De carriere van Frank Ocean start in New Orleans, waar hij als vijfjarige naartoe verhuist. Van kinds af aan gefascineerd door muziek begint hij op jonge leeftijd met schrijven en opnemen. In 2005 wordt New Orleans getroffen door orkaan Katrina, de ravage is wereldshokkend. De opnamestudio, waar Ocean aan zijn debuut werkt, wordt totaal verwoest. Maar in plaats van bij de pakken neer te zitten vertrekt hij naar Californië. Dat blijkt een uitstekende stap. Hij krijgt al snel een contract als songwriter. Frank Ocean schrijft mee aan nummers voor onder andere Justin Bieber en John Legend en voor Alicia Keys schrijft hij One Thing. Als je dat nummer nu hoort valt het op dat de sound van Ocean toen al heel erg typisch was. Luister maar eens naar die elektrische piano (Rhodes) in de intro.

Die sound, daar is hij altijd van blijven houden. Hij gebruikte het onlangs nog op 'Good Guy', van zijn nieuwe album Endless. Het bleef niet bij Bieber en Alicia Keys, op een gegeven moment werd hij zelfs gevraagd door Beyoncé om een nummer te schrijven.

Ondertussen blijft Frank Ocean altijd schrijven voor zijn eigen debuut. Met de EP Nostalgia Ultra maakt hij één van de meest vernieuwende r&b platen in jaren. Het levert hem de tweede plek op in de BBC Sound of 2012 lijst. Dan begint het echt te lopen. Net zoals in het geval van bijvoorbeeld Anderson .Paak in 2016, hoorde je rond 2012 ineens overal Frank Ocean. Zo was de allereerste stem op Watch The Throne, het duoproject van Kanye West en Jay-Z, die van Ocean.

Niet alleen Jay-Z en Kanyé West hadden Ocean op zijn radar, ook Pharrell Williams ziet het wel zitten om met hem te werken. Na een ontmoeting op Coachella besluit hij mee te werken aan Channel Orange, het inmiddels behoorlijk gehypte debuutalbum. 'De zwarte James Taylor', zo noemt Pharrell Ocean. Hij is zwaar onder de indruk van de manier waarop de jonge Amerikaan in staat is door akkoorden heen te bewegen met zulke aanstekelijke melodiëen.  Channel Orange, zette Frank Ocean definitief op de kaart. Een onwaarschijnlijk sterk album. Hij eindigde in 2012 op praktisch elk jaarlijstje. Op Channel Orange laat hij zien over een bijzonder talent als verhalenverteller te beschikken. Nummers als 'Super Rich Kids': over de verveling en het hedonistische gedrag van superrijke jongeren in Los Angeles. Of bijvoorbeeld de negen minuut-durende epos 'Pyramids': over een relatie met een stripper en het vrouwelijke lichaam als een tempel zijn ontzettend beeldend en origineel geschreven.

Met Channel Orange wordt Frank Ocean een wereldster. En dat schept een zekere verwachting. Het is tegenwoordig bijna de norm geworden om continu, snel achter elkaar te blijven produceren. Artiesten als Drake, Beyoncé en Rihanna droppen de ene release na de andere, vaak totaal onverwachts. Channel Orange smaakte naar meer, maar aan die oproep wil Frank Ocean geen gehoor geven. Na bijna vier jaar wachten volgt er iets totaal onverwachts. Een dagenlange livestream op Apple Music, waarin Ocean aan een trap bouwt, die nooit af lijkt te komen. Op de achtergrond muziek, misschien van het nieuwe album? Weer mis. Als de hype zijn absolute hoogtepunt bereikt en het internet haast ontploft met boze, teleurgestelde en wanhopige reacties komt er ineens nieuws uit kamp Ocean. Eindelijk is daar het vervolg op Channel Orange: Blonde. En wat voor één. Het lange wachten lijkt ineens geen issue meer, Blonde is een plaat waarop je aan alles hoort dat er jaren werk in zit. De melodiëen zijn bijna buitenaards mooi. De teksten op nummers als White Ferrari, over de pijn van een stukgelopen relatie zijn hartverscheurend mooi. 

Left when I forgot to speak
So I text the speech, lesser speeds
Texas speed, yes
Base takes its toll on me
Eventually, eventually, yes
I only eventually, eventually, yes

I care for you still and I will forever
That was my part of the deal, honest
We got so familiar

Er zitten een paar prachtig slimme keuzes achter. Op de opener Nikes is zijn stem totaal vervormd, tot aan het einde van de plaat, dan komt die geweldige stem van hem ineens in zijn puurste vorm binnen. Hij kreeg Kendrick Lamar zo ver om een paar woorden op de achtergrond mee te spreken, heel subtiel, en op Pink + White hoor je Beyoncé op de achtergrond. Maar het mooist van alles blijft toch echt de stem van Frank Ocean zelf. Als het rookgordijn van stemvervorming opgeheven wordt komt Ocean keihard binnen. De recensie van Blonde door Ralph-Hermen Huiskamp vind je hier.