4.00 Octa pusht de voetjes
Kan een videoscherm een vierde bandlid zijn? Bij het Portugese Octa Push in ieder geval wel. In een redelijk gevulde Simplon laten broers Bruno (laptop/synths) en Leo (drums) zich naast een bassist aanvullen met diverse gastvocalen die achter de band worden geprojecteerd. Samen vormt dat een bijzonder smakelijke samensmelting van tropical bass, kuduro, afrohouse en dub. Nergens op Eurosonic zul je een act aantreffen die nog harder swingt dan deze. Dat komt door de extreem syncopische ritmes waarbij de accenten constant verschuiven en altijd voor of na de tel liggen. Technisch moeilijk, maar het maakt het dansen niet onmogelijk. (BvD)

2.01 Duik in het diepe van Gidge
Als je tijdens het dansen het liefst met je ogen dicht staat en je handen slapjes in de lucht wappert, en Weval zelfs te lomp vindt, duik dan maar in het diepe van Gidge. Het Zweedse duo weeft in Simplon zalvende dance aaneen met muren galm, vocals die te ver klinken om ze te verstaan en net niet exotische percussie. Er gaan geruchten dat 3 op reis ze al geboekt heeft om het volgende seizoen live alle zonsondergangen met Chris Zegers van een soundtrack te voorzien. (RHH)

1.58 Op de kaart: Death Alley
Het is in Vera aan het eind van de avond zo schoon dat je er van de grond kunt eten. Of een gevallen contactlens terug in je oog kunt stoppen. Niet natuurlijk. Maar het gebeurt wel. Dat laatste dan. Op het podium staat Death Alley zijn klassieke hardrock boogie te raggen. Die willen zichzelf definitief internationaal op de kaart zetten. Zeker, heel Death Alley is gegroeid. Er staat een onweerstaanbare classic rock 'n roll band te spelen op de plek waar het hoort: Vera. Maar het is vooral Oeds die hier staat te bewijzen dat ie de beste gitarist van Nederland is. Overdreven? Echt, kom een keer kijken, en dan vooral vooraan als ie zijn eigen Maggot Brain staat te spelen als een bovennatuurlijk roofdier. Het komt uit zijn tenen en toch is het immens beheerst. Echt heel knap en van internationale allure. (AdV)

1.05 Roosevelt doet het zonder hoge noten
Het verhaal van Roosevelt in een notendop: Keulenaar Marius Lauber alias Roosevelt neemt de tijd om zijn songs te perfectioneren en komt jaren later met een album met alleen maar hits die stuk voor stuk zijn gemaakt voor een indie disco-party. Live in een stampvol Huize Maas is het nóg aanstekelijker met dank aan een uitgekiende mix van live drumwerk, gitaarspel en zang, met daar tegenover de geprogrammeerde synthesizer-lijntjes. Lauber snapt dat een goed lied niet na drie minuten hoeft te stoppen, met vijf kun je de aandacht ook vasthouden en geef je je kindje nog meer de lucht om nieuwe hoogtes te bereiken. Minpuntje is de zang van de Duitser zelf die door een beperkt bereik de hogere noten niet altijd even goed pakt, maar dat is slechts een voetnoot in een boek waar de beste hoofdstukken van worden geschreven. (BvD)                       

1.04 Beetje vorm, minder inhoud bij John Grvy
Aanstelleritus en een voorliefde voor de jaren tachtig is vaak een goede combinatie. Vaak, dus niet altijd, blijkt bij de Spaanse John Grvy in Simplon. De op zich frisse aanvulling met paniekerige hi-hats, Kanye-samples en een 808 and heartbreak vocoder kunnen niet verhullen dat er slechts een klein beetje vorm boven nog minder inhoud gekozen is. (RHH)

