Bombay Bicycle Club en de ijdele kunst van de comeback Bombay Bicycle Club en de ijdele kunst van de comeback

Tuurlijk zagen ze het wel aankomen, die drie ‘andere’ leden van Bombay Bicycle Club. Vlak na de laatste show voor So Long, See You Tomorrow had frontman Jack Steadman hen gevraagd allemaal naar een plaatselijke bar te komen. Hij wilde iets over de band bespreken. ‘Nee, het kwam niet bepaald uit de lucht vallen’, lacht bassist Ed Nash, die samen met Steadman op perstour is. ‘Het was al een paar keer voorgekomen dat Jack na een tour meteen door was gegaan met het schrijven van de volgende plaat. Op een gegeven moment breekt je dat op. We wisten eigenlijk allemaal dat hij eerst iets anders moest doen voor hij weer een album kon maken voor Bombay Bicycle Club. Je raakt zo verzeild in die cyclus van album naar tour naar album naar tour, zeker nu je uitgebreid móét touren om het geld dat je in een album hebt geïnvesteerd terug te verdienen.’

En dus liet Bombay Bicycle Club zijn fans op 29 januari 2016 weten dat het voor het niet bezig was met nieuwe muziek en niet van plan was om daar snel mee bezig te gaan. Maar de band benadrukte óók dat ze niet definitief uit elkaar gingen en dat ze nog steeds innig bevriend met elkaar waren. ‘Dat was ook echt zo’, aldus Nash. ‘Als we langer waren doorgegaan, dan was onze relatie wel onder druk komen te staan, denk ik. Laat ik het zo zeggen: we wilden niet eindigen als The Smiths. Zij gaan nooit meer bij elkaar komen, want Morrissey en Johnny Marr haten elkaar.’

Door de mogelijkheid van een terugkeer open te laten bij de aankondiging van zijn hiatus verschilde Bombay Bicycle Club niet alleen van The Smiths. De band onderscheidde zich ook van bands uit de scene die in dezelfde periode uit elkaar gingen. The Maccabees en Wild Beasts, bijvoorbeeld, die in 2017 allebei hun instrumenten aan de wilgen hingen. ‘Het is logisch dat bands op een bepaald moment gaan overwegen de stoppen’, meent Steadman, een olijke dertiger met een kaal hoofd en een rond brilletje. Net als Nash is hij een soort typische jaren-nul-hipster die zijn jongensachtige look nooit helemaal verloren is. ‘Ik denk dat de bands die in de eerste helft van de jaren nul begonnen nu zo’n beetje op dat punt beland zijn. Die bands zijn langzaam maar zeker machines geworden. Dan komt de persoonlijke relatie soms niet meer op de eerste plaats.’

‘We wilden meteen eerlijk zijn over wat onze hiatus precies betekende, want het is zo’n vaag begrip’, vervolgt hij. ‘Ik weet nog dat ik die documentaire over het afscheid van LCD Soundsystem zag. Ik raakte daar echt geëmotioneerd van. En toen waren ze een jaar of twee later ineens terug. Zo kun je niet met mijn hart spelen!’ ‘Ik vond niet dat hij daar goed mee omging’, valt Nash bij. ‘Hij deed ineens net alsof het altijd al het plan was geweest om dat te doen, om zichzelf een beetje in te dekken. Daar geloof ik helemaal niks van.’

(tekst gaat verder onder de video)

Zo gingen de vier leden van Bombay Bicycle Club ieder hun eigen weg. Gitarist Jamie MacColl ging terug naar de universiteit en Suren de Saram kroop als sessiedrummer bij jan en alleman achter de kit. Steadman en Nash begonnen hun eigen projecten. Steadman stichtte Mr. Jukes, een alias waaronder hij zijn liefde voor jazz, soul en elektronica welig liet tieren, al raakte hij logischerwijs nooit heel ver verwijderd van de sound van het moederschip. In 2017 bracht Steadman zijn kleurrijke solodebuut God First uit, waarop hij samenwerkte met De La Soul, Lianne La Havas en wijlen Charles Bradley, die een bijdrage leverde aan het swingende ‘Grant Green’. ‘De shows die ik als Mr. Jukes speelde waren veel meer geïnspireerd door jazz, er kwam veel meer improvisatie bij kijken’, vertelt Steadman. ‘Ik ontdekte dat het helemaal niet zo erg was als er iemand een foutje maakte. Daardoor sta ik nu met veel meer zelfvertrouwen op het podium dan eerst.’

