We kennen Ty Segall als garagerocker. Eén van de meest gevierde en productieve garagerockers van de afgelopen tien jaar bovendien. Maar sinds zijn zesde album, Sleeper, is dat hokje echt te klein voor Segall. Na het overlijden van zijn vader schreef Segall in 2013 ineens een heel album vol goede semi-akoestische psychfolk-liedjes. Een jaar later was op Manipulator de overstuurde gitaar weer terug, maar waren de sixties psychsounds gebleven. En in 2016 klonk Emotional Mugger weer punk, zoals Thee Oh Sees punk klinken, maar dan wel met over elkaar gedubde stemmetjes. Dit nieuwe album leent muzikaal van al die platen, waardoor het ineens logisch wordt dat hij hem opnieuw Ty Segall noemt. Ty’s negende album is niets minder dan zijn vernieuwde visitekaartje. Waar op zijn debuutalbum alle nummers juist heel erg in dezelfde stijl zaten, laat hij nu zijn volle breedte horen.