De 50 artiesten die 2020 smaak geven De 50 artiesten die 2020 smaak geven

De Engelse zangeres Arlo Parks deed extreem goede zaken op Eurosonic, waar ze gelanceerd werd als buitengewoon talent. Haar songs zijn relaxt, een tikkeltje smooth maar bovenal ready voor de radio. 3FM draait zowel ‘Black Dog’ als ‘Eugene’, en voor de Radiohead fans had ze ook nog een cover van ‘Creep’ in petto. Een debuutalbum is er nog niet, maar alles op zijn eigen tempo natuurlijk.

Voor zijn nieuwe album wilde Will Toledo het eens anders aanpakken… dus zette hij een gasmasker op. Met corona had het niks te maken, maar hij wilde een cartooneske frontman worden, liet zich zelfs inspireren door EDM-figuren als Marshmello en Deadmau5. En zo maakte de indierock-Bandcamp-held de meest avontuurlijke plaat uit zijn carrière.

Tijdens de afgelopen Eurosonic was Celeste ‘de vrouw met de stem’. In de aanloop naar zo’n showcasefestival kom je heel wat potentiële doorbraken tegen, maar de meeste daarvan zakken live nog finaal door het ijs. Zij stond er, zuiver, geconcentreerd, vol zelfvertrouwen. Ze zette het om in klinkende radiomunt, en dat maakt deze Engelse een van de meest geslaagde debutanten in deze rare tijd.

Charli XCX is altijd al ahead of the curve. Ze bedacht marketingstrategieën voordat marketingteams ze een naam kon geven, ze hielp de hyperpop de popmainstream infiltreren. Geen wonder dat ze de eerste was die het corona-album nailde. Niet alleen wist ze how i’m feeling now helemaal vanuit quarantaine te maken, het weerspiegelt ook nog eens de lockdown: een emotionele rollercoaster. 

Amper twintig zijn de zusjes Chloe en Halle, ze vallen onder het label van Beyoncé en klinken nog als de gezusters Knowles ook. Op hun tweede album Ungodly Hour hoor je dus onweerstaanbare R&B-uithalen en Pop met hoofdletter P, maar ook de arty kant van Solange. Twijfel? Do it!

Vorig jaar gaf queer popster Christine & The Queens een spectaculaire show op Best Kept Secret, en dit jaar bracht ze de EP La Vita Nuova uit. Met haar intieme popsongs op een minimalistische elektronische productie weet ze altijd weer te boeien, en op de laatste EP zingt ze zelfs in vier verschillende talen. Sagid sprak haar kort geleden nog over die EP en haar bezigheden tijdens de lockdown. 

Disclosure zou dit jaar dé grote headliner zijn van festivals als Down The Rabbit Hole, Rock Werchter en Coachella. De twee broers brachten in 2015 hun laatste album uit, maar na héél lang wachten krijgen we deze zomer weer een nieuw album van ze. En met singles als ‘Know Your Worth’ en ‘Talk’ wisten ze ons al ontzettend warm te maken voor die release. 

Ze werd de afgelopen week meermaals op het schild gehesen om het bestaansrecht van Eurosonic aan te tonen: de nieuwe Dua Lipa ontdekken, daarvoor ga je naar Groningen. En inderdaad, de Engelse zangeres blijft hit na hit na hit uitbrengen. Haar nieuwe album Future Nostalgia laat een hele nieuwe generatie kennis maken met de disco, en is dé popplaat van het voorjaar.

Haar singles waren altijd voortreffelijk, maar de albums van Lorely Rodriguez alias Empress Of vielen een beetje tegen. Net teveel missers, net teveel wegzakmomentjes, net te weinig gouden tunes. Op I’m Your Empress Of beseft ze: less is more, geschreven en gemaakt in een kleine twee maanden.

