Je zou haast denken dat het een obscuur Japans poppareltje is, opgeduikeld uit de verre jaren tachtig. Werkelijk, de prachtige arrangementen op het nieuwste album van de Russische Kate NV lopen over van de liefde voor de Japanse citypop. Over kinderlijke verwondering, Japanse pop en een gigantische collectie gekke hoedjes.

Het appartement van Kate Shilonosova alias Kate NV klinkt als de opslag van een decorontwerper met verzamelwoede: bontgekleurde lampen, allerlei prullaria en kunstobjecten, en overal gigantische veren, pruiken en gekke hoedjes. Ze heeft een flinke collectie Japans speelgoed, en er staat een massieve stoel waar je met een laddertje op moet klimmen, vlakbij een mensgrote maan die ze ergens op straat heeft gevonden. ‘Soms voelt het alsof ik in een theater woon,’ giechelt ze aan de telefoon, vanuit haar huis in Moskou. ‘Ik begon met spullen te verzamelen voor de videoclips van het album, en nu zit ik met al deze gekke spullen. Maar ik heb mezelf altijd al graag omringd met rare dingen, hoor. Mijn moeder voedde me op met het idee dat ieder kleinigheidje dat je hebt je geluk moet brengen. Alles kan net wat grappiger en gekker zijn dan het is in de grotenmensenwereld.’

Die voorliefde voor alles wat een tikkeltje weird en wonderlijk is, zie je ook terug in haar videoclips: in die van ‘Marafon 15’ danst ze tussen haar cartooneske woonkamermeubilair, verkleed als de mangaversie van roodkapje. En in deze clip voor ‘Plans’ vertolkt ze haar avantgardistische artpop in wat eruit ziet alsof Rietveld studenten het weerbericht voor hun rekening hebben genomen. De moeite die ze in haar visuele identiteit steekt is iets nieuws voor Kate NV. FOR, dat ze hiervoor uitbracht, was een ambientalbum, toch niet per se een genre waarin je als artiest de meeste shine pakt met een uitgekiende videoclip. Een cool ambientalbum ook, waarin je duidelijk de invloed hoorde van de Japanse ambientproducer Midori Takada, met humoristische quirks als synthetisch kikkergekwaak. Room For The Moon, haar nieuwste album, is weer iets heel anders: een schitterende plaat vol avant-garde popcomposities, die nog het sterkst doen denken aan de eigenzinnige, eighties city pop en new wave uit Japan.

Sterker nog, ware het niet voor de Russische, Franse en Engelse teksten, dan zou je haast vergeten dat het geen obscuur Japans poppareltje is, opgeduikeld uit de bakken van Red Light Radio Records. Of dat Kate NV in Rusland eigenlijk al veel eerder succes had als frontvrouw van de Russische postpunkband Glintshake, en ook nog ronddobbert in de wereld van experimenteel klassiek, als deel van een orkest dat muziek maakt met behulp van instrumenten gemaakt uit schroothoopmateriaal. Dus zeg, wáár komt die Japanse sound toch vandaan? Lekker nerdy antwoord: een grote liefde voor de pentatonische schaal. Ze groeide op in Kazan, een stad in Oost-Rusland. De traditionele volksmuziek uit Tatarstan waar ze mee opgroeide zit er namelijk vol mee. ‘Veel mensen denken bij dat geluid meteen aan Azië, maar voor mij doet Japanse muziek me juist denken aan mijn eigen kindertijd.’

