#waarishetfeestje: Terschelling zonder eilân

Het festival waar je naartoe zou gaan is vier dagen geleden om vergunningsredenen afgelast, maar de bungalow was al gehuurd. Een blokkenschema heb je niet, wel een post_your_party-groepschat op Whatsapp met een paar honderd man. En dus zit je gewoon zoals gepland op de boot naar waddeneilân Terschelling.

[23:04, 9/13/2019] Hannah: Borrel bij meertje bij hee
[23:12, 9/13/2019] Yorra: paal 6 om 00:00. wachtwoord is: blijlan
[23:12, 9/13/2019] Yorra: house & techno, bier 1.50 heineken 0,33 L
[23:12, 9/13/2019] Yorra: koud bier

Het zou dit weekend voor menig vriendengroep de gemeenschappelijke zomerafsluiter worden: eilân, een nieuw festival op een droomplek, bij een meertje op Terschelling. Geen theater, geen indiebands. Nee, niets zoals we dat al kenden op de wadden, maar dj's als Antal en Motor City Drum Ensemble. Een bijzonder credible festival, kleinschalig maar wel ambitieus. Het klonk als een enorm goed plan, maar het feest ging niet door. Maandenlang probeerden een aantal eilandbewoners en een natuurclub het festival te voorkomen. Het leek door te gaan, niet door te gaan, toch weer wel door te gaan en uiteindelijk - ongelofelijk maar waar - ging het niet door. Vier dagen voor het festival werd eilân afgelast. Toch voorspelde de VVV dat 1000 tot 2000 extra bezoekers naar het eiland zouden komen. Waaronder ik dus. Met als enige houvast een slaapplaats en een post_your_party-groepschat op Whatsapp zit ik op de boot, met nog een paar honderd mensen. Ik ben niet de enige opvarende in de approep, dat weet ik al voor ik aan land gestapt ben.

Er stromen namelijk al tientallen selfies binnen waarop een dude met krullen te zien is. Het blijkt Lennard Jan Geerts te zijn - student, enige werknemer, anchorman, reporter op locatie van Terschelling TV. Hij heeft de dagen voor het 'festival' gespendeerd met alle partijen die bij het debacle betrokken zijn en een foto met hem is de running gag van het weekend geworden. En eerlijk is eerlijk, de man kan reporten, check deze repo van meer dan een uur. Lennard Jan wordt de Nardwuar van Terschelling, een cultfiguur met wie iedereen op de foto wil.

Eenmaal aangekomen huur ik een fiets en rij ik naar Midsland, vlakbij Hee, waar het festival plaats had moeten vinden. Daar ontmoet ik in een café de heel brakke groep van de Steenrave, een genootschap gebouwd rondom een speaker op - you guessed it - een steen. Terwijl er die nacht totale consternatie in de groepschat was over politie die alle geheime raves in duinen, bunkers en bossen had opgerold, had deze groep het geflikt de hele nacht door te gaan zonder gepakt worden. Ik krijg de coördinaten voor de komende nacht en struin weer door.

Wanneer: 12 tot 15 september
Waar: overal op Terschelling
Het publiek: 'oudere jongeren', vriendengroepen die het de hele zomer druk hadden gehad en in dit weekend eindelijk tijd voor elkaar hadden
Was het leuk?: het was het gulden midden tussen gemoedelijkheid en complete chaos
Het hoogtepunt: de respectvolle anarchie

Bron: Terschelling TV

Twintig meter verderop vind ik de Stoep, de beruchte kroeg waar menig tiener voor het eerst naar de getver ging. Een paar weken geleden wemelde het er nog van de tieners op hun eerste vakantie zonder ouders (net als ikzelf, zes jaar geleden, awh). Voor het eerst ga ik er met mijn eigen ID naar binnen. Ik tref er een dj line-up van PIP aan, de nachtclub uit Den Haag. Dit is een van de ruïnes van het festival: de afterparty, die plaatsvindt zoals hij hier toch al zou zijn, is nu de enige overgebleven party van eilân.

Kroegbaas Bas - die zelf ook een dj-verleden blijkt te hebben - heeft een goede avond. Deels omdat hij gewoon een vrolijke kroegbaas is, deels omdat het publiek van vanavond wat meer te spenderen heeft dan de gemiddelde 17-jarige die heeft ingedronken op de camping. Het is echt gezellig binnen. Hoewel het echt lachen is om credible dj’s als Tom Trago te zien draaien onder de foute discolichten aan metalen frames, gaan hitjes als DJ Koze's 'Operator' en 'Pantalón' van Kornél Kovács er op het moment toch niet echt in bij me. Waar is die anarchie? Ik wil illegaliteit, ik wil avontuur, niet die standaard Amsterdamse after-playlists.