1.00 Freaky gefröbel van Viagra Boys
Kijk, ik snap wel dat je Viagra Boys opzij had geschoven vanwege die achterlijke bandnaam. Iets met melige onderbroekenpunk, ofzo. Maar deze zeven Zweden hebben in werkelijkheid een heerlijk smerige groove punk sound, met twee drummers en een nogal overdreven grommende bas. Special spice vanavond in Vera is een sax, die de ene keer voor nog meer sub zorgt, de andere keer voor freaky gefröbel. Maar bovenal is er een zanger met vervaarlijke tattoo's over zijn hele lichaam (en heel groot: MUERTE op zijn sleutelbeenderen) die absurde teksten uitspuwt in spoken word vorm. Heel, nou ja, opwindend. Geil? Geil! (AdV)

0.58 Zwoele en sexy momenten bij Her
In de Vrijdag: onderkoelde indie-funk, gezongen in kopstem en gespeeld door mooiboys met oorbelletjes. Wie de frontman is, dat is volstrekt onduidelijk: ze zingen met z'n allen. Jungle? Had gekund, maar nee, dit is Her uit Frankrijk, dat overigens wel héél goed naar Jungle heeft geluisterd, en iets meer ruimte heeft ingebouwd voor intieme, zwoele en sexy momenten. Net iets meer geschikt om in je ultieme romantiek-playlist op te zetten, het bad vol te laten lopen, een Rituals-badparel erbij en de Xenos-waxinelichtjes aan. Dat werk. Je leest het al: ook niet écht classy, maar een beetje goedkoop en hun liedjes zijn zeker niet zo goed als die van Jungle. Daar staat tegenover dat ze het wel met aanzienlijk meer joi de vivre spelen, gebroederlijk tegen elkaar aan gaan hangen tijdens climaxen en de tong guitig uit de besnorde mond laat hangen. Maar dempen we daar de grachten niet mee in Groningen? (TP)

00.55 Bonzai maakt zich opvoor Lowlands
Als achtergrondzangeres van Naomi en vocalist bij Mura Massa zijn we Bonzai al eens tegen gekomen. Maar dat ze zoveel coolheid met zich meebrengen in Simplon is alsnog een verrassing. Producties die enorm Brits klinken dankzij junglebreaks en kraakheldere maar donderende dubstep bassen. Drie gasten nemen dat deel voor hun rekening, zodat zijzelf alle ruimte heeft om het hele podium te gebruiken. Wild dansend, het ene moment rappend als Missy Elliot in haar hoogtijdagen, dan weer smooth en verleidelijk zingend. En alles met een schaamteloze zelfverzekerdheid. Alles is in huis om de plafonds op Pitch of de X-Ray op Lowlands te laten druipen van het zweet. (RHH)

0.15 Accordeonvirtuoos Mario Batkovic laat zijn instrument kreunen en kraken
Een accordeon op Eurosonic! Dat moet wel om zo'n bloedirritante folkpunkband gaan, toch? Of een malle Ierse songwriter, misschien? Neen, de Bosnisch-Zwitserse Mario Batkovic is een virtuoze accordeonist die eerder al op Le Guess Who? stond en binnenkort terugkomt voor Grasnapolsky. Hij laat in het bovenzaaltje van het Grand Theatre zijn instrument kreunen en kraken als een driemaster op volle zee. Je gelooft nooit wat voor geluiden hij eruit haalt: steeds dieper grommende klanken, dan weer serene ijle motiefjes die vliegensvlug heen en weer schieten en percussieve patronen. Zijn minimalistisch-klassieke composities hebben iets dieptriests. Misschien ook omdat hij er zo'n getergd, doorleefd gezicht bij trekt en zijn hoofd soms laat schokken alsof hij een beroerte krijgt. Hoewel de soundcheck van de volgende band al veel te goed hoorbaar is, is het een prachtige, onverwacht ontroerende show. (TP)

23.41 Declan McKenna komt precies op het juiste moment
Achttien is hij pas net. En hij heeft het geluk aan zijn broek hangen. Precies op het juiste moment komt de Engelsman Declan McKenna met zijn maatschappijkritische indiepop. BBC List of 2017, Megahit met 'Isombard'. Wat betref zijn liveband: een beetje zoeken is het, een paar nummers rammelen nog. Maar het publiek in de Vrijdag is blij dat ze hype van het moment live kunnen zien, de rijen buiten zijn enorm. Grootste troef zijn de vrolijke indieliedjes waar de toetsenpartijen verneukeratief slim in elkaar zitten. Nog geen wereldniveau, maar vooral het slot is zeer veelbelovend. (MV)

