Maandag in 3voor12 Radio komt het Zwanenkoor samen met Thijs Boontjes en Roxanne Hazes een uur lang het beste van de Jordaan laten horen. Lucky Fonz III is er dan niet bij, maar 12 februari in Paradiso wel. ‘Ik weet nog niet welk nummer ik ga doen hoor, dat moet nog worden uitgevochten. Iedereen wil natuurlijk de bekende nummers, maar er is een bepaalde rangorde en Willeke Alberti staat bovenaan. Ik zou graag ‘Bij Ons in de Jordaan’ doen. Dat couplet, dat zingt zo lekker, hè? Maar ik vermoed dat Willeke die gaat doen.’

Jazzcats en opera
‘Weet je wat het nou bijzonder maakt?', pakt Lucky Fonz III direct door. ‘Het is extreem gebonden aan een tijd en een plek: de jaren vijftig, Amsterdam en dan meer precies de Jordaan. En juist daardoor ontstijgt het de tijd en ruimte, paradoxaal genoeg. Bij hiphop zie dat ook. We horen allemaal het verschil tussen hiphop uit LA, New York en Atlanta. Zo hoor je ook meteen of volksmuziek uit de Jordaan komt, of ergens anders vandaan. Misschien geeft dat het juist iets universeels. Ik heb veel in Zuid-Afrika gespeeld, en daar zag ik veel bandjes die Coldplay nadeden. Juist het bandje dat met lokale invloeden speelde, werd beroemd. Dat was Die Antwoord.’

‘De Jordanese muziek had nergens anders vandaan kunnen komen. Het is een smeltkroes van heel veel dingen. In die vibrato’s in de stem hoor je bijvoorbeeld de invloeden van de laat 19e eeuwse opera. Amerikaanse jazz hoor je ook. Luister maar eens naar live-opname van Johnny Meijer, de beroemde accordeonist met zijn sigaar. Dat was ook gewoon een wilde jazzcat! Willeke Alberti zingt op haar vroege opnames ook op een jazzy manier, gecombineerd met het Amsterdamse van haar beroemde vader Willy.’

Met hiphop is de muziek nog niet zo oud, en zie je nog steeds wel connecties met de buurten waar het is opgenomen. Herken je ook nog elementen uit de smartlappen als je nu in de Jordaan loopt? 
‘Nee, de wijk is enorm veranderd. En eigenlijk verwijzen de nummers naar een Jordaan die toen al aan het verdwijnen was. Net als Grease een film uit de jaren zeventig over de jaren vijfig is. Het zit vol nostalgie. En dat terwijl het eind van 19e eeuw, begin 20e, echt een ruige volksbuurt was. Veel migranten, veel armoede. De huizen waren echt vol, het was verpauperd en er waren veel ziektes. Het is niet voor niks dat Amsterdammers schelden met veel ziektes uit die tijd. Tering, de tyfus. Alweer paradoxaal, en alweer iets wat we ook in hiphop terug zien. In hiphop zie je ook dat er hele mooie muziek kan komen uit ruige buurten. Misschien als viering, soms kan cultuur ook een tegenhanger zijn van de werkelijkheid.’

De tien albums die bij het Parals uit de Jordaan-project opnieuw zijn uitgekomen, het optreden bij 3voor12 Radio en de show in Paradiso, brengen de muziek in een klap weer terug onder de aandacht. ‘Wat het project zo leuk maakt, is dat er veel nummers al bijna in vergetelheid waren geraakt. Iedereen kent bijvoorbeeld ‘Amsterdam huilt’ van Rika Jansen, maar veel nummers van haar niet, toch? Op deze manier, doordat je ze ook echt thuis kan luisteren, wordt een hele wereld ontsloten. Niet als curiosum, maar echt als muziek. En de teksten zijn ook nog eens zo grappig. Er gebeurt van alles in. In het tweede refrein van 'Geef Mij Maar Amsterdam' bijvoorbeeld: 'Klaverjasclub, Schoppen negen, was een weekje in Parijs, Om de contributie te verteren.’ Wie verzint dat nou?!'