Bovendien is ze van kinds af aan al gek van de Japanse cultuur en Japanse animatieseries als Sailor Moon, alhoewel fandom er in het Rusland van de jaren negentig best anders uitzag dan nu. Als achtjarige mocht ze af en toe mee naar het werk van haar ouders, waar internet was, zodat ze daar via het netwerk mangaplaatjes kon downloaden om na te tekenen. ‘Het duurde een halve dag om één plaatje op mijn scherm te laden en het vervolgens op een CD of een floppydisk te branden,’ lacht ze ongelovig. Uit diezelfde liefde voor Japanse popcultuur groeide een paar jaar later ook een liefde voor de experimentele popmuziek die ervandaan komt. Het is nogal aandoenlijk om haar te horen nerden over de Japanse bands als Mariah en Yellow Magic Orchestra, die in de jaren tachtig niet alleen met Japanse maar ook veel Britse artiesten en bands samenwerkten en die haar in een eindeloze clickhole van obscuurder spul stortten. ’Ik vind al hun soloprojecten nog veel cooler. B-2 Unit van Ryuichi Sakamoto is één van de weinige platen die ik op vinyl heb. Ik heb niet eens een platenspeler! Of dan de muziek die Hasuomo Hosono produceerde voor Miharu Koshi en Sheena… Ik ben fan van de 80's in het algemeen, maar de Japanse jaren tachtig waren iets bijzonders. De arrangementen zijn insane, er was zoveel vrijheid. Ze waren niet bang om prettig gestoord te zijn.’

Zelf is ze ook een paar keer in Japan geweest, vertelt ze, waarvan één keer voor het Red Bull Music Academy-programma. Nina Kraviz, Flying Lotus, Sevdaliza, allemaal deden ze mee aan het prestigieuze programma. ‘Het is één van de beste dingen die me ooit is overkomen,’ bezweert ze. Ze leerde van inspirerende leraren, kreeg meer naamsbekendheid en vooral ook de kans om te reizen. Tegelijkertijd dankt ze veel aan Moskou, vertelt ze, de stad waar ze al naartoe wilde verhuizen toen ze op achtjarige leeftijd werd betoverd door een ouderwetse speelgoedwinkel. ‘Met een carrousel in het midden, het leek wel die winkel uit Home Alone 2. Ik bedacht: “Later, als ik groot ben, ga ik hier wonen.” Ze vertelt het verhaal als om te illustreren wat een magische stad Moskou is, maar op de vraag hoe ze Rusland ervaart in deze roerige tijden, betrekt haar gezicht. ‘Twee jaar geleden was ik een stuk optimistischer. Er waren veel creatieve mensen die de scene verder wilden pushen.’ De afgelopen zomer kwamen langlopende protesten in de hoofdstad tot een climax, toen duizenden protesteerders hardhandig werden opgepakt en buitenproportioneel lange celstraffen kregen. ‘Ons politiek systeem is verrot, en er is niets dat we kunnen doen.’ Dat deed het creatieve klimaat al geen goed, en vervolgens raakt de coronacrisis het land keihard. ‘Ze zijn ons volledig vergeten, er is geen overheidssteun, geen geld. Met mij gaat het oké, ik heb spaargeld van concerten, maar met een boel vrienden gaat het minder goed. De armoede begint nu zichtbaar te worden. We kunnen onze ogen nu niet meer sluiten en zeggen dat het nog wel oké is. Het is niet meer oké.’

En ja, in deze omstandigheden voelt het lichtelijk bizar om een album uit te brengen. ‘Maar als mijn album iets is, dan is het vreugdevol. Het zou me zo blij maken als mijn muziek mensen kan helpen hierdoorheen te komen.’ Het klinkt hoopvol, en in zekere zin gaat het album daar ook over. Ze putte inspiratie uit de sprookjesboeken die haar moeder voorlas, en de films die ze in haar kindertijd thuis met de familie keken. ‘Toen ik ermee begon voelde ik me heel eenzaam, maar ik heb dat nooit ervaren als iets slechts,’ vertelt ze plechtig. ‘Als kind spendeerde ik heel veel tijd alleen. Muziek maken, creativiteit, zo leerde ik om op mezelf te zijn. Aan dit album werken voelde alsof ik mezelf opnieuw ontdekte als kind en iets probeerde te herinneren dat ik was vergeten. Soms raak je een beetje verdwaald. Je vergeet hoe je blij moet zijn, en hoe je geluk kunt putten uit kleine dingen.’ Kinderen zijn daar geweldig in, die kinderlijke verwondering. ‘Precies. Zo naar de wereld kijken kan je realiteit volledig veranderen. Dit album gaat over hoe je je eigen realiteit kunt kiezen, en dat alles magisch kan zijn.’