Into The Great Wide Open heeft misschien wel de grootste leeftijdsrange van de Nederlandse festivalscene en de trouwste bezoekers. Mensen kopen dan ook geen kaartje voor headliners of om naar de getver te gaan, maar voor de nodige dosis Vlieroïne.
Superorganism
Het bostheater
‘You’re the worst audience ever. This is our second to last European show, we need it to be good.’ Wacht, wat? We zijn toch op Vlieland? Into The Great Wide Open, waar de magie begint zodra je van de boot stapt? Waar je op de kunstroute afgeleid wordt van de kunst omdat de boswachter naast je een nog interessanter verhaal heeft? En waar diezelfde boswachter eigenlijk net zo nieuwsgierig is naar het festival als jij naar het bos? Vlieland, de plek waar elke artiest boven zichzelf uitstijgt en de beste show van zijn tour speelt?
Ja hoor, alle cliches over Into The Great Wide Open zijn weer waar dit jaar (om over het mooie weer maar te zwijgen), maar niet bij Superorganism. Je weet wel, de kleurrijke indiehit van twee jaar terug. Hun opkomst is super: rare glittercapes, zonnebrillen en bandleden die eruit zien alsof ze de fantasievriendjes in het hoofd een twaalfjarig meisje op de achterste rij van het klaslokaal zijn. Maar dan gebeurt er iets geks. Noguchi heeft de rol aangemeten van cynisch, verveeld kind. Langzaam maar zeker is de verzuring ingetreden. Is het deel van de act? Of het resultaat van een slopende tour die bijna ten einde is?
Into The Great Wide Open 2019
Wanneer: 29 augustus - 1 september 2019
Waar: Oost-Vlieland
Jaargang: 11e editie
Hoogtepunten: Zwangere Guys animatieteam-hiphop, Eefje de Vissers bedwelmende nieuwe show op een betoverende Open Plek en de presentatie van het album dat Personal Trainer & The Industry opnam in een bunker, de week voor het festival
Godzijdank heeft Into The Great Wide Open als tegengif het buitenaardse bezoek van Henge. Ze komen in vrede en brengen verwondering. De synthesizer-rockband ziet eruit als een steekproef uit de Star Wars-senaat óf een heel seksloos groepje dertigers dat nog elk weekend in de kelder van één van hun ouders D&D’en. De frontman vertelt ons miljarden jaren oud te zijn en draagt het geheim (?) hiervoor in een plasmalamp op zijn hoofd. Ze hebben ons mensen miljarden jaren aanschouwd en zijn heel trots op wat we allemaal hebben bereikt. Op twee benen lopen, enzo. Over de planeet van toetsenist Goo helaas iets verdrietiger nieuws: ooit van de Venusiaanse apocalyps gehoord? Nee? Dan kunnen we maar beter dit lied (in het Venusiaans) meezingen en leren van de fouten van die planeet, om ons voor dat tragische lot te behoeden.
Een van de mooiste shows van het weekend is van onze eigen Eefje de Visser. Ze verliet ons kikkerlandje om in België een band te verzamelen, met twee Nederlandse achtergrondzangeressen, om niet te clashen met haar eigen accent. Een keuze die vruchten af heeft geworpen: Eefje en haar band zijn in topvorm. Op een afgeladen Open Plek bewijst ze zich in een prachtige show met nieuwe muziek van haar plaat die in januari zal verschijnen. Het wordt de set met betoverende lichten, zware bassen, bedwelmende synthesizerlagen en danspasjes van Eefje en haar achtergrondzangeressen met een evenwichtig ratio van ongemakkelijkheid en elegantie. Er liggen wortels van haar carrière op het eiland: ‘Ik zeg dit altijd, maar ik heb hier gitaar leren spelen'.
Alles kids
Het is al een poosje erg droog op Vlieland. Dat zorgt ervoor dat door de stofwolken de hele tijd ongemakkelijke zwarte pulkjes in je neus belanden. Er geldt ook een rookverbod binnen een straal van dertig meter rond natuurgebieden. Lees: overal waar het festival plaatsvindt. Een rookverbod past dan misschien niet zo goed bij hiphopconcerten in de open lucht, het past wel bij de familiesetting. Op de elfde editie van ITGWO zijn de gezelligste optredens wederom die waarbij de kinderen mee mogen doen.
Bijvoorbeeld bij Bokoesam en Zwangere Guy. Van die eerste is meteen duidelijk dat hij bij de jongste gasten in de smaak ligt. Alle vissershoedjes en fannypacks van het eiland zijn naar de Open Plek gestroomd om de instastories even goed te vullen en keihard mee te blèren met ome Sam. Die is zelf ook vader en draagt nummers op aan zijn zoontje. De eerste turn ups van het weekend zorgen voor zoveel stof dat Bokoeyoncé het hier verdorie gewoon op WOO HAH!18 laat lijken.
Zwangere Guy's muziek is op het eerste gezicht totaal niet kindvriendelijk, met teksten over de mishandeling van zijn moeder, zijn kutjeugd en kutstiefvader. Toch blijkt hij een kameleon wanneer het aankomt op interactie met het publiek. Met een groep pubers met knaldrang op de eerste rij weet hij doorgaans wel raad, maar ook deze situatie met een voorste rij vol 8-jarigen zet hij naar zijn hand. Hij heeft hij leven te danken aan de hiphop, zegt ie, maar hij zou het ook prima doen in een kinderdagverblijf. Een klein déjà vu’tje met de Bokoesams set de dag ervoor, die ook ‘de toekomst’ op het podium uitnodigde. Guy gooit er nog een polonaisetje tegenaan: ‘Maar de volgende gaan jullie echt het podium af, dan ga ik heel erg vuile woorden zeggen’. Moeders filmen trots hoe hun kinderen twee middelvingers naar het publiek opsteken terwijl vaders met hun kroost op de schouders de moshpit induiken.