23.33 Met DOOL trekt Elle Bandita een satanische grijns
Er was een tijd dat Ryanne van Dorst nog Elle Bandita heette, met punky cockrock langs de Nederlandse jeugdhonken trok en de puisterige pubers voor haar neus het liefst beledigde met lompe grappen. Ik heb er een klein trauma aan overgehouden. Met leden van Devil's Blood is ze Dool gestart. Wat blijkt in Der AA Theater? Ze laat die grappen tegenwoordig zoveel mogelijk achterwege en maakt nu pikzwarte rock met grommende driedubbele gitaarsolo's waar de tritonus zegeviert. Net niet zwaar genoeg om doom metal te noemen, maar zeker meer Roadburn dan Klomppop. (TP)

22.51 Hartjes voor Skott
Het regent hartjes op het blokkenschema voor Skott (in Minerva), die we met een gerust hart de Zweedse Dua Lipa mogen noemen. Veel getipt dus door radiostations uit de Scandinavische landen, en je snapt wel waarom. Het is een superknappe dame (en ze weet het) met een trage sluimerblik en een licht mysterieuze stem. Haar bandleden hebben zo'n typisch scruffy Zweedse uitstraling - lang haar, baardjes, mutsjes - en samen zorgen ze voor een aardige balans van geproduceerde pop met een folkrandje. Geef haar nog even, zij komt er wel. (AdV)

22.22 Hits op komst bij Walking On Cars
Walking On Cars is een Ierse band die zo hemeltergend slecht is dat het een bepaald ontzag wekt. Meteen wordt in Ebbingekwartier al op dat 'pure muziekgevoel' ingespeeld, want oh oh oh, ze hebben zich 'opgesloten in een hutje.' Poeh poeh. 'Zonder internet.' Nou nou. Dat neemt niet weg dat de band vóór het hutje veel te vaak heeft geluisterd naar The Script en One Direction en in een half uurtje hoop en hartenzeer bezingt met de subtiliteit van een sloopkogel tegen de slaap van je hoofd. Ieder nummer volgt het stramien van 32 maten inhouden, 32 knallen, kermende gitaren, wahoow-koortjes en na drie nummers moeten we al meezingen. Het overdreven gedans van zanger Patrick Sheehy wekt enorme irritatie op, maar natuurlijk doet deze paint-by-numbers-rock het goed bij een publiek dat geconditioneerd is om hiervan te houden. EBBA Award binnen? Yup. Toekomstige hits? Vast wel. Urgh. (BvD)

21.58 Wachten op Kensington
Die-hard Fansingtons in Ebbingekwartier aangezien hun favoriete band hier over anderhalf uur begint. Er klinkt verbazing én opluchting omdat de tent nog niet voor de helft gevuld is voor Walking On Cars. De gekte buiten blijft (door de regen?) uit. Dus wat wordt er dan gedaan in de tussentijd? 'Ergens anders kijken, want dit klinkt niet echt boeiend.' Au. (BvD)

21.52 James TW gaat scoren
Noteer maar: de gladgeschoren singer-songwriter James TW gaat een hele dikke hit scoren met 'When You Love Someone', een liedje dat hij schreef voor een tienjarig jochie dat hij gitaarles gaf en wiens ouders gingen scheiden. Echt hoor, bij zulke zuivere tragedie gaan mensen het niet droog houden in Der AA-kerk. Hij heeft bovendien niet alleen een zelfverzekerd stemgeluid, maar hij speelt ook nog eens heel aardig gitaar. Hij heeft ook de destijds nogal stuk gedraaide hit 'Torn' van Nathalie Imbruglia op zijn repertoire, maar aangezien hij zelf even oud is als dat liedje mag het weer. Sort of. (AdV)

