Zo'n beetje iedere maand die buiten de festivalzomer valt lijkt anno 2019 zijn eigen showcasefestival te hebben: we trapten het jaar af op Eurosonic Noorderslag en togen naar de VS voor SXSW. Afgelopen weekend trok de muziekwereld naar de Britse kustplaats Brighton voor The Great Escape. Deze twintig acts staken met kop – en soms zelfs met schouders – boven het maaiveld uit. Gitaren en chaos voeren de boventoon.

The Great Escape 2019

Zeemeeuwen en een heuse vervallen pier vormen jaarlijks het decor voor het The Great Escape Festival in Brighton. De ganse Britse muziekindustrie loopt uit om hun kantoren voor drie dagen te ontvluchten voor de badplaats Londen aan Zee, en ook de internationale boekers komen er hun beloftes voor het komende seizoen halen. Het showcasefestival is bij uitstek de plek om de temperatuur van de Britse scene te meten, maar ook de Australiërs, Canadezen, Amerikanen, Zuid-Koreanen en Nederlanders (hallo, Pip Blom!) komen hier al jaren om te showcasen.

Als er één conclusie getrokken mag worden, is dat de gitaren definitief terug zijn. De grootste showcase is weliswaar voor singer-songwriter Lewis Capaldi, maar elders heeft zoetsappige pop het moeilijk. De hype rondom Scandinavische electropop is eveneens gaan liggen. Nee, de langste rijen staan bij de gitaarbands, die haarspeldbochten in hun songs maken en binnen de nummers van genre wisselen.

Frustratie is wat het beste werkt op de podia. Frustratie als tegengif voor de plastic hitparademuziek, woede vanwege de impasse rond de Brexit. 3voor12 checkte ruim honderd van de bijna vijhfonderd acts op deze Britse variant van Eurosonic Noorderslag, en daar rolde deze top 20 aan ontdekkingen uit.

1. Squid

©

Eerlijk is eerlijk: een band met een zingende drummer is nét effe leuker dan een band met een zingende gitarist. Zeker als die drummer Ollie Judge is. Het meesterbrein achter Squid, de band die iedereen dit weekend moet en zal zien, kan schreeuwen als een maniak en trekt achter op het minuscule podium in een bomvolle Brightonse strandtent continu gekke bekken terwijl hij dat doet. Ondertussen spelen zijn bandgenoten bezeten postpunk à la Parquet Courts en Gang of Four: dan weer snel en puntig, dan weer loom en nonchalant, met hier en daar een trompet of een triangel. Squid is een band zoals er veel staan op The Great Escape, maar singles 'The Dial' en 'Houseplants' blijken ook live precies gek genoeg om op te vallen.

Klinkt als: LCD Soundsystem dat niet Brooklyn maar Brighton als thuisbasis heeft. 
Kijk: 'The Dial'

2. Sports Team

©

Veel bands moeten tijdens The Great Escape hard werken om de aandacht van het publiek te trekken, laat staan te behouden. Maar Sports Team? Nee, de Londense formatie speelt hier een bijna-thuiswedstrijd die doet blijken dat de band in Groot-Brittannië nu al next level is. Zodra het zestal het podium betreedt met Robbie Williams' 'Let Me Entertain You' verzamelen hordes jonge Britten zich voorin de bomvolle zaal om hits als 'M5' en 'Kutcher' – ze voelen hier echt al als hits – mee te zingen. Moshpits, crowdsurfers en stagedivers: dit is geen show zoals je ze vaak ziet op een showcasefestival. De overwinning van Sports Team komt voor een groot deel op het conto te staan van frontman Alex Rice. Waar zijn bandgenoten opvallend stoïcijns spelen huppelt de zanger juist van hot naar her om als een ware rockgod op de monitor te klimmen en het beste van Liam Gallagher en Mick Jagger te verenigen. Dan gooit hij zijn gekleurde zonnebril af en duikt–ie nog even het publiek in, alvorens af te lopen met... Robbie Williams' 'Angels'. 

Klinkt als: de band die Britpop weer leuk kan maken.
Kijk: Live op Reading + Leeds
Live: Best Kept Secret, Misty Fields, Loose Ends en V11

3. Working Men's Club

©

De oprichter van het roemruchte Britse label Heavenly mocht het al verklappen in de labelspecial in 3voor12 Radio laatst: hij had Working Men’s Club getekend en was daar flink in zijn nopjes over. Tijdens de showcase, die opgenomen werd door radiostation BBC 6 Music, werd ook duidelijk waarom. Precies alle eighties acts waar je bijna nooit meer wat van hoort komen samen in dit opwindende trio: Allez Alllez, Sparks, Gang Of Four. Ok dan, en namen die nog altijd in het collectieve bewustzijn verankerd zitten: New Order, Human League, Devo. Makkelijk switchend per nummer van lompe dansbeats naar postpunk. Sommige showcases zijn maar tien minuten leuk en dan loop je weer naar de volgende, hier blijf je het volle half uur aan de grond genageld. Wow.

