Het is echt heel mooi, dat handschrift van Moses Sumney. Mooier dan jij of ik ooit in ons leven geschreven hebben, tenzij onze ouders ons op kalligrafie-cursus gedaan hebben. Het valt direct op, als je het boekje van zijn debuutalbum open slaat. Alle teksten van de elf liedjes zijn met die elegante precisie opgeschreven. De Moses Sumney die in Amsterdam in de achtertuin van zijn hotel zit vertrouw je dat handschrift wel toe. ‘Schrijf jij nooit meer nee? Ik wel hoor, ik heb altijd een opschrijfboekje bij me. Ik schrijf teksten, ik houd een droomdagboek bij, ik schrijf simpelweg altijd. Als een boekje vol is verdwijnt het bij de rest in de opslag. Ik kijk er nooit meer naar, maar ik ben blij dat ik ze heb.’
Hij heeft een handschrift dat gemaakt lijkt voor liefdesbrieven: sierlijk en precies. Een probleem: Moses Sumney gelooft niet in romantische liefde. Hij wijdde er zelfs een compleet album aan, dat de titel Aromanticism draagt. ‘Heel vaak werden mensen verliefd op mij, en nooit heb ik het kunnen beantwoorden.’
©
Moses Sumney, foto's Isa Ake / Jagjaguwar
'Er is geen menselijk verschijnsel zo goed gedocumenteerd als dit. Alleen: ik voel het zelf niet'
Moses Sumney volgde in Los Angeles, waar hij woont en werkt, een schrijversopleiding. Literatuur, poëzie, geen liedjes. Naar eigen zeggen omdat er geen echt geschikte muziekopleiding voor hem was. Bovendien: schrijven deed ie al vanaf zijn twaalfde. Hij begon ermee in de tijd dat ie met zijn ouders in Ghana woonde. Sumney werd geboren in het Californische San Bernardino, in een niet al te florissante wijk, waar hij toch met sentimentele gevoelens aan terug denkt. Maar na zijn terugkeer in de VS, aan het eind van zijn tienerjaren, begon het creatieve leven pas echt. ‘Ik had altijd geschreven, maar nog nooit had ik het iemand laten lezen. Tijdens mijn opleiding gebeurde dat in extreme mate: je schreef iets, en in de klas vertelde iedereen je vervolgens hoe shit het was. Het belangrijkste dat ik er leerde: economiseren. Met zo min mogelijk woorden datgene zeggen wat je wilt zeggen.’
Dat is te horen op Aromanticism, dat niet eens zozeer minimalistisch is, maar wel zo voelt. Vooral de eerste paar nummers klinkt het alsof de zanger en de luisteraar de enigen zijn, alsof ie je rechtstreeks toezingt. En ondanks dat hij af en toe slimme gelaagde vocals toevoegt, of fraaie details als harpen of strijkers, voelt het allemaal heel basic. Sumney zingt songs over zijn ultieme fascinatie: de romantische liefde. Of eigenlijk: onze fascinatie als mensen met de romantische liefde. Het is een fenomeen dat bezongen is in ontelbaar veel liedjes, waar hele filmgenres op gebaseerd zijn, waar de woonplaats van Sumney zo’n beetje op gebouwd is.
‘Verdomd, zo heb ik er nooit over nagedacht, maar misschien dat het feit dat ik zo dicht bij Hollywood zit wel invloed op me. En natuurlijk ook dat L.A. een compleet overprikkelde stad is in de breedste zin. Mijn favoriete Hollywood-film over de liefde? Ken je Blue Valentine? Een film met Ryan Gosling en Michelle Williams. Ze zijn getrouwd en hebben een kind. Alleen is Michelle niet meer verliefd op hem, en hij wel op haar. Een intens verdrietige film. Ja, ik ken de romantische liefde door en door. Ik denk dat ik het principe helemaal begrijp. Niet zo gek, want er is geen menselijk verschijnsel zo goed gedocumenteerd als dit. Alleen: ik voel het zelf niet. Ik betwist dat de romantische liefde ‘voor iedereen’ is. Heel vaak werden mensen verliefd op mij, en nooit heb ik het kunnen beantwoorden.’ Wacht even, nooit? ‘Nee, nooit. Ik geloof het niet, tenminste. Er was een moment toen ik zestien was dat ik dacht dat ik misschien wel verliefd was, maar toch niet echt, nee.’
De manier waarop Moses Sumney praat over de liefde, is als iemand die heel goed weet wat heroine ongeveer doet en die talloze kunstwerken kan opnoemen die erdoor beïnvloed zijn, maar zelf nooit de spuit in zijn arm heeft gezet. Het fascinerende aan Aromanticism is dat het wel degelijk als een hele intieme, warme plaat aanvoelt, zelfs op de momenten dat Sumney de eenzaamheid bezingt. ‘My wings are made of plastic’, bezingt hij zijn eigen gevoelloosheid. Het meest magische moment van het album komt na vier nummers, als Sumney het roer over geeft aan jazz-muzikant Thundercat, die ‘Quarrel’ met zijn typische fusion sound naar een hoger niveau tilt. Hij doet dat nog een keer op het meeslepende ‘Lonely World’, de sleuteltrack van het album. ‘De nummers waren min of meer af toen ik ze aan Thundercat gaf. Ik zei: dit is wat ik heb gemaakt, hoe zou jij verder gaan?’
Zo smeedde Moses Sumney zorgvuldig een debuutalbum in elkaar, dat verleidt, afstoot en opnieuw verleidt. Hij is van plan ermee op een never-ending tour te gaan, want het muzikantenleven begint nu pas echt. En nee, dat is niet goed als je ooit een fatsoenlijke relatie op wilt bouwen, thuis. ‘Maar ach, ik ga er vanuit dat dat toch niet zal gebeuren.’