Seeking Thrills van de Britse Georgia is een ode aan alles wat we nu aan het nachtleven missen. De extase, de danszucht, het samensmelten tot één dampende mensenmassa. Geen wonder: als dochter van een Leftfield-pionier werd de liefde voor oldschool house er bij haar in de paplepel ingegoten, op eigen houtje gooit ze er nog een flinke snuf Robyn-dancepop bij.

Opbouwen, afbreken, Goldband kan het allemaal. Afgelopen jaar leerde we ze kennen als Neerlands’ eerste stukadoor boyband, toen ze huisfeesthits met mokerzware kicks dropten. De afgelopen tijd laten de drie Hagenezen zich meer zien van hun gevoelige kant, zoals op synthpopsingle ‘De Wereld’, een anthem voor de wannabe wereldverbeteraars. 

Oh Grimes, je moest echt in deze lijst, al was het maar om die baby van je. Mag je een kind eigenlijk wel X Æ A-12 noemen? En nog een vraag: moet je haar dat wel aandoen? De Canadese popster en Tesla-magnaat Elon Musk vonden van wel, en daar had iedereen natuurlijk een mening over. Je zou bijna vergeten dat Grimes ook nog een nieuw album uitbracht. 

Phoebe Bridgers werd al vergeleken met Bob Dylan door haar poëtische folkliedjes. Ze combineert vlijmscherpe observaties met herkenbare gedachtes, en zingt over dingen waarvan alleen jij dacht dat je ze dacht. Ze werkte al samen met artiesten als The 1975, Matt Berninger en Fiona Apple en bracht kortgeleden een van de beste albums van dit jaar uit.

Als zangeres van Nashville-pop/emopunk-band Paramore braakte ze die woede er elk refrein weer uit, in dikke zure klonten. Dit jaar bracht ze haar ijzersterke solo-debuut uit vol met pop-invloeden, waar er nog steeds ruimte is voor die woede. Nu is die woede alleen opgekropt, zit diep verborgen en komt slechts af en toe naar boven. 

Hoe zou de toekomst van drill klinken? Er is een hele generatie aan jonge veelbelovende rappers die via dat genre de hitlijsten bestormt, en in de UK is Headie One de koning. Des te gewaagder dat hij op zijn jongste project juist kiest voor spannende leftfield producties. Hij werkt ervoor met Jamie xx, FKA twigs en zelfs Brian Eno hielp een handje.

We hebben er een decennium op moeten wachten, maar eindelijk is New Orleans-rapper Jay Electronica onder de vleugels van Jay-Z vandaan gekropen. Jay-Z krijgt een prominente plek op zijn plaat, en dan doen ook James Blake, Travis Scott en Khruangbing nog mee, maar toch is het Jay Electronica die alle shine pakt op de vlijmscherpe plaat A Written Testimony.

Het had zomaar een 80’s poppareltje kunnen zijn, dat laatste album van Kate NV. Nee joh, ze is “gewoon” een Russin, maar dan wel eentje met een voorliefde voor jaren tachtig pop en zo ongeveer ieder zijstraatje dat de Japanse synthpopgroep Yellow Magic Orchestra ooit heeft ingeslagen. Dat hoor je ook terug in haar liedjes: kunstig gecomponeerd, en altijd met een knipoog.

Merkwaardig fenomeen, dat Khruangbin. De Texanen hebben alles, maar dan ook echt alles weg van hap-slik-weg liftmuzak, en tegelijkertijd zijn ze cool en anders, een bizar amalgaam van geleende Thaise funk en Amerikaanse g-funk vibes. Ze maakten een EP met stadgenoot Leon Bridges, en ook nog een eigen plaat waarop meer gezongen wordt dan voorheen.

Laura Marling schreef dit jaar een album voor haar dochter genaamd Songs For Our Daughter. Maar: ze heeft helemaal geen dochter. Ze bezingt hoe ze haar denkbeeldige dochter klaarmaakt voor de harde maatschappij onder prachtige folk-instrumentatie en doet eigenlijk niet onder aan haar vorige meesterwerk Once I Was An Eagle.