Klinkt als: de gevaarlijke kant van de 80’s.
Luister: Bad Blood

4. Black Country, New Road

De geest van Mark E. Smith waart rond in de krochten van de Londense conservatoria. Black Country, New Road maakt deel uit van dezelfde scene als Eurosonic-sensatie black midi, maar de uitgesponnen combinaties van jazz en rock die het zevental maakt zijn zo mogelijk nog dwarser. Met viool, synths, gitaren, drums en saxofoon weet het piepjonge collectief te dreigen, van zich af te bijten en zelfs te swingen, al is het maar voor even. 

Klinkt als: Mark E. Smith die reïncarneert in een zevenkoppig monster.
Kijk: Live at The Windmill
Live: Valkhof Festival

 

 

5. Black Midi

Een professionalspasje komt zeker van pas om binnen te komen bij de grote strandtent waar black midi speelt. De rijen zijn nergens zo lang als bij deze grote Britse hype. Liefhebbers van gestructueerde songs hebben hier weinig te zoeken. De heren in cowboyhoeden brengen de tent in vervoering met chaos: halverwege de metaltrack wordt het toch een countryliedje en andersom. Daarmee maakt black midi zoveel opwinding bij het publiek los, dat ze ijkpunt zijn voor deze nieuwe chaosbeweging.

Klinkt als: Black Midi en niets anders
Kijk: livesessie bij KEXP
Live: Valkhof, Lowlands

6. Pottery

Bij Pottery valt alles zomaar op z’n plek. De Brits-Canadese formatie toont in zijn loeistrakke en retesnelle garagerock de nodige spierballen, maar doet bij vlagen ook voorkomen dat het singles als ‘Hank Williams’ zonder moeite uit z’n mouw schudt. Vijf piepjonge honden zijn het, die vanaf een piepklein podium zo fanatiek en vreugdevol spelen dat je niet anders kan dan keihard glimlachen.

Klinkt als: Talking Heads als het zou debuteren in 2019
Kijk: Live at The Echo
Live: London Calling

7. Pixx

Alsof dat hypercoole meisje uit Netflix-hit Sex Education een band begonnen is. De pas 21-jarige Hannah Rodgers brengt haar aanstekelijke mengelmoes van indie en punk met boze blik en het nodige bravoure. Eigenlijk is het alleen maar leuk dat ze even uit haar rol valt en in de lach schiet. Als ze op de voorste rij bekenden ziet bijvoorbeeld, of als ze vleugjes elektronica toevoegt die haar knapste composities zo zuurstokroze doen klinken als de helft van haar lokken.

Klinkt als: een elektrozangeres in een bijna-boze bui
Kijk: 'Bitch' 
Live: Cinetol

8. Girl In Red

Ze stond al op Eurosonic, deze twintig-jarige Noorse. Met introverte liedjes, die ze op haar slaapkamer bedacht, maar nu een stuk minder verlegen op het podium brengt. Sterker nog, het verwondert hoe ze live uit haar cocon komt. Als een ware bandleider wervelt ze over het podium heen en weer. Vooral de nieuwe single 'Dead Girl In The Pool' gaat er in als koek.

Klinkt als: Pip Blom met een dosis Erlend Øye
Kijk: 'I Wanna Be Your Girlfriend' 
Live: Lowlands

 

9. Pom Poko

Geen idee wat ze zingt, maar dat doet er ook weinig toe. O ja, het is zeker Engels wat de Noorse Ragnhild Fangel Jamtveit uitkraamt. Maar feit is de manier hoe ze het brengt. Zij leidt de mis van de jazzy jams van haar rockband. Een gymlerares die dirigeert op de maat van de muziek. Zelfs als je bij gym altijd als laatste gekozen wordt, geeft ze je het idee dat een zes voor lichamelijke oefening nog tot de mogelijkheden zou kunnen behoren. Niet typsch muziek om gezellig thuis op te zetten, maar live een bijzondere ervaring.

Klinkt als: The Sugarcubes, welke Björk kent ze nog?
Kijk: You'll Be Fine live

10. Little Simz

 Little Simz neemt geen halve maatregelen. Meteen al komt ze met het eerste nummer op met een megafoon. Of we niet de standaard platen industiehouding met gekruisde armen aan willen meten, maar gewoon mee willen zwaaien. En dat werkt. De Britse staat al in de adresboekjes van Gorillaz en Kendrick Lamar en dat lijkt op grond van dit live optreden meer dan logisch. “Hup, meedoen jij, want mijn stappenteller loopt flink op”, lijkt ze steeds te zeggen. Stil zitten is geen optie.

Klinkt als: rapper met pit
Kijk: live op Lowlands 2018
Live: Woo Hah!, Melkweg

11. Westerman

Bijzonder knap, hoe Westerman Brighton doodstil krijgt op een warme lentedag waarop overal bands en schuimloze sloten bier wachten. De Britse zanger grossiert in kalmerende popliedjes met het melancholische van Arthur Russell en het melodieuze van Talking Heads. Zijn 'Confirmation' is het mooiste liedje van het weekend.

