Hij moet er even over nadenken, op de vraag wat zijn favoriete productie van Scott Storch is. ‘You Got Me?’ van The Roots? ‘Cry Me A River’ van Justin Timberlake? ‘Candy Shop’ van 50 Cent? Het blijft even stil, maar het antwoord is uiteindelijk even omslachtig als helder: ‘Toen mijn ouders een paar jaar terug een keer verhuisden wilden ze van mijn cd-collectie af, die daar nog stond. Ik ben gaan kijken wat ik wilde bewaren, en uiteindelijk heb ik maar een album gehouden: The Chronic 2001 van Dr. Dre. Die piano in ‘Still D.R.E.’, dat is Scott Storch. Ik zei toen tegen mezelf: ik wil met hem en met Dr. Dre werken. Dat was twee jaar voordat ik naar L.A. ging.’
Hij is heel even in Nederland, Vincent van den Ende. Ja, hij is de zoon van (dan hebben we dat maar vast gehad). Maar daar heeft–ie in Los Angeles niet zoveel aan. Daar woont hij permanent en werkt hij samen met Scott Storch, producer van de generatie Pharrell en Timbaland. Hij is misschien net wat minder bekend, maar mensen in de industrie weten heel goed wie hij is. Storch begon als toetsenist bij The Roots, en groeide uit tot een producer die rustig tienduizenden dollars voor een liedje kon rekenen. Om die dollars vervolgens met veel flair weer uit te geven. Alleen: Scott Storch struikelde over het succes. Hij raakte aan de coke en zag zijn carrière finaal instorten. En precies daar lag de kans voor Vincent van den Ende.
Drie jaar geleden was Vincent van den Ende (26) nog van plan dj te worden. Nu is hij in Los Angeles de rechterhand van Scott Storch, een befaamde hiphopproducer. Zijn handtekening staat onder tracks van onder meer Soundcloud-rappers Trippie Redd en 6ix9ine en r&b-grootheid Chris Brown. ‘Iedereen hier werkt er hard voor. Zeven dagen in de week, zestien uur per dag.’
Gevallen held
Don't give a fuck
Dat wil zeggen: de Nederlandse manager Thomas Deelder pikte Storch drie jaar geleden op. Hij zag ‘een Mozart’ in de producer, al was er op dat moment weinig glans te zien. ‘Alles was weg’, zegt Deelder, ‘maar zijn talent was er nog. Alleen: zijn sonics waren superoutdated. Alles klonk als 2000, het klonk echt voor geen meter. Ik dacht: ik moet er een Nederlandse dancejongen bij halen. Dat zijn vaak geen componisten, maar programmeurs, die heel goed met computers om kunnen gaan en er precies het juiste geluid uit kunnen halen. Vincent was ook bij ons getekend, als dj, maar omdat de EDM-hype voorbij was, zag ik dat niet meer gebeuren. Ik heb tegen hem gezegd: moet je niet eens produceren? Dat bleek hij heel goed te kunnen. Dus Scott maakt de melodie, Vincent alles er omheen.’
Dat doen ze bij voorkeur samen in de studio, vanaf scratch. En het allerliefst met de artiest er bij. ‘Het gaat eigenlijk nooit zo dat we tien beats afspelen in de hoop dat er een in de smaak valt’, zegt Van den Ende. ‘Dat doen anderen misschien wel vaak, maar het levert niet altijd de beste tracks op. Mensen komen ook speciaal naar de studio om Scott zo’n track te zien maken. Het begint altijd met een jamsessie, een paar uur later is de track er meestal.’ Het is de rauwe energie van het snelle werken die ook goed matcht met de populaire Soundcloudrappers, die de reputatie hebben alles uit de losse pols te maken en razendsnel alles uit te brengen. ‘Toch vond ik het opvallend dat 6ix9ine met een plan de studio in kwam. Hij kwam met Tory Lanez, hij wilde steeldrums. Het moest een commerciële plaat worden, maar wel hard. Dan begint Scott wat te spelen, en een uur later was ‘KIKA’ min of meer af.’
Het was aan het begin even wennen voor Van den Ende, die gewend was aan het minutieuze produceren van EDM-tracks. ‘Dat is het moeilijkste dat er is, omdat het echt om de details gaat. Ik ken geen hiphopproducer die een maand aan een productie werkt, in de EDM is dat heel normaal. Nu heb ik geen tijd om een paar uur met een synth te pielen op zoek naar de juiste sound.’ Meestal is het dus: een sessie, een song. En Van den Ende doet het liefst twee, soms drie sessies op een dag, omdat het ijzer nu eenmaal heet is. ‘Er zijn hier duizenden mensen die dit willen, en iedereen werkt er keihard voor. Zeven dagen in de week, zestien, zeventien, achttien uur per dag.’ Reken maar uit: Van den Ende werkt per maand aan minstens dertig verschillende tracks.
Soundcloudrap
‘Het doet met denken aan de tijd rond 2000’, zegt Thomas Deelder. ‘Toen had je ook zo’n productieve periode rond Cash Money, met artiesten als Birdman, Juvenile en Lil Wayne die superveel uitbrachten. Kwantiteit was belangrijker dan kwaliteit. Dat zie je nu ook weer, al heb je dus ook artiesten met een visie. Vincent heeft ervaring met beide kanten. Hij werkte met gasten als Yella Beezy en Black Youngsta, waarvan we nog maar moeten afwachten of ze blijvend zijn. Maar de sessie met 6ix9ine was dus ondanks zijn imago een van de meest creatieve die ik in tijden gezien heb. Daar kwam echt iemand binnen om muziek te maken. Het lijkt alsof hij nergens een fuck om geeft, maar dat blijkt dan toch vooral om ‘het merk’ te laden. Dat lukte hem tot kort geleden goed.’
Tot kort geleden ja, want 6ix9ine zit inmiddels zwaar in de problemen, met een aanklacht wegens seks met een minderjarige en een probleem met verboden wapenbezit. Serieuze shit dus, en toch is een deel van dat rauwe imago dus ook gewoon gecultiveerd. Het is heus niet zo dat Soundcloudrappers alleen maar eenlingen zijn die op de zolderkamer van een crackhouse op een krakkemikkige computer tracks in elkaar knallen. Van den Ende: ’Ik ken de mixer die veel met XXXTentacion gewerkt heeft. Die keurt regelmatig dingen af omdat ze te gepolijst klinken. Dat was voor mij ook het lastigste in het begin. Ik kwam uit die EDM, en mijn drums waren gewoon niet rauw genoeg. Daar heb ik echt mee moeten experimenteren.’
Als assistent van Scott Storch is Van den Ende nu dus een handshake verwijderd van de grote Dr. Dre. Of dat er ooit van gaat komen, durft hij niet te beloven, maar hij zal de kans niet laten lopen als die zich aandient. ‘Dr. Dre werkt altijd met zijn eigen team. Hij heeft een compound vol artiesten en producer. Ja, hij is ook druk met andere dingen, maar hij zit volgens mij ook nog veel in de studio. Laten we hopen dat het ooit gaat gebeuren.’