Wat de mooiste dag van zijn jaar was? Simpel, elke dag die hij met Rick doorbracht. Dat zegt Karl Hyde op een doordeweekse dag in Amsterdam. In alle eerlijkheid - en dat is niets persoonlijks - is dit niet zo'n goede dag, want Rick is de boxset aan het afmixen in de studio in Engeland. Ja, zelfs interviews doen voelt als een geweldige teamklus, en dat terwijl ze elkaar vroeger constant vliegen afvingen of zich ergerden aan de antwoorden van de ander. En ja, Karl praatte altijd een beetje te veel.
Het is bijna geestig om te horen hoe Karl Hyde praat over zijn compagnon, de man met wie hij al meer dan dertig jaar Underworld vormt. Begin jaren negentig braken ze door dankzij iconische albums als dubnobasswithmyheadman en Second Toughest In The Infants, ze groeiden uit tot een van de allergrootste festival acts van de laatste twintig jaar. En toch, denkt Karl Hyde, gebruikten ze verre van hun volledige potentieel. Zeker de laatste twintig jaar niet, de jaren nadat de nieuwigheid van Underworld af was.
'Waarom maakte ik muziek met Brian Eno? Waarom moest ik zo nodig met een andere band op tour, waarom wilde ik een expositie in Tokio en schreef ik elke dag stukjes voor mijn persoonlijke blog? Allemaal energie en tijd die ik niet stak in Underworld. Allemaal frustratie omdat ik het gevoel had dat ik iets niet kwijt kon. Ondertussen werkte Rick aan de openingsceremonie van de Olympische Spelen, een film met Danny Boyle, een theaterstuk. Toen we samen aan het Underworld album Barbara, Barbara begonnen, besloten we voor het eerst in onze geschiedenis een goede band met elkaar te hebben. Ik begon langzaam te beseffen dat Rick de man was met de visie, met de ideeën. Ik moest eindelijk naar hem gaan luisteren.'
52 weken op rij nieuwe muziek. Dat beloofde Underworld een jaar geleden. Of ze dat achteraf nog steeds een goed idee vinden? Reken maar. We treffen een smoorverliefde Karl Hyde. Smoorverliefd op zijn band Underworld, maar vooral op de man die hij nooit genoeg liefde gaf: Rick Smith.