.’

Een van de mensen die hij in die tijd leerde kennen was JP Enfant, resident-dj in De School. ‘Hij zag de eagerness in mij, de wil om nieuwe dingen te ontdekken. Ik zag dat hij met Marcel Dettmann in Shelter draaide, en wist: ik zou het zo graag een keertje echt willen meemaken, ik wil deze techno horen in een ruimte die daarvoor bedoeld is en dit is dé kans. Ik klampte me aan hem vast. Zo ben ik binnengekomen.’

Via die vormende nacht in Shelter radicaliseerde Rick: hij stond steevast bij de spannende dj’s op de vingers te kijken en ging steeds vaker naar clubnachten in de Nijmeegse poptempel Doornroosje en ook De School in Amsterdam, een tent met een behoorlijk strict deurbeleid. ‘Hoe ik daar als tiener binnenkwam? Een groot gedeelte van mijn vriendengroep is een stuk ouder. Ik stond met hen in de rij, superzenuwachtig, en kwam gewoon binnen! Het was echt crazy. Ik woonde in Breda en dacht: ik pak gewoon de trein en ga erheen. Als ik niet binnen kom, dan ga ik maar weer naar huis.’

Rick heeft nog nooit drugs gedaan, nog nooit gedronken, hij staat altijd broodnuchter in de club. ‘Die muziek doet het voor mij, voor mij is dat genoeg om de hele nacht wakker te blijven en ik wil niks gebruiken dat me van de muziek kan afleiden. Voor mij is dat de worst nightmare: dat je high ergens bent en in de gang staat te lullen met een vriend, terwijl in de kelder iets geweldigs gebeurt, en dat je het dan hebt gemist.’

Ineffekt behoort tot de golf aan avontuurlijke muziekliefhebbers/producers/dj’s/allesvreters anno 2021, die niet meer denken in genre of bpm, die niet tussen de 127 en 132 bpm blijven hangen maar allerlei klankwerelden en tempo’s samenbrengen. Vol enthousiasme praat hij over de keer dat hij Deena Abdelwahed in De School zag draaien. ‘Ze draaide allerlei muziek die ik nog nóóit had gehoord, en al helemaal niet in die context. Muziek met Arabische invloeden, techno, IDM, het ging alle kanten op en je weet echt niet what’s next. Je zit continu op het puntje van je stoel bij haar sets.’

Of over Identified Patient, wiens industrial-sets als wilde achtbaanritjes zijn vol loopings en kurkentrekkers: ‘Heel vet wat hij doet, dat het niet zo serieus hoeft te zijn. Hij maakt hele gewaagde keuzes die compleet kunnen mislukken, maar als het lukt? Dan is het zóóóó vet. Dan klinkt een onbekende track opeens als de grootste hit die je ooit hebt gehoord. Het is onbeschrijflijk hoe dat gaat.’

De carrière van Ineffekt zelf begon eigenlijk pas net te lopen: hij stond op het punt om van de oneerbiedige openingsslots te promoveren naar de tweede en derde slots. Maar ja, COVID. Gelukkig stond het niet helemaal stil: zijn grote dj-heldin Avalon Emerson draaide zijn track ‘In a Flash’ al op BBC Radio One. ‘Dat is toch de droom als je muziek gaat maken, dat iemand die je zo bewondert je track draait. Toen dacht ik: misschien is het toch niet zo slecht als ik denk. Misschien ben ik wel op de goede weg.’