Twee jaar geleden verzorgde de EP Talk Tight van Rolling Blackouts Coastal Fever voor een kleine aardverschuiving in de indieblogsferen. Hun zonnige, lichtvoetige rock, gesierd door maar liefst drie gitaren, is sindsdien alleen maar volwassener en overtuigender geworden. De drie jeugdvrienden, songwriter-kapiteins, zangers en gitaristen zijn duidelijk perfect op elkaar afgestemd: Keaney en Russo schuiven aan om nog met een verwonderde blik in hun ogen, bescheiden over hun debuut te praten.
Fran heeft ooit in Utrecht gestudeerd, en droomde er als student van om in EKKO te spelen. Maar ze tikken nu al grotere zalen aan, zoals Paradiso. Ze zijn per ongeluk veel groter geworden dan ze van te voren hadden gepland, want toen de band ontstond namen ze zichzelf alles behalve serieus. Ze heetten toen nog gewoon Rolling Blackouts en waren zich er volledig van bewust dat er nog een hand vol bands zo heten. Maar dat boeide de mannen niet, ze wilden immers toch alleen maar voor de lol muziek maken? Ze waren toen nog een echte slaapkamerband, zonder plannen om meer te worden. Maar toen het Australische label Ivy League interesse toonde moesten ze alles toch wat serieuzer gaan nemen: dus besloten ze een beetje melodrama toe te voegen aan de naam, en na een paar opties kwamen ze uit bij Rolling Blackouts Coastal Fever.
De zes werden al bij hun eerste track opgepikt door de grote, internationale blogs zoals Pitchfork, SPIN, Stereogum en Rolling Stone. ‘Het was zo surrealistisch,’ lacht Fran, ‘het gebeurde, maar maakte geen enkele verandering in ons leven. We gingen nog steeds elke dag naar ons werk. Dus als je tijdens het tanden poetsen ziet dat er een blog aan de andere kant van de wereld over je schrijft, is dat zeker cool, maar je begrijpt die impact pas als je er daadwerkelijk heen gaat. Als je daadwerkelijk ziet dat er mensen in de zaal staan.’ En nu, twee EP’s later, zijn ze bezig met hun eerste, grote, internationale tour met veel uitverkochte shows ertussen. ‘Het gaat zoveel beter dan we ooit hadden verwacht.'