Wat is er te horen in Psychocandy?
‘We openen altijd met een oude plaat. En we hebben leuke gasten, in aflevering 1 bijvoorbeeld Jasja Offermans van de band Indian Askin. Ik sta open voor allerlei gasten, daar is niet echt een criterium voor. Ja, misschien Gerard Joling niet... Hoewel, dat zou ik ook nog wel leuk vinden! Verder draaien we altijd iets uit het VPRO-archief, iets waar ik ook wat over kan vertellen. In de rubriek “Muzikantenmuziek” vragen we een muzikant om zijn geheimtip. Ook koppelen we een oude plaat aan een nieuwe. En als het eenmaal staat, wil ik graag wat publieksinteractie; het is niet meer van deze tijd om alleen maar te zenden. Het lijkt me leuk als luisteraars zich ermee bemoeien, van: waarom kiezen jullie hiervoor? Of: vertel dat verhaal nog eens. Ik kom dus ook met verhalen uit de oude doos: bijvoorbeeld over mijn allereerste muziekinterview, bij Sonic Youth op de hotelkamer, waar ik zo verlegen was dat ik na tien minuten wegvluchtte. Maar als de podcast alleen dát was, had ik het niet gedaan, dat zou ik te belegen vinden. En wat je qua muziek kan verwachten: niet alleen maar gitaarmuziek van witte jongens tussen de twintig en dertig. Ik wil ook hiphop, en dance, en iets wat ik nog nooit gehoord heb. Ik wil verrast worden.’
Misschien een diverser geluid dan in uw hoogtijdagen als dj?
‘Nee hoor, toen hadden we ook altijd veel hiphop, live in de studio ook, en americana, oude soul en blues. Alleen kwam op een gegeven moment de dance, en daar waren wij dus heel erg tegen. Wat natuurlijk heel stom was. Maar ja, in 1977 had je punk en disco, en punk zei: death to disco - daar bleef ik een beetje in hangen. Stom, want er is, nou ja, ook wel leuke disco. Een dancetijger ben ik weliswaar nooit geworden, maar er zijn wel danceplaten die ik heel goed vind.’
Psychocandy wordt aangekondigd als een muzikaal thuis voor mensen met een alternatieve popsmaak die na hun dertigste uitgekeken raken op 3FM. Zocht u zelf ook zo’n thuis?
‘Zeker. Want ja, ik ben écht te oud voor 3fm. Op Radio 2 gebeuren weliswaar meer leuke dingen dan ik dacht, maar mijn smaak is toch radicaler. Ik stuur mijn man nu alle proefuitzendingen en die roept steeds: ik vind het zó leuk, elke week Psychocandy! En dat zegt hij volgens mij dus niet omdat ik het presenteer, maar omdat het zo fijn is om weer op die manier muziek aangereikt te krijgen.’
Hoe ontdekt u zelf nieuwe muziek? Gaat u nog naar festivals?
‘Haha, nee man! Ik beluister op vrijdag gewoon urenlang nieuwe releases. Heerlijk! Van mijn achttiende tot mijn drieëndertigste ging ik drie, vier keer per week naar Paradiso. Daarna was het opeens klaar, genoeg geweest. Ik ga natuurlijk nog weleens naar concerten; laatst nog Sharon Van Etten, en ik heb al kaartjes voor Bill Callahan, en Fatal Flowers, en Tinariwen. Maar in een festivalwei liggen, daar moet ik echt niet meer aan denken.’