Met een uitgebreid interview met Q-Music dj Domien Verschuuren verbreekt Dotan de stilte. Voor het eerst spreekt hij over zijn trollenleger en de fake verhalen die ze verzonnen. Gaat ie door het stof? Hij gaat door het stof. Neemt ie zijn verantwoordelijkheid? Hij neemt zijn verantwoordelijkheid. Maar of ie daarmee zijn geloofwaardigheid terug wint…

James Brown sloeg zijn vrouw. Nothing But Thieves werd beschuldigd van het lastigvallen van fans, en alle andere fans haalden hun schouders op. De zanger van Noir Desir bracht zijn vriendin om het leven, zijn hit bleef een Tour de France klassieker. R Kelly misbruikte jarenlang tienermeisjes zonder dat iemand hem een halt toeriep. Kempi zwaaide met een wapen, Gucci Mane zat zijn halve leven in de bak, over XXXTentacion beginnen we maar niet eens.

Het is - kortom - niet zo moeilijk om artiesten te verzinnen die ergere dingen hebben gedaan dan Dotan en daarmee wegkomen. Een paar fake accounts? Niemand zal vreemd opkijken als Waylon ook nepvrienden heeft die hartjes en vlammetjes onder zijn Instagram posts zetten, toch? Nielson? Zou ook zomaar kunnen! Miss Montreal? Sluit niets uit! En wie zou het verbazen als Lil Kleine een clickfarm in Vinkeveen heeft staan om zijn nieuwe single te kickstarten op de streamingdiensten? Gewoon als ware het een ‘pootje geven’ om over het eerste muurtje te klimmen. We leven in een digitale tijd, en daar hoort vals spelen bij.

Waarom kost het Dotan dan toch zijn carrière? Dik een jaar na de onthulling van zijn ‘trollenleger’ door de Volkskrant gaat Dotan nog een keer diep door het stof voor ‘iedereen die zich gekwetst voelt’. Dat doet hij bij Domien Verschuuren, de dj die tijdens zijn doorbraak een thuishaven voor hem was, toen op 3FM, nu op Q Music. In een interview van 24 minuten vertelt de zanger dat hij zich kapot schaamde na de onthullingen. Dat hij de deur niet uit durfde, dat het allemaal voortkwam uit onzekerheid. 'Ik denk dat ik gewoon niet geloofde in mezelf als muzikant en dacht dat ik het nodig had om er te komen.' En oh ja, dat hij zijn excuses aanbiedt. Het is pijnlijk om te zien.

Dotan heeft overduidelijk een mediatrainer in de arm genomen om zijn mea culpa te oefenen. De zanger staat strak van de gerepeteerde formuleringen. Er gaat bijna geen zin voorbij of het woord ‘verantwoordelijkheid’ valt. Humor of relativering staat niet in zijn script. Te gevaarlijk. En toch hoor je hem af en toe draaien. Hij probeert te framen dat die fake accounts hem vooral hielpen toen hij nog een nobody was, toen niemand in hem geloofde en alle deuren dicht bleven. Domien laat hem daar niet mee wegkomen. Dotan claimt ook een soort secundaire rol bij de meest beschamende trollenactie van allemaal: het fake verhaal van een leukemiepatient die dolgraag een meet & greet met de zanger wilde. ‘Dat komt niet uit mijn pen’, zegt Dotan. Maar hij neemt er wel de verantwoordelijkheid voor. Oftewel: het street team dat hij hoogstpersoonlijk geïnstrueerd had om emotionele verhalen de wereld in te helpen heeft het gedaan. 

Het heeft ook ergens wel wat sneus. We kijken hier niet naar de leider van criminele organisatie, hier zit een betrapte misdienaar met kleptomane neigingen. Jarenlang kon ie de verleiding niet weerstaan die prachtig versierde kaarsen uit de parochie in zijn rugtasje te steken. Hij waande zich onzichtbaar, maar de pastoor zag alles. De arme jongen. Het probleem is niet zozeer de diefstal, maar het feit dat ie uit de kerk stal. Precies zo heeft Dotan een doodzonde begaan in de kerk van de authentieke artiest. Het was de hoeksteen van zijn carrière, de kwetsbaarheid, de intimiteit, de eerlijkheid.

Meest expliciet werd dat toen Dotan in 2017 - voor zijn ontmaskering - de campagne #insidemybones lanceerde. Het was een oproep om - oh irony - meer eerlijke verhalen te delen op sociale media. Het leidde tot een expositie in het Rijksmuseum, waarin bekende en onbekende Nederlanders zo puur mogelijk geportretteerd werden. 'Echte mensen, met echte verhalen, zonder filter. Net als Rembrandt in zijn tijd.’ Zo luidde de ronkende tekst van het museum. Het was op zichzelf al een tenenkrommende campagne, maar met de kennis van nu natuurlijk ronduit hypocriet.

Toch houdt Dotan zich ook nu nog wanhopig aan dat baken vast. Want dat is wat Dotan wil: eerlijk zijn. En wat daar achter schuilt: weer geloofd worden. Wat Dotan niet door lijkt te hebben is dat de authenticiteit die hij nastreeft het meest overschatte construct van de hele popgeschiedenis is. Het is een illusie. De helft van alles dat je denkt dat waar is in de popmuziek is bedacht. Eerlijkheid is fictie. En humor kan soms veel echter zijn dan een serieuze blik. Maar niet voor Dotan, en dat is zijn achilleshiel. Zijn misdaad is echt niet zo vernietigend, maar het staat haaks op alles waar hij voor stond. En met zijn bloedserieuze, kruiperige optreden bij Domien gaat Dotan zijn geloofwaardigheid niet terug winnen. In tegendeel.

Een maand geleden kwam Dotan met een comeback single genaamd ‘Numb’. In het liedje zingt Dotan hoe hij zich geen raad weet met zijn gevoelens. Hoe miljoenen ogen hem bekijken en hoe hij daardoor lamgeslagen wordt. Het klinkt als een beschrijving van zijn eigen afgelopen jaar, maar dat is niet waar het liedje over gaat, stelt Dotan. ‘Het gaat heel erg over dat mijn hart heel lang afgestompt is geweest, dat ik heel weinig heb gevoeld. En door vorig jaar, doordat er ineens iets heftigs is gebeurd, kwam ik daar ineens wel bij.’ Laat maar Dotan, we willen het niet horen. Ga wat leuks doen met je leven. En relativeer het in godsnaam allemaal een beetje. Zo erg was het niet.