In de groepschat heerst chaos. Ik kan geen touw vastknopen aan wat er wordt gezegd, heb geen idee waar ik nou naartoe moet. Alles lijkt opgerold te worden, coördinaten worden niet meer doorgestuurd. Er móét een stille in de chat zitten, het kan niet anders. Ik ben inmiddels een beetje aangeschoten en vraag aan een agent op straat waarom ze alle illegale feestjes sluiten. We zullen alles heus weer opruimen en we doen heel voorzichtig, beloof ik. De beste man zegt dat hij nou eenmaal aangestuurd wordt door de gemeente. Ik voel me schuldig en zeg dat ik het knap vind hoe vriendelijk en rustig ze continu blijven.

Ik app de Steenraveclub of er al iets gaande is. Zij meeten om drie uur, wanneer alle kroegen dichtgaan, bij de Steen. De WYB, een buurkroeg een paar deuren verder, it is, tot die tijd. En eerlijk, hier heb ik de tijd van mijn leven. Het is lastig te zeggen wat nou het grote verschil is met PIP, maar iedereen lijkt met dezelfde kwestie als ik te zitten. De dansvloer is ruimer, en Geraldine Kemper staat erop, dat zal het verschil wel maken.

Dan gaat de club dicht, misschien wel mijn lievelingsmoment op de gemiddelde uitgaansavond. Dát is het moment waar de leiders zich van volgers onderscheiden, als ook de strijders van de afhakers. Ik sla de Steenrave over en besluit een kijkje te nemen op camping de Riesen, bij een rave in een stacaravan. Ik zit een tijdje bij buurman Luigi en Luigi aan tafel, mag de muziek doen maar krijg een preek als ik Missy Elliott aanzet. Dat hoort blijkbaar niet op een after. Ik noteer het, en vind dan dat ik nog even een kijkje moet nemen bij de Strandrave. Het is de meest professionele rave van het hele weekend, met dj-booth en zelfs vuilniszakken om alle troep na afloop op te ruimen. Het wordt een van de meest magische momenten van het weekend. Wanneer zie je nou de zon vanuit de zee opkomen op een Nederlands festival?

Het duinmeertje bij Hee op vrijdag

Om de organisatie te steunen is eilânmerch nog steeds te koop

Het is inmiddels al best een tijdje zondag. Brak, voldaan, gedesoriënteerd en in een rare emotionele hippiebui (‘wat heeft een mens nodig buiten de natuur en liefde?’) vertrek ik naar het duinmeertje bij Hee, waar Rob Simon van Chasing the Hihat een katerrondleiding gaat geven. Terwijl we slenteren over het 'terrein' en bos rondom het meertje vertelt hij dat dit de eerste keer is dat hij het aandurft het bos in te gaan sinds het horen van het slechte nieuws. Het was een emotionele week voor het organisatieteam, maar ze hebben er het beste van gemaakt. Vrijdag was door de eilanders zelf uit solidariteit en protest een klein feestje bij het meertje georganiseerd, met bier en muziek van plaatselijke leveranciers. Vandaag zijn de organisatoren met zijn allen zeehondjes gaan kijken, dit weekend hebben twee mensen van het team zich verloofd en zo meteen gaan ze pizza eten. Ze zijn hoopvol en relatief kalm: volgend jaar proberen ze het gewoon weer. Het is nog afwachten hoeveel de verzekering wil vergoeden om te weten hoe groot de klap zal zijn voor het bedrijf. Maar verkassen gaan ze niet: er is geen omgeving die beter past, zegt Simon. ‘Klagers vind je overal’.

Er is weinig fantasie nodig om te bedenken dat een festival op dit terrein er prachtig uit had gezien. Een hoofdpodium naast het meertje, een op een synthetisch eiland op het meertje (‘met daarop weer een zwembad met daarop weer een eiland!’), een kuil in het bos. Decorcoördinator Sanne en vrijwilliger Puck doen op de allermooiste plek van wat het terrein had moeten zijn - de top van het uitkijkpunt - nog een duit in het emotionele zakje. Ze hebben tijdens de opbouw samen het liedje 'eilandbries' geschreven over hun gevoelens rondom de annulering, en worden met de uitvoering daarvan zowaar de enige liveact van eilân.