De tijd dat Motel Mozaique populaire acts als Belle & Sebastian en Mumford & Sons boekte ligt allang achter ons, maar dag 1 van de 2017 editie is precies wat het moet zijn: een avond vol ontdekkingen.
De Britse zangeres Ala.ni speelt met een gitarist en een harpist, en zelf heeft ze zo'n grote, fier rechtop staande microfoon die we kennen uit de hoogtedagen van de crooners. En dat ook nog eens in de pittoreske Paradijskerk, een van de meest eerbiedige plekken van Rotterdam. Direct bij het eerste liedje dompelt ze de kerk in een serene ademloosheid. Het perfecte Motel Mozaique concert. Dat wordt het zeker als ze na dat eerste liedje begint te giechelen en vertelt dat ze hartstikke stoned is. Bij sommige acts is zo'n ontboezeming een stompzinnig cliché, hier werkt het ontwapenend. 'Oh en ik heb de paddestoelen nog niet eens geprobeerd! Wisten jullie dat de harpiste ook wat gekocht heeft. Ach wat, het is vrijdagavond. Kijk, ik heb zelfs mijn jeans onder mijn jurk aan, zo'n avond!'
Ala.ni is een van de grote ontdekkingen vanavond. De Britse met roots in Grenada (een van de allerkleinste landen ter wereld) maakt dus delicate, wat zoetsappige jazzfolk die barst van de kwaliteit. Haar teksten lijken nogal cliché (haar album heet You & I), maar bevatten soms net zo'n verrassende twist als haar verschijning, bijvoorbeeld als het romantische 'Roses & Wine' ineens over een driehoeksrelatie gaat. Helemaal af maakt ze het als ze voorbij haar mic de zaal in loop en werkelijk elk tierelantijntje op het majestueuze plafond kietelt met haar stem. Ha, dat klinkt dan weer een beetje zijïg.
©
Marcel van Leeuwen
Dit is waar Motel Mozaique over moet gaan: ergens binnen lopen en verrast worden. Dat gebeurt ook bij de Noorse protorockers Okkultokrati, een band die historische stromingen samenbrengt die elkaar indertijd negeerden: vroege black metal à la Venom, met venijnige synth wave en een vleug hardcore punk. Vooral tof door de denkbeeldige dingen die de zanger uit de lucht plukt en de razende metalbewegingen van bassist en gitarist die hem flankeren. Prikkelend is ook Serpentwithfeet, een zeer extraverte homo-artiest met een pentagram op zijn voorhoofd en een voorliefde voor georkestreerde 90's r&b. De Engelse Rex Orange County mogen we met zijn loepzuivere, ongeïnteresseerde stem en soulvolle liedjes ook niet vergeten. Net als de engelachtige Haley Bonar die met haar zijdezachte stem en krachtige gitaarspel het stampvolle Rotown omver blaast.
Maar de man waar we als Motel Mozaïque bezoeker vandaag niet omheen kunnen is Thundercat. De Amerikaanse bassist, zanger en - niet te vergeten - producer staat als één van de headliners aangekondigd. Vreemd is dat niet, aangezien Thundercat samenwerkingen met artiesten als Flying Lotus, Kamasi Washington en Kendrick Lamar op zijn naam heeft staan. Hier herinnert de virtuoze basspeler het publiek ook even aan door een uitstapje te maken naar 'These Walls', afkomstig van het geprezen To Pimp A Butterfly van rapper Kendrick Lamar en door een sterke versie van 'Them Changes' (origineel met FlyLo en Kamasi) neer te zetten.
Soms vliegt hij met zijn dunne falsetto even uit de bocht, maar de razende improvisaties verbloemen dit. De band, bestaande uit Thundercat zelf, een toetsenist en een drummer, is uitstekend op elkaar ingespeeld. Vaak verlaten de drie muzikanten de kar door zich te concentreren op hun eigen improvisaties, maar ze weten toch elke keer weer op het juiste moment in te stappen. Dat is tijdens het gehele optreden de kracht van Thundercat en zijn band. Thundercat raakt zelf ook even het spoor bijster met dat halsbrekende tempo van hem, maar ze weten elkaar telkens weer terug te vinden. Het optreden is vooral het bewijs dat de originele sound van Thundercat niet alleen op zijn studioalbums, maar ook live goed uit de verf komt.
