Het festival
DGTL is inmiddels een vaste waarde geworden als opener van het zomerseizoen op dance gebied. Twee volle dagen op het NDSM terrein, en voor wie wil ook nog drie lange nachten. Het festival zoekt het punt waar interessante namen uit de underground een groot publiek vinden, en heeft elk jaar weer een keur aan grote namen.
Het hoogtepunt
Tussen al het vrijblijvende gekabbel is het toch de grillige Moodymann die DGTL bij de hand neemt. Hij smijt met genres, laat zijn bronzen stem ronken en brengt een fraaie ode aan de gevallen rapper Nipsey Hussle.
De ontdekking
Mag je Dr Rubinstein nog een ontdekking noemen? Het afgelopen jaar schoot de Israelische dj al als een comeet omhoog, en ook op haar DGTL debuut liet ze zien waaorm. Niet alleen vanwege haar plaatkeuze, maar zeker ook vanwege het vuur waarmee ze achter de draaitafels staat.
De teleurstelling
Is er nog wat te klagen over het weer? Was het nou weer te mooi? Nee natuurlijk was het niet TE mooi, maar het stralende weer zorgde toch voor een wat vrijblijvende houding bij het publiek, en sommige dj's leken daarin mee te gaan. Zoeken naar de scherpte dus.
Zoals Pinkpop jarenlang zijn lot verbond aan Pinksteren, zo is DGTL vast geklonken aan Pasen. Dat betekent het ene jaar kleumen in maart, het andere jaar baden in de lentezon. Op zoek naar de onbalans in een festival dat dit jaar alles onder controle heeft.
Het nachtleven is een harde wereld, en toch kun je er lang in meegaan. Dat laat ook dit jaar de line-up van DGTL zien. Oudgedienden als Laurent Garnier, Dixon en Green Velvet maken nog altijd de dienst uit, terwijl ook odd ball DMX Krew ineens weer in beeld is. Maar als je ambitie en uitstraling hebt en het tij zit mee, dan kan het ook heel snel gaan. Neem nou HAAi, een Australische met een roze bril. Ze oogt meer als de frontvrouw van een shoegazeband, en dat komt doordat ze dat vier jaar geleden ook nog gewoon was. Sterker nog: ze verhuisde speciaal naar Europa om het te gaan maken. Dat lukte maar matig, en toen ze vervolgens in Berlijn een keer in de Berghain belandde, veranderde haar leven rigoureus. Ze werd dj. Vorig jaar stond ze in de kleinste tent van DGTL te draaien, waar het dak er zo hard af ging dat ze direct gevraagd werd om ook op de afterparty te draaien.
‘Die kans heb ik natuurlijk meteen gegrepen’, zegt HAAi, die de hele dag door met haar naam begroet wordt. Ze zit net na haar optreden in het Double Tree Hotel, dat zo’n beetje geldt als backstage van het festival. ‘En bij die after waren vervolgens weer een aantal bekende dj’s en boekers, en zo ging het ineens heel snel. DGTL 2018 was echt een keerpunt voor me.’ Niet gek dus dat DGTL haar inlijft, vrouwelijk talent is immers keihard nodig in de dance. HAAi staat dit jaar in de grootste zaal van het festival, op een moment dat de mensen langzaam binnen druppelen en een eerste biertje pakken. Maar HAAi doet geduldig haar werk, onder meer met haar trage nieuwe track ‘Drumting’, die net deze maand verschenen is op… DGTL Records. Geinig detail: HAAi stapte van morgen bij haar hotel in het verkeerde shuttlebusje en belandde op Thuishaven. Om maar aan te geven: het is druk in Amsterdam dit lenteweekend.
