Waar la loye tijdens de Popronde ook speelde, ze kreeg het er met speels gemak stil. Rumoerige cafés, sfeerloze kantoorpanden en halfvolle popzalen: geen van allen waren ze bestand tegen de intieme indiefolk van Lieke Heusinkveld. Een groot deel van haar shows speelde ze solo, maar in de kleine bioscoopzaal van de Melkweg treedt ze aan met haar vijfkoppige band. Die bouwt haar liedjes uit met extra gitaarlijnen, voorzichtige toetsen en smaakvolle drumpartijen. En met fraaie meerstemmige zang vooral. Niet dat het allemaal groots en bombastisch wordt, hoor: la loye is wars van lege pathos en houdt haar show te alle tijde subtiel. En dan sluit Lieke de set ook nog eens solo af, alleen met een akoestische gitaar die ze zo zacht aait dat hij amper hoorbaar is. Nee, geen enkele act uit de selectie wist dit jaar ook maar in de buurt te komen van la loye’s schoonheid.
En nu verder? la loye is al bevestigd voor Noorderslag en Grasnapolsky. Daarna staan er vast andere festivals in de rij. Ze heeft de handen ineen geslagen met een Engelse manager en werkt aan een debuutalbum, dat ongetwijfeld uitkomt bij een gewaardeerd indielabel uit binnen- of misschien zelfs buitenland. Eerst speelt ze komende vrijdag nog op ons Song van het Jaar Festival in TivoliVredenburg.
Na drie maanden kriskras door Nederland te hebben getoerd moet ook de Popronde 2019 weer aan z'n einde komen. We waren bij het eindfeest van het rondreizende festival om de score op te maken: welke bands zijn na die metaforische kilometers klaar voor het zwaardere geschut? Wie gaan we het komende jaar hopelijk terugzien?
la loye
Real Derek
Het hoeft allemaal niet moeilijk te zijn, zo bewijst Real Derek vroeg op de avond in de Oude Zaal. Het Utrechtse viertal speelt vrolijke indieliedjes met een vleugje fuzz maar verder weinig poespas, over Gucci-tassen, stomme jongens en – in het aanstekelijke ‘Zoo’ - hoe het leven net een dierentuin is. Ongedwongen stuitert zingend duo Doortje Hiddema en Roy van Rosendaal over het podium. Het is allemaal nog een beetje dun wat Real Derek laat horen, zeker omdat de drijvende bas wat zacht staat afgesteld. Maar tegelijkertijd is dat wankele ook weer de charme van het kwartet, dat genoegen neemt met liedjes die ‘gewoon leuk’ zijn. Real Derek is niet veel meer dan dat, maar soms is ‘gewoon leuk’ al heel wat.
En nu verder? De Utrechters zullen ongetwijfeld prima uit de verf komen op Noorderslag en Grasnapolsky. Wie weet kunnen ze zich daarna al wagen aan kleine spots op zomerfestivals. Zeker is dat deze week eerste EP Meh verschijnt en dat de band die release komt vieren op de Song van het Jaar.
ZALM
ZALM is zonder twijfel de meest bizarre act van Popronde 2019. Al ruim voor aanvang van de show van de Eindhovenaar worden buiten de zaal briefjes opgehangen die waarschuwen voor stroboscopen. Geen overbodige luxe, want ZALM vult het kleine bioscoopje voortdurend met licht dat zo fel is dat je ertoe dwingt je ogen samen te knijpen. ‘Ik wil de Popronde bedanken, want ik heb een subsidieaanvraag geschreven over mijn deelname en daarvan kon ik die lampjes kopen’, vertelt de grind punker in een van zijn gortdroge anekdotes. Dan start hij snel weer een van zijn hyperkorte tracks in, waarin oorverdovende noise en snoeihard geschreeuw soms ineens plaatsmaken voor hilarische samples uit internetgekkies of ongemakkelijke talkshowoptredens van politici. Er zitten ongeveer twintig mensen in de zaal, maar ze gaan allemaal stuk om ZALM’s Ploegendienst diss track (‘Ik heb ook hipstertattoos en ik ben ook boos’) en zijn opmerking over free jazz, dat inderdaad als frietjes klinkt als je het snel uitspreekt. En als hij aan het eind van zijn set dan ook nog een klimexpeditie over de pluchestoelen waagt, weten we het zeker: dit was revolutionair.
