Motel Mozaique dag 1: van harp-jazz naar black metal Motel Mozaique dag 1: van harp-jazz naar black metal

Dit is waar Motel Mozaique over moet gaan: ergens binnen lopen en verrast worden. Dat gebeurt ook bij de Noorse protorockers Okkultokrati, een band die historische stromingen samenbrengt die elkaar indertijd negeerden: vroege black metal à la Venom, met venijnige synth wave en een vleug hardcore punk. Vooral tof door de denkbeeldige dingen die de zanger uit de lucht plukt en de razende metalbewegingen van bassist en gitarist die hem flankeren. Prikkelend is ook Serpentwithfeet, een zeer extraverte homo-artiest met een pentagram op zijn voorhoofd en een voorliefde voor georkestreerde 90's r&b. De Engelse Rex Orange County mogen we met zijn loepzuivere, ongeïnteresseerde stem en soulvolle liedjes ook niet vergeten. Net als de engelachtige Haley Bonar die met haar zijdezachte stem en krachtige gitaarspel het stampvolle Rotown omver blaast.

Maar de man waar we als Motel Mozaïque bezoeker vandaag niet omheen kunnen is Thundercat. De Amerikaanse bassist, zanger en - niet te vergeten - producer staat als één van de headliners aangekondigd. Vreemd is dat niet, aangezien Thundercat samenwerkingen met artiesten als Flying Lotus, Kamasi Washington en Kendrick Lamar op zijn naam heeft staan. Hier herinnert de virtuoze basspeler het publiek ook even aan door een uitstapje te maken naar 'These Walls', afkomstig van het geprezen To Pimp A Butterfly van rapper Kendrick Lamar en door een sterke versie van 'Them Changes' (origineel met FlyLo en Kamasi) neer te zetten.

Soms vliegt hij met zijn dunne falsetto even uit de bocht, maar de razende improvisaties verbloemen dit. De band, bestaande uit Thundercat zelf, een toetsenist en een drummer, is uitstekend op elkaar ingespeeld. Vaak verlaten de drie muzikanten de kar door zich te concentreren op hun eigen improvisaties, maar ze weten toch elke keer weer op het juiste moment in te stappen. Dat is tijdens het gehele optreden de kracht van Thundercat en zijn band. Thundercat raakt zelf ook even het spoor bijster met dat halsbrekende tempo van hem, maar ze weten elkaar telkens weer terug te vinden. Het optreden is vooral het bewijs dat de originele sound van Thundercat niet alleen op zijn studioalbums, maar ook live goed uit de verf komt.

Tussen dit soort excentriekelingen is het goed toeven als Nederlandse indie act met aspiraties. Die heeft Kim Janssen absoluut. Niet voor niets staat hij met elf man op het podium, inclusief blazers en strijkers, klaar om zijn nieuwe album Cousins tot leven te wekken. Jammer alleen dat die verantwoordelijkheid nog veel te zwaar voor hem is. Tussen de zwierige, typisch IJslandse arrangementen klinkt Janssen niet groots, niet getergd, zelfs niet indrukwekkend introvert, maar juist wat gewoontjes. Zijn pak is een keurslijf, zijn koorknaapjeskapsel exemplarisch en zijn praatjes tussen de songs door te bescheiden. Kies waar je voor gaat Kim, en overweldig je publiek ermee in plaats van deze 'I'm not worthy' houding. 

Kijk, bij Klangstof begrijpen ze wel hoe je zelfverzekerdheid moet uitstralen. De band rond Koen van de Wardt gebruikt MoMo als springplank naar het echte werk: volgende week Coachella. Een onwaarschijnlijk vooruitzicht voor wat begon als een zijproject van Moss en lange tijd niet veel meer dan een 'aardige' synth indie act met Radiohead-fetisj. Bovengemiddeld, dat zeker, maar internationaal kansrijk? Nou ja, nu heeft Klangstof die vorm dus wel te pakken. Van de Wardt speelt deze uitzwaaiwedstrijd trefzeker en oogt charismatischer dan ooit. Geduldig ook, met veel dynamiek in de songs. Dat is best een lastige balans, dit soort subtiele songs op het podium genoeg kracht inblazen om overeind te blijven maar toch ook subtiliteit te behouden. Al kan Klangstof hun grootste troef van vanavond vast niet meenemen naar Amerika: de 14-jarige snuffelstagiair Abel, die de band gemaild had of-ie een dagje mee mocht lopen. Het zijn misschien zes akkoorden die hij speelt - de synth hook - maar hij oogst er applaus mee en bonuspunten voor Klangstof.

En dan is er nog een derde Nederlandse troef: een Turkse psychband, opgericht in Amsterdam door Jasper Verhulst, ex-bassist van Moss en Jacco Gardner. Hij verzamelde mede-liefhebbers om zich heen en vond een zanger en een zangeres met Turkse roots die de rol van de jonge Erkin Koray en Selda Bagcan met verve spelen. Ze noemen zichzelf Altin Gün, gouden morgen. Wat ze spelen schijnen tot nu toe vooral bewerkingen van oude Turkse songs te zijn, en dat moet ook haast wel, want letterlijk elk nummer is een 'tune'. Ontzettend goed gespeeld, variërend van folk tot psychrock tot disco in Turkse 70's stijl, een subcultuur in de psychedelische muziek die absoluut niet te onderschatten is. Dit heeft in internationale niche-kringen mega potentie.

Zo werd een op papier niet zo spectaculaire eerste dag van Motel Mozaique een inspirerende ontdekkingstocht. Dat belooft wat voor dag twee, die qua line-up wat meer gewicht heeft.