21.29 Light, camera, solo's!                        
Noors progtrio Elephant9 is nu 20 seconden bezig, maar het is nu al volstrekt logisch dat er een vijftiger met unisex kapsel en een heuptasje vooraan het podium staat met een handycam. Hier kunnen vast behoorlijk wat even virtuoze als vervelende orgel- en bassolo's voor de bootleg collectie worden gefilmd. (RHH)

21.06 Uit de Buvette-kast
Zoals hun thuisland Zwitserland neutraal blijft in oorlogstijd, zo onaanstootgevend is ook Buvette. Het viertal rond Cedric Streuli flirt in café De Spieghel openlijk met eighties-muziek, zeker met een Yamaha DX7 op de voorgrond die - bewust - zeer gedateerd klinkt. Shuffelende funk, DIY-pop, new wave en salsa: dit lopend buffet schotelt veel voor, maar omdat je pasta en curry op een bord kan gooien, wil niet zeggen dat je dat ook moet doen. Zonder de coolheid van een Blood Orange of de uitbundigheid van Kindness blinkt Buvette nergens in uit. Ja, neutraliteit, maar of je dat wilt... (BvD)​

21.03 Gurr bewijst weer eens dat Berlijn meer heeft dan elektronica
Dit jaar staat er meer dance en elektropop dan ooit op het programma van Eurosonic. Uitgerekend uit de Europese dance hoofdstad Berlijn komt Gurr, wat jonge vrouwen die rammelende garagepop maken. Zonnig genoeg om uit het LA van de sixties te komen, punk genoeg voor New York tien jaar later. Slordig, natuurlijk en niet per se geschikt voor een zaal groter dan de Beurs. Maar ze hebben een flink aantal goede hooks en catchy refreinen te pakken. En dat stukje 'Hollaback Girl' op het eind komt alvast in aanmerking voor cover van de week.​ (RHH)

20.56 The Mysterons wordt steeds scherper
We beginnen vandaag eens met The Mysterons: de Nederlandse psychrockband met exotische volksmelodietjes, in de Machinefabriek. Voelde de groep een jaar geleden op het podium vaak nog zo lief als een mandje pasgeboren kittens, ieder optreden halen ze weer iets feller uit en worden die klauwtjes wat scherper. Soms krijgt de stem van zangeres Josephine een gemeen randje - ze lijkt er zelf nog wat van te schrikken! - en wordt de groove bedwelmend. Klaar voor het debuutalbum dus, dat begin februari verschijnt.​ (TP)

17.00 Dano bestelt een gram
Dano heeft als enige de Jack Daniels advertentie achter de bar gelezen en bestelde zojuist een grammetje bij de barvrouw. (AdV)

17.00 Rotjoch op je beeldscherm!
Op Eurosonic kreeg Rotjoch zojuist de Pop Media Prijs 2016 uitgereikt, de meest prestigieuze prijs voor muziekmedia in Nederland. Hij volgde daarmee onder andere recente winnaars Mary Go Wild, DWDD Recordings en 3voor12-redacteur Atze de Vrieze op. Lees er hier meer over.

15.40 De Graansilo blijkt de perfecte plek om katerige dagen te beginnen
Filterkoffie, nacho's, en elk uur een sessie. 

13.00 Jett Rebelt opent confronterende expositie waarin hij de millennial-generatie de spiegel voorhoudt 
Na Marilyn Manson en David Bowie kreeg dit jaar Jett Rebel een eigen Groninger Museum-expositie op Noorderslag. Die toont een breder begrip van de mysterieuze mens achter de muzikant, maar houdt bovendien een spiegel voor bij de millennial-generatie die nu zo in de aandacht staat. Ik begrijp niet alleen hem, maar ook mezelf nu een stukje beter. Lees hier het hele verslag van de opening. 

10.00 Voor nog geen dubbeltje op de eerste rang
Al in Groningen, en nog wat tijd te doden voor het festival echt begint? Of geen kaartje, maar wel zin om heel veel bands te zien? Geen paniek. Er zijn de komende dagen ruim 100 concerten die je gratis kan meepakken. We hebben ze hier allemaal op een rij gezet. 

9.00 Nog even terublikken op de Beste Acts van de Eurosonic Woensdag