Zo kijkt Khalid naar de loodzware problemen van zijn generatie Zo kijkt Khalid naar de loodzware problemen van zijn generatie

Daar stond-ie dan op de VMA’s, tussen tientallen mensen die zelfmoord hadden geprobeerd te plegen of geliefden hebben verloren die uit het leven zijn gestapt. De pas negentienjarige zanger Khalid deed er ‘1-800-273-8255’, het nummer waar rapper Logic hem en Alessia Cara voor vroeg. ‘I want to feel alive, don’t even want to die anymore’, zong Khalid erop, vanuit het perspectief van een verwarde jongeman die besluit het pistool van zijn slaap te halen na een gesprek met de National Suicide Prevention Hotline.

‘1-800-273-8255’ is een van de grootste hits van het moment (op het moment nummer 6 op de Spotify Worldwide Top 50 met 286 miljoen plays), en eentje met een sterke boodschap. Wie die cijfers op zijn iPhone intoetst, krijgt de zelfmoord-hulplijn te pakken. ‘Om dat nummer te doen was overweldigend’, vertelt Khalid een maand later, een paar uur voordat hij het voorprogramma van Lorde zal verzorgen in 013. ‘Er werden zoveel emoties heen en weer geprojecteerd. Wow. Ik ben blij dat ik überhaupt in staat was om zoiets krachtigs te zingen, want het was echt nodig. Als iemand ons optreden heeft gezien en besloot om daarna hulp in te schakelen, dan hebben wij ons werk goed gedaan.’ En inderdaad: sinds de VMA’s kreeg de hulplijn vijftig procent meer telefoontjes binnen. 

Dat maakt de 19-jarige Khalid Robinson – die als artiestennaam simpelweg zijn voornaam hanteert – een van de meest invloedrijke popsterren van het moment. Zijn soepele, permanent hese stem leende hij aan een schier oneindige lijst aan grootheden: van Kendrick Lamar tot Lorde, van Calvin Harris tot Future, van Post Malone tot Lil Yachty. Hij heeft een viertal knoeperts wereldhits op zijn naam staan: ‘1-800’ van Logic, ‘Silence’ met EDM-hotshot Marshmello, naast zijn eigen ‘Young Dumb & Broke’ en ‘Location’, opgeteld al goed voor een kleine miljard streams. Zijn eigen album American Teen balanceert op het randje tussen R&B en pop, flirtend met Frank Ocean en Bryson Tiller, maar ook de euforische dansbare songs van Lorde (met wie hij een producer deelt) met eighties synths.

Je debuut meteen maar de naam American Teen meegeven, dat is nogal een statement, hè? Maar waarom ook niet: hij zingt over liefde in het iPhone-tijdperk, over zijn naar wiet ruikende auto (en hopen dat moederlief het niet opmerkt), en dus over zelfmoord. Een uitstekende reden om hem in Tilburg te vragen hoe hij als Amerikaanse tiener – en zijn generatie met hem – kijkt naar enkele beladen thema’s van 2017. ‘Ik vond het zo knap dat de zelfmoord-slachtoffers bij me op het podium gingen staan tijdens de VMA’s’, zegt hij. ‘Het is nogal wat, om met je gezicht live op televisie te komen nadat je zoiets hebt meegemaakt. Ze zijn de sterkste individuen ter wereld, ze zijn onzelfzuchtig en ik heb zoveel respect voor ze.’

Dat optreden raakte mij ook. Niet dat ik ooit zelfmoord heb overwogen, maar net als veel tieners was ik best wel somber en fantaseerde ik wel eens over mijn eigen begrafenis. Heb jij ook een persoonlijke connectie met dat nummer? 
‘Pfff, jazeker. Nog geen jaar geleden was er een breed uitgemeten zelfmoord in El Paso, waar ik woon, van een tiener die van een flatgebouw sprong, en veel van mijn vrienden maakten precies door wat jij nu beschrijft. Ze worstelen met depressies en voelen zich eenzaam. Ik vond het daarom heel moeilijk om te schrijven, om de verhalen aan te boren die mijn vrienden me persoonlijk toevertrouwden.’ 

Hoe reageerden ze erop?
‘Het eerste wat ik deed toen het nummer af was, was het voor ze zingen. Gelukkig bedankten ze me toen. Een liedje zoals dat, zeker in 2017 en omdat ik er middenin sta als negentienjarige, dat moest er gewoon komen. We moeten het gesprek aanzwengelen, een helpende hand bieden en iedereen het gevoel geven niet alleen te zijn.’ 

Na je optreden bij de VMA’s hield Logic een emotionele speech waarin hij racisme en ongelijkheid in Amerika aankaartte. Jij hebt zowel in het noorden als het zuiden van de VS gewoond. Heb je die ongelijkheid overal ervaren?
‘Ongelijkheid is echt overal, welk ras je ook bent, welke sekse of seksuele oriëntatie je ook hebt. Amerika is op dit moment niet bepaald de beste plek, hè? We hebben een leider die niet om ons geeft en dat publiekelijk kenbaar maakt. Puerto Rico krijgt geen hulp, terwijl het een onderdeel van Amerika is. De orkaan heeft zoveel levens beïnvloed, en mensen worden onvoldoende geholpen. Dat komt allemaal door ongelijkheid. Er is gewoon een grote groep individuen in het land die totaal geen empathie voelen. Dat is zo’n groot probleem. Er is zoveel racisme dat vroeger onzichtbaar was, maar nu aan de oppervlakte is gekomen door de president. En niet alleen ten opzichte van zwarte mensen in Amerika, maar ook voor Latino’s, Puerto Ricanen, mensen uit het Midden-Oosten. Ik geloof echt dat de jeugd het kan veranderen. Wij moeten dit niet meer tolereren, wij moeten ons uitspreken.’

