Het idee van Strange Sounds is eigenlijk vrij eenvoudig uit te leggen. De laatste vijf jaar zie je overal op festival dj’s die hun muziek uit de verste uithoeken van de wereld vandaan plukken. Zuid Afrikaanse jazz, Chileense krautrock, Japanse house, het kan allemaal niet obscuur en exotisch genoeg. Strange Sounds is het festival voor mensen die opveren bij een Arabisch motiefje in een technoplaat, en die ook wel zitten te wachten op een Malinese psychrockband. Strange Sounds is het festival waar je Mory Kante's afropop classic 'Yeke Yeke' denkt te horen, maar waar het dan toch een cover uit Hong Kong blijkt te zijn. Het festival kent drie podia. Een MainStage, gehost door The Rest Is Noise (Muziekgebouw Aan ’t IJ) en partnerships met de meest ruimdenkende platforms van Amsterdam: Rush Hour en Red Light Radio.
Klinkt dat als incrowd? Een beetje wel natuurlijk. Strange Sounds is een ontmoetingsplek voor kleurrijke mensen met spectaculaire outfits. Waar Basquiat T-shirts met panterleggings een uitstekende combi zijn. Waar hoge roze sokken onder een open blauw shirt en een snorretje uitstekend blijken te staan. Waar iedereen die ooit een dag bij Rush Hour achter de toonbank gestaan heeft de hele dag present is. En terecht, want het is een fabuleuze festivaldag met ideaal weer. Waarom zou je niet naar de NDSM werf komen.
Toch is Strange Sounds dit jaar wat kleiner van opzet dan vorig jaar. Toen waagde het festival de stap naar twee dagen, en dat bleek toch iets te veel van het goede. Zeker omdat Lente Kabinet - waar dit festival duidelijk verwantschap mee heeft - ook met een dag uitbreidde. Vandaag zijn er zo’n 4.000 bezoekers op het festival, en dat voelt als een logisch aantal met zo’n obscure line-up. Strange Sounds heeft geen echte headliners, en de grootste namen - Joy Orbison en Sassy J - staan al opvallend vroeg gepland. Zo vroeg op de dag is het publiek nog in dubsfeer. Eerst bij Tapes, een Engelse dj die alle uiteinden van het reggaespectrum (tot aan jungle) ontgint, daarna bij African Head Charge, een stel psychedelische dubveteranen.
Is er een goede reden dat 3voor12 nooit eerder op Strange Sounds From Beyond was? Nou ja, de eerste edities vielen samen met Down The Rabbit Hole, de derde editie viel ongelukkig tussen Pinkpop, Best Kept Secret, Down The Rabbit Hole en WOO HAH! Je begrijpt: Strange Sounds probeerde zich binnen te wurmen in een overvolle festivalmarkt. Dat is toch gelukt. En op de vierde editie zijn we er toch bij.
Het probleem tot dat moment is dat het allemaal een beetje vrijblijvend voelt. Daar komt verandering in om zeven uur als Chicago underground icoon Traxx het podium beklimt met zijn trio Mutant Beat Dance. Bij Traxx is niets vrijblijvend. Dat weet iedereen. Dezelfde intensiteit die hem een notoir ingewikkelde man om mee te werken maakt, geeft hem ook zijn bezwerende podiumuitstraling. Het trio Mutant Beat Dance bracht vorig jaar een debuutplaat uit op Rush Hour, maar verwacht niet daar iets van te horen. Mutant Beat Dance maakt namelijk voor elk optreden een compleet nieuwe set. We horen geen enkele track die ooit eerder gespeeld is. Ongelofelijk als je dat bedenkt, want het niveau is heel hoog. Mutant Beat Dance put uit early 80s wave, electro en soms een beetje industrial, samen gekneed met dwingende house en acid uit de late jaren tachtig. Gelaagd en met het mes tussen de tanden gebracht.
