Four Tet noemt het ‘pure sadness’ en ziet Londen nu kapot gemaakt worden, Jessie Ware herinnert haar eerste clubmomenten, Benji B roemt het geluid en de internationale impact van Fabric, The Black Madonna reageert, Ben UFO is scherp, Jon Hopkins mogelijk nog scherper. Zo maar wat grepen uit de reacties. Maar elke week worden er wel ergens op de wereld clubs gesloten. Waarom maakt precies deze sluiting zo veel los?

In 3voor12 Radio deelden drie kenners hun visie op de situatie. Muzieksamensteller Menno Visser, die ten tijde van de opening in Londen woonde, Christiaan de Wit, die nu in Londen woont en voor onder andere BLiP Agency, Resident Advisor en Vevo werkt, en Fabric resident Joris Voorn, vertelden wat de club zo speciaal maakte, maar ook over hun twijfels over de redenen achter de sluiting. 

Dansvloer, geluidsysteem en licht
De deelraad die besloot Fabric te sluiten, geeft de drugsdoden die er dit jaar vielen als belangrijkste reden. Uit undercoveroperaties van de politie zou blijken dat Fabric er te weinig aan doet om drugsgebruik onder bezoekers tegen te gaan, en daardoor zou er geen garantie zijn dat de tragedies zich niet zullen herhalen. De oprichter en eigenaar weerspreekt dit. Internationaal staat de club bekend om hun enorm strenge fouilleringen, betrapte dealers worden direct aan de politie overgedragen en het personeel wordt zelfs doorbetaald als ze in een rechtszaal moeten getuigen.

Al snel doken er dan ook in de media andere theorieën op over de sluiting. Christiaan de Wit spreekt buiten de uitzending van 3voor12 Radio over de grote kloof tussen de belevingswerelden van bestuurders en clubgangers. Slechts 5% van de politici in deelraden is onder de 35, het is een typisch oude, blanke mannen bolwerk. Die kloof wordt nog eens bevorderd doordat de meeste Londense clubs alleen ’s nachts open zijn. ‘Ze gooien om 23u de deuren open, en sluiten rond 7u. Clubs in Londen zijn in veel gevallen vooral een dansvloer, geluidsysteem en lichtinstallatie. Ze zijn daarin minder divers dan clubs in Nederland, waar je vaak ook kan eten, waar exposities zijn, of andere dingen gebeuren. Op die manier kan je bijvoorbeeld je ouders ook eens laten zien wat er gebeurt.’

Oprukkende stad
Maar er is een nog grotere verklaring voor de sluiting, die steeds meer opduikt in de Engelse media. Zoals Menno Visser in de uitzending uitlegt, was het gebied rond de club bij de opening nog niet heel ver ontwikkelt. ‘Een soort wasteland, waardoor Fabric zelf ook taxi’s regelde zodat bezoekers er konden komen en weggaan.’ Maar intussen is Fabric opgeslokt door The City, het zakelijke district van Londen. ‘Het is een klassiek voorbeeld van gentrification,’ aldus Joris Voorn. ‘Het was ooit een slechte buurt, zoals dat met veel clubs en plekken gaat, en ondertussen is dat nu natuurlijk niet meer. Het is nu een van de vele hippe plekken van Londen, en nu moet een van de dingen die het gebied hip maakte, wijken voor andere plannen.’ Christiaan de Wit deelt dit idee. ‘Tegenover Fabric worden appartementen gebouwd, dus die club zit daar sowieso op hele dure grond. Die mensen die daar komen wonen willen misschien helemaal niet dat die club daar zit. Dus ja, je hebt het over een gebied waar grond heel duur is en hardwerkende mensen graag willen wonen. Die hebben dan opeens geen zin in een club tegenover hun huis.’

Op die manier valt de sluiting Fabric in een veel groter beeld, dat over de hele wereld steeds meer opduikt. Allereerst een bestuur of gevestigde orde dat door een generatiekloof het belang van het nachtleven niet begrijpt. Kijk bijvoorbeeld hoe nu in house-bakermat Chicago clubs dreigen om te vallen doordat de gemeente met terugwerkende kracht belastingen wil innen, omdat DJ-optredens niet als echte optredens gezien worden. Of zelfs in Nederland twee jaar geleden RTL Boulevard  - alhoewel, telt dat als gevestigde orde? – totaal uit de bocht vloog met beschuldigen aan het adres van ADE.  En ten tweede is er het probleem van de oprukkende stad waardoor oorspronkelijke bewoners en gebruikers van de stad steeds meer naar de buitenranden geduwd worden, doordat de prijzen omhoog geschroefd worden en de mensen die veel geld neerleggen voor een plek in de dure wijken, hun eigen pakket aan wooneisen meebrengen. Het credo lijkt net te vaak ‘wie betaalt, die bepaalt’ te zijn. En dat kwam vorige week allemaal samen bij de sluiting van een van 's werelds beroemdste en invloedrijke clubs.