De Rotterdamse underground-band Lewsberg ageert tegen de sensatie en windt zich op tegen één soort mooi. Ze spelen robuuste, rafelige drie-akkoorden-rockliedjes zonder opsmuk. Van Vliet praat meer dan hij zingt, in het Engels met een onvervalst Rotterdams accent. En dit jaar bracht de band weer een ontzettend mooi album uit. 

Na een windstilte van twee jaar zet Tessa Douwstra aka Luwten de deur op een kiertje: haar nieuwe liedjes ‘Airport’ en ‘Control’ krijgen dus een iets steviger duwtje in de rug en iets meer soul in de uithalen. Het leverde haar meteen airplay op bij BBC Radio 1 en Beats 1.

Is dit echt dezelfde Mura Masa die we kennen van die gladde future bass hits? Op zijn nieuwste album pikt-ie zijn gitaar op en klinkt hij een stukje rauwer, maar dat scherpe oor voor een steengoeie hook houdt hij. Er zitten popsongs met stadionambities bij, coole features van clairo, Georgia en enfant terrible slowthai, maar ook pruttelende shoegaze en indierock.

Fuzzy gitaren, ver weg klinkende drums en en hier en daar wat ruis door de over elkaar liggende vocalen. Dat is Nick Hakim, de in Brooklyn-gevestigde muzikant zet zich af tegen het gelikte, perfect klinkende geluid van veel van de muziek anno 2020. En op zijn album WILL THIS MAKE ME GOOD complementeren die imperfecte kenmerken zijn psychedelische soul maar al te goed. 

Country en queer, het blijkt dit jaar wéér een gouden combinatie. Joost van Bellen veroverde er Pinkpop mee, en Perfume Genius schreef zichzelf in de country- en americana hits waar hij mee opgroeide. Het is een ode aan The Boss en Elvis, maar dan superqueer, en zoals vanouds geeft hij zichzelf volledig bloot in zijn teksten. Breekbaar en tegelijkertijd super krachtig.

Het Brits-Canadese vijftal Pottery maakt puntige post-punk in de geest van Parquet Courts en hier en daar een vleugje Talking Heads. Vorig jaar waren ze een sensatie op showcasefestivals als SXSW en The Great Escape en dit jaar brachten ze hun eerste album Welcome to Bobby’s Motel uit waar je bij tijden zo kan denken dat je naar David Byrne aan het luisteren bent. 

Ook in Nederland is drill steeds populairder. De vaandeldragers van het genre, dat zijn ongetwijfeld de jonge Qlas & Blacka uit Rotterdam. Vic9 is hun manager, Ronnie Flex en Josylvio willen al met hen samenwerken, en zo kwam hun Project 24 (Volume 1) op 1 binnen in de Album top 100.

We waren Roosbeef een tijdje kwijt. Ze nam afscheid van Excelsior, van haar jeugd en van ons land, emigreerde naar Amerika met haar man, en dat was dat. Maar godzijdank keerde ze dit jaar terug met het album Lucky, waarop ze met weemoed terugdenkt aan de tijd dat ze nog jong en ongelukkig was. Welkom terug! Je bent zou oud als je je voelt.

In 2018 zette Rosalía zichzelf op de kaart met haar project El Mar Querer, waar ze flamenco combineerde met r&b en pop. Nu is Rosalía één grote hit, en weet ze keer op keer genres op uitstekende wijze te combineren. Zelfs trap-icoon Travis Scott maakte een track met haar, waar hij voor het eerst op een reggaeton-tune stapte. Iets wat haar invloed in de muziek maar al te goed laat zien. 

Het wordt hoog tijd dat Sevdaliza ons de opvolger komt brengen van het album waarmee ze in 2017 de 3voor12 Award won. Maar Sevdaliza laat zich niet vangen in hoge verwachtingen. Ze beweegt zich in har eigen idioom, over landsgrenzen, langs industrieregels en vooral dwars door muzikale conventies. Haar elektronische r&b is grensoverschrijvend en eigenwijs. En dan is geduld op zijn plaats.