Dan is Strange Sounds echt aan. Het is wel een beetje tragisch dat er vanaf dit moment eigenlijk niet echt meer reden is om naar het hoofdpodium te gaan. Ja, de woestijnrock van Mdou Moctar is nog wel de moeite waard, maar daarna valt er raar gat. Daar gaat toch echt iets mis in de balans van het festival. Het gebeurt op de andere twee podia, het grootste podium verpietert op een ongeëvenaarde manier. Maar laten we vooral stilstaan bij wat goed gaat. Na Mutant Beat Dance is het tijd voor Gesloten Cirkel, ook al zo’n intense en eigenwijze figuur. Officieel heet ie een Rus te zijn, maar hij hoort thuis in de Haagse scene rond I-F en Legowelt. Gesloten Cirkel speelt live en brengt gelaagde techno. Introvert maar wel zeer dansbaar. Track na track lijkt ie een laag onder de vorige te schuiven, waardoor zijn uurtje met de minuut meer kracht krijgt.
En dan gebeurt er iets dat even hilarisch als awkward is: de dansers in de tent krijgen eindelijk door dat het trapje naast de artiest geen verboden terrein is, dat je ook gewoon achter de dj booth kunt dansen. Uitgerekend bij Gesloten Cirkel, die het liefst in het donker in een hoekje staat te spelen, ontstaat een Boiler Room achtig tafereel. De irritatie op het gezicht van de artiest is zichtbaar als een meisje tot drie keer toe van achteren zijn elleboog aanraakt om hem iets te zeggen. Hij negeert haar en zet stuurs door. Bam, nog een klap erop. En nog een. Mooi dat bij de allerlaatste track - Gesloten Cirkel’s ‘hit’ ‘Yamagic’ - toch ook bij hem alles open breekt. Ineens zweept hij de tent hoogstpersoonlijk op naar het hoogtepunt van zijn set.
Voor Kamma & Masalo is het een warm bad om in te stappen. De twee doken de afgelopen vier jaar al heel vaak op in Rush Hour kringen en in Amsterdamse clubs als Claire, Radion en Canvas, maar op festivals staan ze vaak te draaien tussen het fouilleren en het muntjes halen. Omdat het hoofdpodium ver wegzakt is dit de belangrijkste spot op het festival en die kans grijpen ze met beide handen. Meteen vanaf de eerste track hebben ze druk op de dansvloer, en na de introverte intensiteit van de twee acts voor hen is hun sound aangenaam open. Ze beginnen met een paar tribal tracks, maar gelukkig niet met van die priegelpercussie. Er zit goed veel drive in en de blikken onderling maken het af. Stoere set.
Niet zo stoer natuurlijk als de man die Red Light Radio inmiddels afsluit: Parrish Smith. In de Amsterdamse underground groeide hij in korte tijd uit tot een superster, en zo ziet hij er met zijn zonnebril en leren jas ook uit. Parrish Smith staat bekend om zijn voorliefde voor genadeloze EBM uit de jaren tachtig, maar hij slingert er ook rustig een Vince Staples of Slowthai hiphopplaat doorheen. De hele dag al was het afgeladen vol bij Red Light, maar nu wordt er eindelijk ook echt volop gedanst.
Terug naar Rush Hour, waar Kamma & Masalo toe zijn aan het sleutelmoment van hun set, een half uur voor het einde. Nee, het is niet Masalo’s italo hit ‘New Dance’, die blijft in de tas. En het is ook niet per se die klassieker van Giorgio Moroder. Nee, het is de track zonder beats die eraan vooraf gaat. Het gaat maar door en door, en je hoeft niet naar de uitdagende smile van Masalo te kijken om te weten dat er iets te gebeuren staat. De synths zoemen door de tent, een minuut, twee minuten, bijna drie minuten lang. En dan valt ie dus: Moroder’s ‘The Chase’. Kijk, zo speel je een tent uit.