Ook veel trotse ouders in de zaal bij het speciale project van Personal Trainer & The Industry. Het Amsterdamse collectief - de band rond Willem Smit aangevuld met heel veel vrienden - presenteerde het album dat ze de week ervoor speciaal voor het festival in een bunker op het eiland opnamen. Wederom kinderparticipatie: op ‘Oh Not Again’ deelt Pip Blom de voorgrond met een meisjeskoor van de plaatselijke basisschool. Een heerlijk kneuterige, valse toevoeging aan een toch al hele leuke show, die resulteert in een van de grootste applauzen van de hele dag door de gillende papa's en mama's. Zo blijkt maar weer eens dat niet alleen het kinderprogramma en de kolderkrant aanslaan bij het familiepubliek, maar ook de voorhoede van de Amsterdamse underground.
Het collectief bestond uit leden van Personal Trainer, Pip Blom, Steve French, The Homesick, Lewsberg en Lena Hessels
Sinds twee maanden officieel geen kind meer, maar mentaal al veel langer niet: de 18-jarige rapper S10, de volgende dag op dezelfde plek. Alles wat Stien doet of zegt komt regelrecht uit haar hart. Haar teksten over psychoses en ellenlange struggles met haar eigen gedachten voelen alsof ze ze in één ruk in een vlaag van emoties heeft opgeschreven, wat ervoor zorgt dat ze misschien niet altijd even poëtisch zijn, maar wel iedereen aan haar lippen hangt en ieder woord gelooft. Haar elegante verschijning gaat gepaard met een satijnzachte stem die je eerder in een rokerig jazzpodium zou verwachten. S10 is een heel imposante jonge vrouw. Een ruwe diamant, van wie we nog veel gaan horen.
Hot Chip
Jungle
Parcels
Headliners? Het bos in!
ITGWO heeft dit jaar geen act geboekt waar mensen een omweg voor zouden maken. Het is in feite ook niet nodig, de geboekte drie namen zijn goede sfeermakers en perfect als toegankelijke afsluiter voor iedereen. Hot Chip, Jungle en Parcels zijn echte festivalbands en toegankelijke namen om iedereen een gezellig einde te bezorgen. Gezelligheid met je vrienden ga je er zeker vinden, rare fratsen niet. Soms heb je spijt dat je naar de headliner bent gegaan omdat je dacht dat dat moest, terwijl je liever bij Wand, The Murder Capital of door de duinen aan het rollen was geweest.
De bands die een zaal wél helemaal gek zouden kunnen maken lijken echter gedwarsboomd door hun openingspositie. Engelse postpunkers Squid, bijvoorbeeld. De frisse indieband die per nummer van bezetting lijkt te wisselen omschrijft zichzelf als de liefdesbaby van David Lynch en David Byrne. Zingende drummer Ollie Judge werkte veel te lang in een troosteloze platenzaak, waar de gekste, meest doordachte teksten uit voort zijn gekomen. Het gefrustreerde 'The Cleaner', vanuit het perspectief van de schoonmaker die constant aanwezig is maar niet aangesproken wordt, en 'Match Bet' in hetzelfde universum over een mentaal geretardeerde Sonic Youth-fan die de zaak telkens binnenloopt om over zijn obsessie te praten. Ook Zuid-Afrikaanse afrobeat-protestgroep BCUC heeft de volgende dag een taai karweitje aan het openen van het Sportveld. Hoewel ze de boel als een paardenmenners op staan op te jutten, het is voor het binnendruppelende publiek nog te vroeg.
BCUC
Stiekem kreeg Bolis Pupul van Charlotte Adigéry in zijn uppie nog meer geluid uit zijn synths dan de hele schare van Hot Chip.
Squid
Squid
De nacht
Wie de eerste nacht te lang op de Open Plek blijft hangen krijgt een cultureel pak rammel. Men is duidelijk nog niet klaar om te lallen op voetbalnummers als ‘Freed From Desire’. Dj St. Paul heeft het de dagen erna beter begrepen, vakman als hij is. Hij mag dit weekend maar liefst vier keer zijn genrefluid circus uitrollen. Een alternatieve hitparade van alle tijden, dat is zijn signature sound, en daar hapt de massa hier gretig op. JA we hebben zin om te schakelen van slowthai naar The Cure, let’s go. Wie 's nachts nog wat stoom af wil blazen kan terecht bij de sets van DRKNGHTS Collective en de b2b-set van Margie en Kléo. Maar om eerlijk te zijn, de echte gezelligheid vind je op het rookpleintje achter de Bolder en op geheime nachtelijke kampvuursessies op het strand (Anonieme Psytrance-dj, pluim voor jou).
Zo zijn het ook dit jaar de kleine momentjes die bijblijven. De shows die net even anders zijn dan op elk ander festival. Door de setting, door het publiek, door het feit dat je net even het uitgewaaid aan de waddenkant of per ongeluk net te lang was blijven hangen op het strand met die aangespoelde whiskyfles. Dat is Into The Great Wide Open.