Dat nieuwgevonden zelfvertrouwen is de rode draad van Bombay Bicycle Clubs comeback, zo blijkt. ‘Volgens mij hadden we allemaal niet door hoe zelfverzekerd Jamie eigenlijk was’, lacht Nash. ‘En Suren… Hij was al een goede drummer, maar nu is hij nog veel beter.’ Zelf bekwaamde Nash zich in het vak van liedjesschrijver. Hij bracht twee jaar terug onder de naam Toothless The Pace Of The Passing uit, een prettige indiepopplaat met medewerking van Marika Hackman, The Staves en Tom Fleming van Wild Beasts. ‘Maar eerst heb ik heel veel slechte liedjes geschreven, hoor. Het was ook helemaal niet zo dat ik per se een nummer moest en zou hebben op de nieuwe plaat van Bombay Bicycle Club. Ik zou alleen meeschrijven als dat zou passen bij het overkoepelende idee van het album.’

Want dat nieuwe album, dat kwam er dus. Het heet Everything Else Has Gone Wrong en ziet op 17 januari het levenslicht. De plaat markeert het moment dat Bombay Bicycle Club de buitenwereld niet meer benut als toevluchtsoord uit de muziek. De band voelt zich in hun muziek juist weer veilig, afgeschermd voor alle persoonlijke problemen en ellende in de wereld. Natuurlijk komt daar ook enige nostalgie bij kijken, een verlangen naar simpeler tijden. Niet voor niets werd het zaadje voor de comeback met het jubileum van debuutalbum I Had the Blues But I Shook Them Loose. ‘Onze manager herinnerde ons eraan dat de tiende verjaardag van dat album eraan kwam’, vertelt Nash. ‘We wilden niet alleen wat jubileumshows spelen. Dat is echt iets voor mannen van zestig die alleen maar met het verleden bezig zijn. Wij zijn nog steeds pas negentwintig, dat had heel raar gevoeld.’ Dus besloten de bandleden de shows alleen te spelen als ze zeker wisten dat ze hun publiek daarna óók nog iets te bieden zouden hebben. ‘Toen zijn we langzaam maar zeker aan de praat geraakt over de mogelijkheid van een album.’

Op 3 september brachten de Britten de eerste single van Everything Else Has Gone Wrong uit. En in de video van single ‘Eat, Sleep, Wake (Nothing But You)’ namen ze zichzelf nog op de hak ook. De clip vindt plaats in een apocalyptische wereld, waarin Steadman in z’n eentje rondtrekt en alle partijen van het liedje voor zijn eigen rekening moet nemen: ‘In 2016, the UK was rocked by a seismic event…’, verschijnt in beeld. Precies, dat Brexit-referendum toch. Nee, ‘Bombay Bicycle Club went on indefinite hiatus. Without their music, British society crumbled.’ Gelukkig vinden de bandleden elkaar aan het eind van de video terug en komt alles toch nog goed. Net als het dat kwam in de studio, trouwens, waar het viertal voor het eerst in tien jaar weer samen in één kamer opnam. ‘Op de vorige platen deden we vaak zoveel elektronische dingen dat we apart moesten nemen’, legt Steadman uit. ‘Nu voelde het weer als vroeger.’ Toch kijkt de band op Everything Else Has Gone Wrong – dat klinkt zoals Bombay Bicycle Club altijd geklonken heeft – ook vooruit. Liedjes gaan niet meer alleen over relaties, maar ook over het vinden van je plek in de wereld, het zorgen voor anderen en het grijze gebied tussen jeugd en volwassenheid. ‘Racing Stripes’, een nummer met zangeres Billie Marten waarmee Steadman in Cornwall een writer’s block achter zich liet, is daarin een soort mission statement. ‘This light will keep me going’, zingt Steadman keer op keer in het laatste refrein. ‘Het is misschien wel de meest positieve tekst die ik ooit heb geschreven’, zegt hij. ‘Zo optimistisch zijn we nog nooit over de toekomst geweest.’