RALPH-HERMEN HUISKAMP: FRANK OCEAN - WHITE FERRARI
Je kan pagina’s vullen over alle metaforen, de verwijzingen. Maar het is vooral de directe schoonheid die White Ferrari zo goed maakt. Dat zit hem in tig dingen. De zang die meteen invalt, opsplitst tot een duet en groeit tot een heel koor. De drumcomputer die kort opduikt. De synth die ietsjes wiebelt. De achtergrondgeluiden. En dan is er nog die overgang naar akoestische gitaar en de melodie in het coda die op zichzelf al een heel nummer waard is. Met zo veel ideeën zou het een grote teringzooi moeten zijn, maar alles straalt een intense kalmte uit. Niet gek dat er vijftig versies van het nummer vooraf gingen en dat Kanye er iets mee te maken had.
Dit zijn de Songs van het Jaar volgens de 3voor12 redactie
De persoonlijke favorieten, van Radiohead tot Sofi Tukker tot Thomas Azier
Vanavond wordt in de uitverkochte TivoliVredenburg onthuld wat volgens jullie de Song van het Jaar 2016 is. Maar wat zijn nou de favorieten van de 3voor12 redactie? Dit zijn de vlammende betogen voor de beste liedjes van 2016.
ROOSMARIJN REIJMER: ANDERSON .PAAK - COME DOWN
Zelfverzekerder en flamboyanter kon rappende drummer Anderson .Paak niet op het podium staan op SXSW, de plek waar iedereen zichzelf moet bewijzen. Zijn band was een beetje aan het pielen tussen de tracks door en Anderson .Paak had er genoeg van: ‘Wat staan jullie daar nou te doen? Dit is mijn moment, mijn shine!’. En gelijk had ie natuurlijk, wat een jaar was het voor voor hem. Succesvol album, wereldtournee en de sound van je zomer. Come Down was het nummer waarin het voor mij allemaal samenkwam en dus mijn song van 2016.
ATZE DE VRIEZE: RADIOHEAD - TRUE LOVE WAITS
Echte liefde wacht. Het is misschien wel de meest romantische gedachte ooit. Maar wacht eens even, er volgt een zin: True love waits… in haunted attics. Al ruim twintig jaar ligt dit liedje te wachten in de catalogus van Radiohead: sinds 1995 dook het af en toe op. Maar pas nu is het er tijd voor, nu het te laat is. Radiohead’s laatste is hun meest intieme, en True Love Waits is de prachtige afsluiter van een album vol persoonlijke grieven. Nog nooit liet de band je zo dichtbij komen.
LEO BLOKHUIS: MILES MOSLEY - ABRAHAM
Op de valreep dient hij zich aan, de Song van het Jaar. Het is een nummer van een man die ik niet ken, Miles Mosley. Miles, naar Miles Davis. Hij speelde bas bij onder andere Gnarls Barkley, Lauryn Hill, Kendrick Lamar en zo wat mensen, maar is ook een van de drijvende krachten op het indrukwekkende jazzalbum The Epic van Kamasi Washington. Mosley heeft tijdens de sessies voor The Epic wat dingetjes voor zichzelf opgenomen. ‘Abraham’ - zijn eigen tweede naam - is daar een voorbeeld van. Meer pittige soul dan jazz, een pompend nummer dat maar doorgaat, waarin de bas in een Hendrix-achtige solo ontploft en de blazers de boel naar opwindende hoogten stuwen. Hard afspelen. En dan nog een keer.
KLAAS BAKKER: KOLSCH - GREY
Maanden was ik op zoek naar die ene dance-track met een setje blazers waar je U tegen zegt. Paradiso ging helemaal uit z’n dak toen Kölsch hem draaide op Joris Voorn’s Birthday Bash, na zes uur lang met een volle lach op de dansvloer van Paradiso te hebben gestaan. Hoe ik er verzeild raakte weet ik nog steeds niet, maar ik ben diegene er eeuwig dankbaar voor. De maanden erna dacht ik alleen maar: Welk nummer was dat en waar kan ik het luisteren?! Niemand die het wist, tot ‘ie eind september ein-de-lijk uitkwam. Mijn Song van het Jaar werd een knaller van hit. Grey.
MATTHIJS KUIPER: FRANCIS & THE LIGHTS - SEE HER OUT (THAT’S JUST LIFE)
See Her Out (That's Just Life) heeft geen beat. Sterker nog, het nummer bestaat vrijwel alleen uit scherpe synths en de stem van Francis die zich achter een eigen gemaakte vocoder - de Prismizer – verstopt. Die Prismizer zorgt ervoor dat de stem van de zanger heel warm en harmonieus klinkt. Het klinkt daardoor alsof er in een keer een heel koor met dezelfde stem meezingt wanneer je door die vocoder zingt. Als Francis er in de apotheose van See Her Out nog een schepje bovenop gooit snap ik waarom artiesten als Kanye West, Bon Iver, Chance The Rapper en Frank Ocean als een blok zijn gevallen voor Francis Farewell Starlite.
MAX BEDEKER: THOMAS AZIER - TALK TO ME
De verrassing van het jaar was toch wel deze comeback, waarvan ik niet had verwacht dat ik hem leuk zou vinden. Zijn eerste album, vol bombastische emo-synthpop van twee jaar terug klinkt eerlijk gezegd nu al gedateerd, en de shows die hij gaf, hoewel goed, bleken toch niet helemaal mijn ding. Je hoeft namelijk niet elke avond elk woord met dichtgeknepen ogen te zingen alsof je het écht meent. Dat hij dan terugkomt met zo'n mooie, organische plaat had niemand verwacht. Ik kan in ieder geval niet wachten tot de nieuwe liveshow, Thomas achter een piano, hopelijk met dichtgeknepen ogen, zingend alsof ie het écht meent.
MENNO VISSER: SOFI TUKKER - DRINKEE
Deze track komt het dichtst bij een danceplaat met gitaar in jaren…de holy grail waar de muziekindustie al sinds de Happy Mondays op zoek naar is. Paste helemaal in het plaatje van dit Olympisch jaar met de Spelen in Rio, vanwege het geprevelde onverstaanbare gedicht in het Portugees, waar het nummer op gebaseerd is. Dit duo uit New York is ook nog eens ontwapenend live, waarbij het meisje net de twee juiste gitaar accoorden weet aan te slaan en dat ook nog op het juiste moment. Topplaat! Al snapt bijna niemand dat dus, maar ik (soort van…) dans er op!
NIELS AALBERTS: MIDLAND - FINAL CREDITS
Van de strenge doch rechtvaardige 3voor12-redactiechef moesten we 100 woorden wijden aan onze Song van het Jaar 2016, ook ik. Terwijl er 2 volstaan voor deze van Midland: Gladys Knight. Iemand die de plavuizen uit de vloer zingt maakt elk ander argument voor Song van het Jaar overbodig. Gladys staat ergens tussen Dusty en Stevie en tilt Midlands slimme mash-up (want dat is het feitelijk, deze van Gladys vs. deze van Lee Alfred) ver boven de middelmaat uit. Tranen op de dansvloer, mooiste dat er is.
SANDER KERKHOF: KANYE WEST - ULTRALIGHT BEAM
Het gaat niet goed met Kanye West. Dat weten we nu maar het was natuurlijk al wel duidelijk op The Life Of Pablo. