Ja, op de zondag van DGTL is er genoeg te vinden voor liefhebbers van zulke straightforward techno, maar naast al die continentale invloeden valt het ook op dat sommige dj’s hun inspiraties ook van wat verder halen. Zo staat eerder op de dag Philou Louzolo, die de industriëlere geluiden mixt met een Pan-Afrikaanse insteek. Vooral in het laatste halfuur van zijn set geeft Louzolo ons met een mix van house en techno, klaterende percussie en galmende vocalen een voorproefje van hoe zijn afrofuturistische label Wokoundou gaat klinken. Iets later op de dag draait bij de live-stage – die dit jaar een nieuwe toevoeging is aan het festivalterrein - ook Satori, waar vooraan bij de dranghekken een Nederlandse man met een bedoeïentulband sensueel en een beetje dringend met zijn compagnon aan het dansen is. Een vleesgeworden Satori live-set, dus. De Nederlandse dj maakt melodieuze techno met Oriëntaalse invloeden vol percussie, Arabische kamancheh-geluiden en meanderende, oosterse vocalen. En ja, daar kleeft inderdaad een sensuele spanning aan. Geinig ook, die glitchy visuals van buikdanseressen en woestijnkrijgers op de achtergrond, maar misschien ook iets te veel van goede? Overigens lijkt niemand zich daar echt aan te storen, en zo weet Satori als enige de live-stage op de zondag toch vol te laten lopen.
Want echt goed doet de de stage het niet vandaag. Ook bij de knuffeltechno van Max Cooper, bij wie de Bravo op Lowlands vorig jaar toch echt best wel vol stond, is er flink wat ruimte aan de randen. Nee, wil je het over écht vol hebben, dan kun je het in de avond het best houden bij de Modular, waar een gezellige vent met een blije toeter zich door enkele tientallen mensen – waaronder ondergetekende – mag laten vereeuwigen als de man die een hele doos raketjes kocht bij de ijskraam om ze vervolgens uit te delen aan wildvreemden. In deze gigantische zaal worden de titanen van de house- en technowereld ingezet om hun koude kunstje te vertonen. Innervisions’ Dixon bijvoorbeeld, die met de mannen van Âme op rotatie staat bij dit Amsterdamse festival, en even later Laurent Garnier, die de daad bij het woord voegt door dezelfde trucjes uit te halen als twee jaar geleden, toen hij ook nog op DGTL draaide. Ja, inderdaad: die stevige drumkick, die hij onder de synth-lijn van Donna Summer’s disco-hit ‘I Feel Love’ schuift, ja, dat trucje is onderhand deel geworden van zijn standaard repertoire. Een beetje formulematig is het wel, maar goed, uiteindelijk draait Garnier ook gewoon de bigroom house- en technoset waar zo’n monster van een zaal om vraagt.