En nu verder? We zouden werkelijk niet weten hoe, waar of wanneer ZALM nog over deze show heen kan.
Eva van Manen
Je moet ervan houden hoor, dat tikkie theatrale in de liedjes van Eva van Manen. Maar als je liefhebber bent van Eefje de Visser en Wende, heb je er vanaf nu een nieuwe favoriet bij. Van Manen maakt namelijk Nederlandstalige luisterliedjes met elektronische elementen, geproduceerd door de zangeres zelf. Soepeltjes switcht ze van synthesizers en beats naar haar akoestische gitaar. En ze wisselt ook net zo makkelijk van een zelfverzekerde performer die met komische praatjes doet vermoeden dat ze al twintig jaar op het podium staat naar een ontwapenende aanwezigheid vol oprecht enthousiasme. In tegenstelling tot veel Popronde-genoten is ze niet bang om pretentieus over te komen. Van Manen legt haar ambitie en engagement er juist dik bovenop. Ze krijgt de handen het hardst op elkaar met ‘Omdat We Verdergaan’, een grotendeels akoestische ballad vol strijdlustige semi-raps die ook voor kippenvel zorgt bij iedereen die niet per se van kleinkunst houdt.
En nu verder? Met Politiek & Liefde leverde Van Manen vorig jaar al een prima plaat af, in januari staat ze daarmee op Noorderslag. Daar zal ze vast veel aandacht trekken: Van Manen past net zo goed in poppodia als theaters en is een van de Popronde-acts die de potentie heeft om door te groeien naar het grote publiek. Oh, en we zijn ook benieuwd naar het platform voor vrouwelijke producers dat ze gaat opzetten!
GIAN
Het is iedere Popronde maar weer hopen op een coole hiphop-act die klaar is om de popzalen te bestormen, dus GIAN kan je mooi in je zak steken. Het duo schippert eigenlijk eerder op het randje van hiphop en pop, met kletterende trapbeats, dromerige gitaarlijnen en een beetje autotune, en hun poppy randje brengen ze grappig genoeg weer met héle smoothe fashion en een flinke dosis turn-up. Gevoeligheid doen ze in de vorm van hiphopballad ‘Hennesy’, maar met die laatste track met z’n rodeogitaarlijntje zouden ze zomaar een klein hitje te pakken kunnen hebben.
En nu verder? Er is net een EP uitgekomen en het duo is ook al bevestigd voor Noorderslag, dus je kunt er geld op inzetten dat ze vanuit daar flink wat mogen gaan spelen. De liedjes hebben ze en die performance zit al helemaal goed – nu is het vooral veel spelen geblazen, daarna kunnen ze meteen door naar de popzalen en de festivals.
The Resurrection
Wat. Een. Contrast. Een uurtje hiervoor stond er nog een vent van middelbare leeftijd verkleed als alien op het podium te dansen alsof hij na z’n eerste keer Bob Moses heeft besloten om over deephouse beats te gaan zingen, even later staat er een ontzettend serieuze elektronische liveband op het podium. The Resurrection heten ze, en met vier man sterk spelen ze livetechno met synthmelancholiek en zwaar vervormde saxofoonlijnen. Die drummer heeft een mega strakke groove te pakken, en met de zanglijnen van de frontman weten ze een flink broeierige sfeer neer te zetten. Al helemaal overtuigend is die schitterende Daniel Avery-cover aan het einde. Meer van dit, graag.
En nu verder? Eigenlijk kun je The Resurrection prima neerzetten op een later avondslot op een klein festival, die band kan de nachtbrakers zo de nacht induwen. Bij ADE Live kunnen ze dit jaar ook prima terecht.
A.M. Sam
De lichtvoetige indiepop van A.M. Sam is eigenlijk net zo luchtig als een briesje. Het briesje dat je zachtjes in je gezicht slaat nadat je je hoofd net uit het raampje van een cabrio hebt gestoken, wel te verstaan. West-coast indiesurf noemt fromtman Sam het zelf, en dat kun je je maar wat voorstellen: de melodietjes klinken nonchalant en zorgeloos, en tegelijkertijd zitten er genoeg catchy indiepopliedjes bij waar je je hoofd vrolijk bij mee wil boppen of zelfs een voetje op de vloer voor wilt wagen.
En nu verder? A.M. Sam is al bevestigd voor Eurosonic Noorderslag, vanuit daar kan de band lekker doorbouwen.
LO-FI LE-VI
Eigenlijk wankelt LO-FI LE-VI aan alle kanten, maar jongens, jongens, jongens, wat wankelt hij charmant. Bracht-ie op de vooravond van de Popronde nog z’n EP Doka uit, dan kun je nu horen dat al die liedjes allemaal wel een tikkie strakker gespeeld worden dan tijdens het openingsfeest in Nijmegen. En goed, dat z’n zang niet altijd even zuiver is, da’s geen probleem – dat is het immers ook niet op Doka. Wat er op zo’n avond als vanavond opvalt is vooral hoeveel goeie liedjes LO-FI LE-VI wel niet heeft: al die lichtvoetige zwijmelpopliedjes gaan erin als zoete koek. Lekker blijven zwijmelen, Levi.
En nu verder? Met zulke liedjes kan Levi Dronkert echt nog wel effe vooruit. Ondertussen lekker liedjes blijven maken en door blijven spelen. Hem zullen we nog wel even blijven zien - al mag het zwaartepunt wat ons betreft wel liggen op het maken van nog zo'n stel songs.
WIES
De eer aan WIES om vanavond de Grote Zaal af te sluiten. Het drietal maakt al grote golven met hun poëtische nederpop, dus echt verrassend is het niet dat de zaal flink gevuld is. De loepzuivere zang van Jeanne gaat mooi gepaard met het strakke spel van bassist Tobias en drummer Jasper. Werkelijk alles klopt aan WIES. Tuurlijk is die show een beetje gemaakt, maar het enthousiasme van de band - die een razendsnelle doorbraak beleeft - komt ook oprecht over: vanaf het moment dat zangeres Jeanne in haar glitterjasje het podium opstapt verdwijnt de glimlach niet meer van haar gezicht. En zelfs wie allergisch is voor theatrale monologen en flauwe grapjes moet toegeven dat 'Soms Is Het Te Laat' een oorwurm van formaat is. Een hartstikke fris liedje, net als andere eigenwijze tracks over klootzakken en de middelbare schooltijd.
En nu verder? Ze wonnen vorige jaar de Amsterdamse Popprijs en dit jaar de Grote Prijs van Nederland, zijn met hun hit 'Soms Is Het Te Laat' gedoopt tot 3FM Talent en een boeking voor Noorderslag is ook al binnen. Qua shows komt het sowieso wel goed: boekingskantoor Friendly Fire heeft zich al achter WIES geschaard. Voor de grote indiefestivals is WIES wat glad, maar op Concert At Sea zou dit een schot in de roos zijn.
Foxlane
De Nijmeegse indieband Foxlane bewijst met zijn optreden in de Oude Zaal waarom het met recht de meest geboekte band van Popronde 2019 is. De band - die vanavond een extra gitarist heeft meegenomen - brengt een set vol strak gespeelde indierock en maakt graag uitstapjes naar post-punk à la Shame en Fontaines D.C.. Zanger Guus Timmermans dendert maniakaal over het podium als -ie geen gitaar speelt. Bijna bezeten pakt hij de toeschouwers in met zijn spastische bewegingen. Bij vlagen zijn ze wel wat overdreven, hoor, die maniertjes die de band heeft afgekeken van de Britse smaakmakers van de afgelopen jaren. Het is natuurlijk ook niet voor niets 'Birmingham', een ode aan Peaky Blinders die de band miljoenen streams opleverde, dat nog altijd hét anthem van Foxlane is. De Nijmeegse formatie vindt het wiel er niet opnieuw mee uit, maar is in de afgelopen twaalf weken wel uitgegroeid tot een band vol zelfvertrouwen.
En nu verder? Nog meer spelen natuurlijk! En de band zal vast ook wat nieuwe muziek uitbrengen. Een supportshow voor een van hun Britse voorbeelden moet ook wel te regelen zijn, toch? Wie weet groeit Foxlane zo stukje bij beetje door naar grotere festivals.