Die tourmanager komt nog één keertje terug, helemaal aan het einde van het album, op de dramatische afsluiter ‘I Know The End’, dat over de Apocalyps gaat. ‘Het idee was: er gebeurt een ramp, een natuurramp of een ziekte of zo, en de centra van de steden raken opeens fucked up en je kunt niet meer naar buiten. En ja, dat was wat er nu dus gebeurde. Ik woon vrij dichtbij het ziekenhuis, een vriend van me woont nog dichterbij, die hoort de hele dag de sirenes.’ De dramatiek van dat apocalyptische scenario hoor je ook terug in de sound van het liedje: gedurende zes minuten zwelt het met strijkers en meerstemmige zang tot een chaotische climax vol blazers en geschreeuw. Zo groots is geen enkele andere song op het album, maar met die zachtzinnige strijkers- en blazersmelodieën, de fonkelende synths en zelfs een banjo en duimpiano hoor je Bridgers wel uit haar comfort zone stappen. ‘We namen veel meer risico,’ vertelt ze. ’Bij de vorige plaat schreef ik eigenlijk alle liedjes op een akoestische gitaar zonder duidelijk plan. Nu wilde ik meer uitpakken en de basis verder uitbouwen.’
Die basis, dat waren die intieme, melancholische altfolkliedjes op ‘Stranger In The Alps’, met referenties naar Elliott Smitt, die naast bands als Bright Eyes één van haar muzikale helden is. Op haar doorbraakplaat zong ze soms zo lieflijk dat je vergat hoe zwaar haar en snijdend songteksten wel niet waren. Soms gingen ze over bijna herkenbare fuck-ups, andere songs dealden met haar meest traumatische ervaringen. ‘Motion Sickness’, de grootste hit van dat eerste album, bleek over de succesvolle singer-songwriter Ryan Adams te gaan. Een tijdlang stond hij bekend als iemand die de carrière van jonge vrouwen kon lanceren, vorig jaar werd hij door meerdere vrouwen ervan beschuldigd ze te manipuleren door zijn invloed, succes en kansen als lokaas te gebruiken in ruil voor seks. Bridgers kwam er voor uit als een van de eersten, later kwam er nog meer boven water. Adams zou zelfs telefoonseks hebben gehad met een 14-jarige. ‘Ik… ik weet niet echt…’ Ze zoekt even naar woorden. ‘Een lange tijd háátte ik hem echt. Nu maakt het me vooral verdrietig om aan hem te denken. We waren lange tijd ook gewoon vrienden, hè? Het is zo shitty om achter dit soort dingen te komen als het om je vrienden gaat.’
‘Voordat het verhaal naar buiten kwam was het verschrikkelijk: ik moest een geheim met me meedragen, kon er alleen maar in het geheim over praten. Niet hoeven te liegen is bevrijdend. En ik heb zoveel mensen ontmoet met wie ik nu voor altijd vrienden zal blijven. Zijn ex-vrouw, Mandy Moore, bijvoorbeeld. Zij had een residentie bij een club, ik was langsgekomen, heb opgetreden, zo raakten we in contact. En we waren nooit vrienden geworden als dit niet was gebeurd, als we niet dit gedeelde trauma hadden gehad.’ Het klinkt relativerend. ‘Het is gewoon groei. Therapie, ook, en meer autonomie hebben. Ik blijf ook steeds maar denken aan hoe fucking ongelukkig ik was geweest als de lockdown vijf jaar geleden had plaatsgevonden, toen ik depressief was en amper at, of zelfs acht jaar geleden toen ik nog met mijn ouders woonde.’