Klinkt als: Sting met een oorring. 
Kijk: Live bij NTS

12. CHAI

Neo-kawai, dat is het uitgangspunt van CHAI: dit olijke viertal gaat de strijd aan met Japanse schoonheidsidealen. Dat doet het met rammelende gitaren en weirde synthesizers. Oh ja, én met een heuse choreografie, een toespraak over body positivity en een a capella ABBA-cover. En dan hebben we het nog niet eens over de matchende outfits gehad. 

Klinkt als: J-pop met gitaren. 
Kijk: Live bij PressureDrop.tv
Live: London Calling
 

13. Mosa Wild

Ergens tussen Foals en The National is er nog plaats voor een band met een soulzanger. Die is er nu, en het jonge viertal uit het Britse Kent heet Mosa Wild. Prachtig gezongen spannende gitaarliedjes met een opvallende cover van The Waterboys, ook dat is Mosa Wild. Met binnenkort met een debuut EP op zak op het gerespecteerde Glassnote label zitten ze gebakken.

Klinkt als: Foals met soul
Kijk: live op Reading + Leeds

14. LIILY

Was het de alles-of-niets-mentaliteit die in de laatste nacht van het festival in de lucht hing? Waren al die Britse bands toch nét wat te beschaafd? Hoe dan ook: het is de Amerikaanse hardrockband LIILY die de meest onstuimige energie van The Great Escape op tafel legt. De bassist stuitert over het podium terwijl de gitarist z'n instrument zowat door z'n eigen romp perst. Het vijftal zette alle voorsteden van LA blijkbaar reeds op stelten en zal zijn territorium ongetwijfeld snel uitbreiden.

Klinkt als: Greta Van Fleet maar leuk.
Kijk: Live at Daytrotter Studios
Live: Cinetol


 

15. Jockstrap

Jockstrap is het experimentele project van de conservatoriumstudenten die met Black Country, New Road ondoorgrondelijke jazzrock maken. Precies, geen licht verteerbare kost, maar God, wat is het bij vlagen prachtig wat dit timide vijftal doet. Zelfs in een smerige strandtent stijgen vreemde vioolmelodieën en vervormde stemmen op een bedje van lo-fi beats en spaarzame dwarsfluitklanken op naar de hemel die Jockstrap eigenhandig openscheurt. 

Klinkt als: luister maar gewoon zelf.
Kijk: 'Hayley'

16. Shortparis

Je kunt het bijna geen concert meer noemen, wat Shortparis diep in de donderdagnacht doet in een rauw fabriekspand. Zoals frontman Nikolai Komyagin als een bezetene over het podium beweegt en drummer Pavel Lesnikov zijn samplepad zo’n beetje als een samurai bedient: dit is nou wat je een performance noemt. Het kaalgeschoren collectief uit Sint-Petersburg maakt een bizarre crossover tussen underground punk en uitbundige elektronica die bedoeld lijkt om de Apocalyps mee te verwelkomen.

Klinkt als: de ergste nachtmerrie van Vladimir Poetin. 
Kijk: 'A Hero'

17. Inhaler

Ook als je het niet zou weten, valt de vergelijking van frontman Elijah met de vroegere Bono op. Ja, het is de zoon van de U2-zanger, zelfde puntschoenen zelfs. Maar dit viertal jonge gasten uit Dublin speelt ook met dezelfde Sturm Und Drang, die zijn papa een beetje aan het verliezen is. Catchy pop/rock liedjes met verve gebracht, hoe ver zouden ze daarmee kunnen komen?

Klinkt als: U2 toen ze zich nog moesten en zouden bewijzen
Luister: It Won't Always Be Like This

18. Yaeger

Meisje met poppy synthliedjes en twee bandleden: anno 2019 moet je wel verdomd goed zijn om daar nog mee weg te kunnen komen. Maar dat kan deze Zweedse. Na de beroerdste soundcheck live voor publiek laat ze zich niet uit het veld slaan. Want ze weet dat haar slimme liedjes gewoon meer hooks per vierkante minuut hebben dan de concurrentie. Wonderbaarlijk.

Klinkt als: Je favoriete Lykke Li of Sigrid variant
Kijk: I Don't Even Know What I'm Saying

19. Oliver Tree

Humor is een groot goed, met een dunne lijn tussen grappig en stom. De Amerikaanse beroepsnerd Oliver Tree weet precies de grens. Langzaam pelt hij zijn over elkaar heen aangetrokken kleren af bij elk nummer, ondertussen zingend in vogelbewegingen. Samen met twee rasmuzikanten spelen ze stiekem songs die je in een keer mee kan zingen.

Klinkt als: 21 Pilots met minder budget
Kijk: Hurt

20. Celeste

Met relatief wat minder nu-soul dan voorgaande jaren op het festival, is Celeste wel een naam om te onthouden. Ze komt ook uit Brighton en staat daarom zelfverzekerder dan anderen op één van de podia onder de strandpromenade. Maar die stem, die stem, prachtig. Doe je ogen dicht en Amy Winehouse lijkt dichtbij. Nu nog even de finishing touch vinden.

Klinkt als: Amy Winehouse die nog een producer zoekt
Kijk: Lately