Ze werd al vergeleken met Bob Dylan vanwege haar prachtige, poëtische folkliedjes en werkte samen met haar jeugdhelden, nu brengt Phoebe Bridgers een ambitieus tweede album uit. Over de sterrencast op haar ambitieuze nieuwe liedjes, Ryan Adams en geen wrok koesteren.

Begin februari bracht Phoebe Bridgers de eerste single van haar nieuwe album uit, ‘Garden Song’. Een schitterend liedje ook, met de poëtische teksten die haar al vergelijkingen opleverden met Bob Dylan, gezongen over gitaargetokkel met een gedempte kickdrum en barely there synths. En als je goed luistert hoor je in het refrein een hele diepe tweede stem, zo laag dat het wel een brom lijkt. Dus zeg eens, hoe kwam de bas van de ex-manager van Malle Pietje en The Bimbo’s daar terecht?

Phoebe Bridgers schiet in de lach als het ter sprake komt, net op de dag dat haar WC-thuisconcert bij Jimmy Kimmel online is gegaan. Ter verduidelijking: die manager, dat is dus Jeroen Vrijhoef, nu háár tourmanager en in een ver verleden ook gitarist in een hardcore punkband. ‘Heel cool. Zijn band heeft ooit dildo’s verkocht als merch, hè?’ Ze lacht een beetje nerveus, vertelt dan over haar tour twee zomers geleden. ‘Ik hoorde hem in de tourbus meezingen met de radio. Een liedje van Mitski, geloof ik? Zijn stem is zó laag, het lijkt wel een octave effectenpedaal. Ik wist meteen dat hij op het album moest.’

Phoebe Bridgers

CV

2017 Stranger in the Alps
2020 Punisher

Lid van: boygenius met Lucy Dacus en Julien Baker en Better Oblivion Community Center met Conor Oberst

Die tourmanager komt nog één keertje terug, helemaal aan het einde van het album, op de dramatische afsluiter ‘I Know The End’, dat over de Apocalyps gaat. ‘Het idee was: er gebeurt een ramp, een natuurramp of een ziekte of zo, en de centra van de steden raken opeens fucked up en je kunt niet meer naar buiten. En ja, dat was wat er nu dus gebeurde. Ik woon vrij dichtbij het ziekenhuis, een vriend van me woont nog dichterbij, die hoort de hele dag de sirenes.’ De dramatiek van dat apocalyptische scenario hoor je ook terug in de sound van het liedje: gedurende zes minuten zwelt het met strijkers en meerstemmige zang tot een chaotische climax vol blazers en geschreeuw. Zo groots is geen enkele andere song op het album, maar met die zachtzinnige strijkers- en blazersmelodieën, de fonkelende synths en zelfs een banjo en duimpiano hoor je Bridgers wel uit haar comfort zone stappen. ‘We namen veel meer risico,’ vertelt ze. ’Bij de vorige plaat schreef ik eigenlijk alle liedjes op een akoestische gitaar zonder duidelijk plan. Nu wilde ik meer uitpakken en de basis verder uitbouwen.’

Die basis, dat waren die intieme, melancholische altfolkliedjes op ‘Stranger In The Alps’, met referenties naar Elliott Smitt, die naast bands als Bright Eyes één van haar muzikale helden is. Op haar doorbraakplaat zong ze soms zo lieflijk dat je vergat hoe zwaar haar en snijdend songteksten wel niet waren. Soms gingen ze over bijna herkenbare fuck-ups, andere songs dealden met haar meest traumatische ervaringen. ‘Motion Sickness’, de grootste hit van dat eerste album, bleek over de succesvolle singer-songwriter Ryan Adams te gaan. Een tijdlang stond hij bekend als iemand die de carrière van jonge vrouwen kon lanceren, vorig jaar werd hij door meerdere vrouwen ervan beschuldigd ze te manipuleren door zijn invloed, succes en kansen als lokaas te gebruiken in ruil voor seks. Bridgers kwam er voor uit als een van de eersten, later kwam er nog meer boven water. Adams zou zelfs telefoonseks hebben gehad met een 14-jarige. ‘Ik… ik weet niet echt…’ Ze zoekt even naar woorden. ‘Een lange tijd háátte ik hem echt. Nu maakt het me vooral verdrietig om aan hem te denken. We waren lange tijd ook gewoon vrienden, hè? Het is zo shitty om achter dit soort dingen te komen als het om je vrienden gaat.’