Tegelijkertijd is niet iedere tiener zo open-minded, toch? 
‘Zeker niet. Ik ben echt wel gepest. Er waren kinderen die me niet eens in de ogen wilden kijken door mijn uiterlijk en naam. Juist daarom denk ik nu: ik moet er zijn voor anderen. Niemand mag dit in zijn eentje hoeven te ervaren. Ik ben superdefensief wanneer iemand iets racistisch zegt.’

Maar wacht eens even: is het niet gek om een gast van 19 jaar over zulke intense onderwerpen te bevragen? Nee hoor, vindt hij zelf. Sterker nog: het is zijn plicht om ze aan te snijden. Niet in zijn muziek, dan toch tenminste daarbuiten. Bovendien heeft Khalid het gevoel dat hij jong volwassen is geworden: zijn ouders zaten beiden in het leger. Zijn vader overleed nadat hij werd aangereden door een dronken automobilist. Met zijn moeder verhuisde hij keer op keer, van militaire basis naar militaire basis, van Fort Stewart (Georgia) tot Fort Campbell (Kentucky) en zelfs zes jaar in het Duitse stadje Heidelberg, waar het Europese hoofdkwartier voor het Amerikaanse leger zat. ‘Heidelberg was een heerlijke plek. Ik woonde in een normale gated community: overal kinderen die op straat speelden, veel parken en een bowlingbaan. Het was heel vredig, er was geen enkel gevaar.’ Eerst was zijn moeder sergeant, later zong ze in het legerkoor, vertelt Khalid. ‘Ze trad overal op, in Rusland, in Amerika en in heel Europa. Ze heeft ongetwijfeld ook wel ’ns in Nederland opgetreden. Ja, natuurlijk was zij mijn allergrootste inspiratiebron, en ze heeft een veel betere stem dan ik.'

Aangezien je in een militaire omgeving bent opgegroeid, ben ik wel benieuwd: de verschrikkelijke schietpartij in Las Vegas heeft de vuurwapendiscussie weer aangewakkerd. Hoe sta jij daar eigenlijk in?
‘Er is véél meer controle nodig. Er zijn de afgelopen vijf jaar zoveel gewelddadige acties geweest: van de schietpartij op de basisschool van Sandy Hook, waar kinderen zijn omgekomen, tot nu in Las Vegas. Het is verontrustend dat iemand met een verleden van psychische problemen een geweer kan bezitten, laat staan ZOVEEL geweren. En dat legaal! Ik snap het argument voor vuurwapens, dat je je moet kunnen verdedigen, maar onschuldige mensen worden door zulke aanslagen weggerukt van hun familie. Het was een terroristische actie. Er moet meer controle komen. Punt.’

Kun je je voorstellen dat dat daadwerkelijk gaat gebeuren?
‘Onder deze president niet, nee. In de toekomst hopelijk wel, maar… het is al jaren nodig.’

Hoe diep zit dit in je omgeving? Ken jij veel mensen met vuurwapens?
‘Jazeker, ik heb best veel vrienden met pistolen, jongens die graag gaan jagen. Ze zijn door een legaal proces gegaan om eraan te komen, dus het is best begrijpelijk. Maar het moet moeilijker worden om eraan te komen, ik zou niet in staat moeten zijn om een winkel binnen te wandelen, wat papieren te tekenen en BOOM, dan heb ik een pistool.’

Opeens bedenk ik me dat ik een cadeautje voor Khalid had gekocht om het ijs te breken, en al die zware onderwerpen wat luchtig te maken: een jointje! ‘AAAAAAH, YES!’, reageert Khalid euforisch. 

Dat leek me ook wel een gepast onderwerp: langzaam maar zeker, staat voor staat, wordt wiet gelegaliseerd in de VS. Is dat een heet hangijzer?
‘Niemand verwerpt het. In 2017 is blowen zo normaal geworden, dat legalisatie geen enkel punt meer zou moeten zijn, toch? Er zijn nog wel mensen die het gevoel hebben dat hun zaken erdoor worden aangetast, die gaan er voor liggen. Maar ik heb het gevoel: het gaat er uiteindelijk doorheen komen. En bovendien: gaan mensen het nou echt meteen halen als je ergens kunt binnenlopen om het te scoren? Als je het criminaliseert willen mensen misschien wel nog veel liever blowen, juist omdat het “niet mag”.’

In El Paso is het nog niet legaal, is het gemakkelijk om er toch aan te komen?
‘Ja joh, het is overal supergemakkelijk om te vinden. Je kunt de straat af lopen en de eerste de beste op de schouder tikken met de vraag: “Heb je wiet?” Die heeft het wel, of anders verwijst-ie je direct door naar iemand die het wél heeft.’

Nog één ding. In ‘American Teen’ zing je: ‘I’m proud to be American.’ Je schreef het voordat Trump president werd, sta je nog steeds achter die regel?
‘Jazeker, en de belangrijkste reden daarvoor is mijn eigen vorm van individualiteit. Ik ben zwart, ik ben een minderheid, ik heb een leger-achtergrond, maar om honderd procent te accepteren wie ik ben, moet ik ook accepteren dat ik Amerikaan ben. Het móét wel.’

Khalid speelt 7 februari 2018 in Paradiso Amsterdam.