©
Marcel van Leeuwen
Dit is ook het geval bij Warhaus, soloproject van de Balthazar-frontman Maarten Devoldere. De enigmatische muziek van Warhaus past perfect in de Arminius kerk. Maarten Devoldere staat met zijn band, bestaande uit niet meer dan een gitarist en een drummer, voor het imponerende orgel als een soort magiër korte tapdansjes te doen. De zanger probeert het publiek te betoveren en dat lukt aardig. Vooral het instrumentale nummer 'Beaches' maakt indruk. Devoldere haalt een trompet tevoorschijn die hij op een bezwerende manier leven in blaast. Het interessante instrument wordt vaker tevoorschijn getoverd en het past prima in het algehele plaatje van Warhaus. Met zijn lange zwarte jas, donkere stem en gefocuste blik is Maarten Devoldere een mysterieuze verschijning. Hij pakt het publiek in door met minimale instrumentatie en rauwe, onheilspellende stem de nummers van 'We Fucked A Flame Into Being' optimaal te vertolken. De Arminius kerk is bomvol en bovenal enorm enthousiast. Dit belooft veel goeds voor de toekomst van Warhaus. En dat voor een zijproject.
De band Shame doet zijn naam enigszins eer aan. De zanger lijkt met zijn oversized pak uit een studentenvereniging te zijn geslopen en de drie gitaristen vliegen over het podium, waarna ze elkaar om en om proberen te trappen. De jonge band wordt nu al als één van de beste livebands van Londen gezien en dat mag ook wel met zo'n energiek optreden. Shame is ongetemd en de zanger maakt het optreden nog vuriger. Hij beveelt het publiek op een dictatoriale manier mosh pits te maken. Die mosh pits komen er zeker en er ontstaat een grote gekte in het voorste gedeelte van Rotown. De gitaren zijn hard, maar klinken maar al te lekker. Het publiek wordt naarmate het optreden vordert steeds wilder en misschien is dit dan ook het teken dat Shame meer dan alleen de beste liveband van Londen zou kunnen worden. Dit is lul-uit-je-broek muziek, en dat is precies wat het brave MoMo nu nodig heeft.
©
Amber Hofwegen / 3voor12 rotterdam
Tussen dit soort excentriekelingen is het goed toeven als Nederlandse indie act met aspiraties. Die heeft Kim Janssen absoluut. Niet voor niets staat hij met elf man op het podium, inclusief blazers en strijkers, klaar om zijn nieuwe album Cousins tot leven te wekken. Jammer alleen dat die verantwoordelijkheid nog veel te zwaar voor hem is. Tussen de zwierige, typisch IJslandse arrangementen klinkt Janssen niet groots, niet getergd, zelfs niet indrukwekkend introvert, maar juist wat gewoontjes. Zijn pak is een keurslijf, zijn koorknaapjeskapsel exemplarisch en zijn praatjes tussen de songs door te bescheiden. Kies waar je voor gaat Kim, en overweldig je publiek ermee in plaats van deze 'I'm not worthy' houding.
Kijk, bij Klangstof begrijpen ze wel hoe je zelfverzekerdheid moet uitstralen. De band rond Koen van de Wardt gebruikt MoMo als springplank naar het echte werk: volgende week Coachella. Een onwaarschijnlijk vooruitzicht voor wat begon als een zijproject van Moss en lange tijd niet veel meer dan een 'aardige' synth indie act met Radiohead-fetisj. Bovengemiddeld, dat zeker, maar internationaal kansrijk? Nou ja, nu heeft Klangstof die vorm dus wel te pakken. Van de Wardt speelt deze uitzwaaiwedstrijd trefzeker en oogt charismatischer dan ooit. Geduldig ook, met veel dynamiek in de songs. Dat is best een lastige balans, dit soort subtiele songs op het podium genoeg kracht inblazen om overeind te blijven maar toch ook subtiliteit te behouden. Al kan Klangstof hun grootste troef van vanavond vast niet meenemen naar Amerika: de 14-jarige snuffelstagiair Abel, die de band gemaild had of-ie een dagje mee mocht lopen. Het zijn misschien zes akkoorden die hij speelt - de synth hook - maar hij oogst er applaus mee en bonuspunten voor Klangstof.
En dan is er nog een derde Nederlandse troef: een Turkse psychband, opgericht in Amsterdam door Jasper Verhulst, ex-bassist van Moss en Jacco Gardner. Hij verzamelde mede-liefhebbers om zich heen en vond een zanger en een zangeres met Turkse roots die de rol van de jonge Erkin Koray en Selda Bagcan met verve spelen. Ze noemen zichzelf Altin Gün, gouden morgen. Wat ze spelen schijnen tot nu toe vooral bewerkingen van oude Turkse songs te zijn, en dat moet ook haast wel, want letterlijk elk nummer is een 'tune'. Ontzettend goed gespeeld, variërend van folk tot psychrock tot disco in Turkse 70's stijl, een subcultuur in de psychedelische muziek die absoluut niet te onderschatten is. Dit heeft in internationale niche-kringen mega potentie.
Zo werd een op papier niet zo spectaculaire eerste dag van Motel Mozaique een inspirerende ontdekkingstocht. Dat belooft wat voor dag twee, die qua line-up wat meer gewicht heeft.