‘Voordat het verhaal naar buiten kwam was het verschrikkelijk: ik moest een geheim met me meedragen, kon er alleen maar in het geheim over praten. Niet hoeven te liegen is bevrijdend. En ik heb zoveel mensen ontmoet met wie ik nu voor altijd vrienden zal blijven. Zijn ex-vrouw, Mandy Moore, bijvoorbeeld. Zij had een residentie bij een club, ik was langsgekomen, heb opgetreden, zo raakten we in contact. En we waren nooit vrienden geworden als dit niet was gebeurd, als we niet dit gedeelde trauma hadden gehad.’ Het klinkt relativerend. ‘Het is gewoon groei. Therapie, ook, en meer autonomie hebben. Ik blijf ook steeds maar denken aan hoe fucking ongelukkig ik was geweest als de lockdown vijf jaar geleden had plaatsgevonden, toen ik depressief was en amper at, of zelfs acht jaar geleden toen ik nog met mijn ouders woonde.’

Bridgers had het thuis ook niet zo gemakkelijk. In haar subtiele teksten ploegde ze op haar eerste album ook door haar heftige relatie met haar alcoholverslaafde vader, die het ouderlijk huis in LA terroriseerde. Ze verwijst ook naar de impact van die alcoholverslaving op een track op haar nieuwe album, ‘Garden Song’. 'The doctor put her hands over my liver / and she told me my resentment's getting smaller.’ Die wrok, die koestert ze niet meer, vertelt ze. ‘Wanneer je opgroeit in zo’n giftige omgeving als ik deed, dan moet je jezelf beschermen. Je denkt: ik hoef al die shit van jou niet meer te pikken. En dat helpt, het zorgt ervoor dat je je grenzen kan afbakenen. Maar de wrok die erbij komt is een handvat dat ik nu niet meer nodig heb. Het is zo vermoeiend om vast te houden aan de bitterheid. Ik vind het nog steeds moeilijk hoor. Als iemand naar me schreeuwt op straat, dan kan ik ze wel doodwensen. Maar misschien hebben zij wel een verschrikkelijke dag, weet ik veel. Als ik al één persoonlijk ding over ze weet, dan kan ik al empathie voor ze opbrengen.’

Haar eigen muziek, even delen trauma en troost, is haar eigen uitlaatklep, maar soms weet ze niet zo goed hoe ze met de reactie erop moet omgaan. ‘Sommige fans trekken zich aan de muziek op. Maar het is best wel een grote verantwoordelijkheid als iemand zegt: “Ik heb vorige week bijna zelfmoord gepleegd, en je muziek helpt me er echt doorheen.” Wow. Wat zeg je daarop?!’ De titel Punisher slaat ook op fans die net ietsjes te ver doorslaan in hun fandom tot aan het hysterische af, iets waar Bridgers zichzelf ook wel kan herkennen. Zelf trekt ze zich op aan de talloze mensen die ze de afgelopen jaren om zich heen verzamelde. Samen met Conor Oberst, de Bright Eyes-frontman met wiens muziek ze opgroeide, boorde ze het collectieve verdriet aan op een mooie folkrockplaat; en met Lucy Dacus en Julien Baker vormt ze indierockdarling triumviraat boygenius. Er staat daar een comment onder die de spijker op zijn kop slaat: boygenius is inderdáád de Destiny’s Child van de emofolk. ‘Al mijn bands leren me hóé je moet samenwerken. Ik kwam erachter dat ik had heel fijn vind, en bovendien geeft het me echt heel veel. Mezelf omringen met fucking sterke mensen, dat helpt me. Maar het is ook zenuwslopend, pfff… Toen ik die track met The 1975 ging maken, sleurde ik mijn drummer mee omdat ik zo nerveus was. En achteraf dacht ik: “Wáárom was ik zo nerveus?” Het leek wel zomerkamp.’