Van suikerzoete hyperactieve dancepop tot mega-experimentele producties die klinken alsof er een bak koffie over je computer is gevallen: de Londense producer A. G. Cook heeft een sound uit duizenden. Als labelbaas van PC Music drukte hij de afgelopen jaren bovendien een niet te onderschatten stempel op de hedendaagse popwereld en dan is hij ook nog de creative director van Charli XCX. Omdat hij in de afgelopen weken liefst twee albums uitbracht, belden we hem in de DJ Shortlist met de vraag welke muziek zijn kleurrijke toverballensound inspireerde.
‘We begonnen PC Music in 2013 als reactie op wat er in Londen gebeurde, en vooral wat we misten. De dominante clubcultuur van die tijd was… er gebeurde heel wat moois, zoals Burial en de vroege dubstep, maar het was nogal serieus. Tegelijkertijd zaten we in de gouden pop-era van Max Martin, maar dat werd gezien als complete kitsch. Wij zagen de verbanden tussen de underground dance-muziek en de mainstream popmuziek, we wilden daar geen muren tussen bouwen. Daarom zijn we PC Music gestart. We wilden popmuziek niet als “guilty pleasure” zien. Scritti Politti uit de jaren tachtig is geweldig, maar ook de vroege tracks van Hudson Mohawke en Rustie.
‘Deze remix van Hudson Mohawke is zo wild en vrij. Het klinkt alsof er van alles zou kunnen gebeuren op elk punt. Hij heeft zijn compleet eigen structuur, zonder toe te hoeven werken naar een buildup of drop.’
‘Ik zou de meeste van mijn remixes wild noemen. Maar ik probeer altijd trouw te blijven aan het originele nummer, ik hou de vocalen het liefst intact. Die behoud ik als een anker, een manier om de remix te structureren. Deze remix staat wat verder af van het origineel. Ik heb bij zijn team de droge vocals zonder nabewerking opgevraagd, zodat ik er wat meer effecten overheen kon gooien. En tegelijkertijd heb ik het gevoel dat je de vocals en lyrics heel goed kunt horen, alsof er een geheime intentie in zat die ik naar boven heb gehaald.’
Hij lacht. ’De titel “creative director” stond me nooit zo aan. Charli is vooral haar eigen creative director, maar ik ben wel een wezenlijk onderdeel van wat zij de afgelopen jaren heeft gedaan. Toen ik haar leerde kennen was ze gefrustreerd: haar label wist niet goed wat ze met de Vroom Vroom-EP aanmoesten, zij was niet zo zeker wat voor muziek ze überhaupt wilde maken. Het eerste wat we samen maakten was de Number 1 Angel-mixtape, en dat ging pontificaal tegen het plan van haar label in. We deden het gewoon. Deze track luisterden we veel in de tijd dat we in Los Angeles aan het schrijven waren, hij beïnvloedde de mixtape enorm. De vocals zijn zo zelfverzekerd, de beat is zo minimaal. Het lijkt wel op de melodielijnen van Charli zelf, met allerlei interessante noten en kleine variaties.’
‘Toen ik in 2012 allerlei geinige kleine clubnachten organiseerde, had je ook allerlei nightcore-mixes op YouTube staan. Daarin zaten allerlei versnelde eurodance-tracks. Het deed me denken aan de muziek van Aqua, de muziek waarmee ik ooit opgroeide. Veel van die tracks hebben bijna klassieke, barokke akkoordenprogressies, ze zijn heel schaamteloos en groots, en best Max Martinqesque ook. Ik voelde me echt aangetrokken tot de energie van die muziek.
‘Deze track voelt als een van de laatste fases van eurodance: het bundelt al die gekke elementen, maar trekt het strak in een modern popjasje. Het was in 2012 de inzending van Zweden voor het Eurovisie Songfestival, ik was er toentertijd echt gek op. En met PC Music hebben we altijd gegrapt dat we eens een liedje moeten insturen voor het Eurovisie Songfestival.’
‘Grappig: ik speelde als tiener veel gitaar in bands. Toen ik elektronische muziek ging luisteren, kreeg ik er een afkeer tegen. Ik had alle instrumenten uit mijn studio verbannen, ik raakte niks aan, deed alles via mijn laptop en klikte liever noten dan dat ik op een keyboard speelde. Toen ik dit album aan het maken was, vond ik het juist interessant om de gitaar te gebruiken, het is een symbool dat voor veel mensen echt staat voor songwriting. Maar de gitaren die je hoort, die verknip ik helemaal, soms zijn het gesamplede gitaren die ik weer bewerk, soms zijn het gewoon synthesizers.
‘Ik heb gekozen voor een nummer van Big Thief, omdat Adrianne Lenker het kleurenpalet gebruikt van een band, maar haar songwriting voelt heel erg doelgericht. In die zin doet het me denken aan sommige popmuziek, hoewel het duidelijk gegrond is in het indie-universum. En een grappige link met mijn muziek: de platen van Big Thief zijn geproduceerd door Andrew Sarlo, die mij ook hielp met de productie van mijn plaat.’