Guilty pleasures, Soccer Mommy houdt er wel van. Ze is zo iemand die schaamteloos met de hits van Natalie Imbruglia en Avril Lavigne kan meezingen. Haar laatste album kreeg er een 00's randje van, catchy en toch een beetje depri, en daarmee heeft ze een van de beste indiereleases van het jaar te pakken.

De afgelopen jaren moest Tessa Rose Jackson zich opnieuw uitvinden. De popfolk van haar eerste project paste niet meer bij haar, de verwachtingen vanuit de industrie evenmin. In haar kunstige project Someone vond ze het plezier terug, en dat hoor je in de songs: mega catchy psychpopliedjes met een guitig randje.

Net als alle sportclubs ter wereld mocht ook dit Sports Team niet het veld in. Maar het debuutalbum van de branie-Britten kwam er wel gewoon. Waarom ook niet, hun succes kwam snel, hun kracht is een hoog tempo en veel energie. We vielen voor de energieke frontman en lachten om de maffe toetsenist. Dit clubje moet je niet afremmen, daar moet je gewoon mee door knallen.

Notes On A Conditional Form, het had net zo goed de titel van een werkcollege continentale filosofie kunnen zijn. Ambitieus of mega pretentieus? Bij 1975 is het een dun lijntje, maar dat maakte dit album ook één van de meest besproken releases van het jaar. Goed, en natuurlijk door die feature van de piepjonge klimaatactivist Greta Thunberg.

Hadden we The Strokes al opgegeven? Ja, toch eigenlijk wel. De laatste twee album werden niet eens meer met alle bandleden tegelijk in één studio gemaakt. Aan Rick Rubin de taak om dat weer te lijmen. Hoe hij dat deed? Gewoon, door de band te dwingen samen te jammen. Het levert een heel aardig comeback-album op, dat moet leiden naar een langverwachte terugkeer in Nederland in 2021.

Van experimentele slaapkamerzanger groeide The Weeknd uit tot de grootste r&b ster van zijn tijd. Eerder liet hij zich al begeleiden door Daft Punk, nu scoorde hij hand in hand met de Zweedse superproducer Max Martin de grootste hit van de wereld, ‘Blinding Lights’. En hoewel hij nu een grote meneer is, blijft er iets aangenaam freaky aan zijn tv-performances en videoclips.

De spannendste elektronica producer van Nederland heet Thessa Torsing aka upsammy. Eerder al bracht ze een prachtig ambient mini-album uit, deze volwaardige langspeler is wat extraverter. In haar beelden kiest ze vaak voor close-ups van natuurverschijnselen waar je zo langs zou lopen, en met die hyper-aandacht moet je vooral ook haar muziek ingaan. Dansen mogen we voorlopig toch nog lang niet, dus dit luisteralbum komt als geroepen.

De lockdown was amper twee weken gaande toen Waxahatchee met haar mooiste album kwam: een folk- en americana-kraker waarop ze dierbare plekken bezocht. Van Barcelona tot Tenessee, van 7th Street in New York tot Mississippi, over haar schouder konden wij in lockdown alsnog de wereld bekijken.

De afgelopen maanden waren het toch vooral de verstilde folk- en indiesongs die het best vielen. Zo ook de nieuwe plaat van Westerman. Hij maakte een album dat aandoet als Arthur Russell met een voorliefde voor softrock. Dat snufje knisperende elektronica, dat heeft hij vooral te danken aan de helpende hand van zijn goeie vriend en producer Bullion.

Wie ben ik? Wat is mijn doel? Yung Nnelg is evengoed filosoof als rapper op zijn langverwachte debuutalbum Balans. Hij zoekt naar antwoorden op grote levensvragen, en vanuit het persoonlijke onderzoekt hij ook de samenleving om hem heen.