Het is nog vroeg, en door het warme weer blijft het publiek nog lekker buiten hangen. DGTL is op alle weersomstandigheden voorbereid, en dus zijn alle podia overdekt. Er zijn pikdonkere podia - die waar HAAi staat, maar ook de technoruimte in de grote loods - en transparante ‘kassen’. Allebei niet ideaal, want in de een ontloop je dat mooie zonnetje, in de andere wordt het versterkt tot tropische temperaturen. Geen wonder dat veel mensen geen haast hebben. Maar aan de roep van Moodymann valt niet te weerstaan. In een van die kassen staat het Detroit icoon zijn act te doen: visnet voor zijn gezicht, oogverblindende assistente, microfoon om zijn iconische stem door de zaal te laten rollen. ‘What up dough!’ Hij draait zoals altijd van alles door elkaar, van DJ Koze tot Fatima Yamaha, wiens instrumental ‘What’s A Girl To Do’ hier zowaar een meezinger is. Soul en disco van onder meer Dee Dee Bridgewater en Cheryll Lynn ook, maar het mooiste moment is toch zijn ode aan de pas vermoorde rapper Nipsey Hussle, een plaat die je vandaag eigenlijk alleen van hem mag verwachten.
Na hem staat op dezelfde plek een lange vent met slungelig haar en een zonnebril, type duistere hacker. Ze moeten ongeveer generatiegenoten zijn. DMX Krew is alleen wel een minder bekend gezicht dan Moodymann, hoewel hij echt al sinds de jaren negentig actief is. Hij bracht zijn eerste albums uit bij Rephlex, het label van Aphex Twin, maar binnen de context van dat label is zijn muziek vrij concreet en toegankelijk. Je hoort in sets de laatste tijd regelmatig zijn electropop hitje ‘Come To Me’ uit 1998 langs komen, al zit er in zijn liveset vandaag meer spacey acid en electro. Het loopt wel langzaam leeg, voornamelijk richting de bloedhete AMP tent, niet de meest uitdagende plek van het festival. Duizenden bezoekers drommen daar samen in een ruimte waar de verrassing vaak ver te zoeken is. Nee, dan maar naar binnen, weg van het zonlicht, maar naar de brede glimlach van Dr Rubinstein, die alleen al door haar uitstraling de winnaar van de dag wordt.
Dr Rubinstein is een Israelische dj die de laatste tijd werkelijk overal staat, van Awakenings tot Lowlands tot Primavera. Ze maakt haar DGTL debuut op het schakelpunt van de dag. Het wordt net wat koeler, een deel van het publiek is een uurtje geleden even het toilet in gedoken en vraagt om vuur. Dat brengt Dr Rubinstein met zoveel flair dat je van steen moet zijn om niet aangestoken te worden. Rubinstein is een opvallend actieve dj achter de decks, waar veel van haar technocollega’s als stoïcijnse standbeelden in de booth staan, springt zij van links naar rechts, geeft ze hier een zwiep, daar een aai aan het vinyl, en viert ze elke kick, elke hook en elke break met een grijns. En dat terwijl haar stijl toch niet per se luchtig of vrolijk is. Ze is dol op van die sinistere Ron Morelli house, duistere acid patronen met een perverse vibe. House met techno-kicks, en daardoor net wat speelser dan wat Rodhad en Ben Klock na haar zullen brengen, maar niettemin behoorlijk stevig.
En dan is het aan de grote meneren om het af te maken. Maceo Plex pakt over van Oceanic en John Talabot en gooit alle subtiliteit over boord, Ben Klock dendert in een rechte weg naar huis en doet dat met zijn bekende grote klasse. Aan de andere kant van het veld gilt de gospelhouse van Floorplan door de tent. Het veld is inmiddels verlicht in alle kleuren. Het kunstwerk gemaakt van afgekeurde brillenglazen beleeft nu zijn finest hour, net als de door kunstenaarsduo Telmo Miel vereeuwigde burgemeester Van der Laan. Make Art, Not €, prijkt op een andere grote muur. Het voelt nog steeds als vrijplaats, de NDSM, zij het wel een zeer goed georganiseerde. Net als DGTL, dat altijd op niveau en in balans is. Soms zelfs net iets te veel in balans. Gelukkig zijn er ook altijd dj’s te vinden die plaagstootjes durven uitdelen. De glimlach van Dr Rubinstein, die krijgen we niet meer van ons gezicht.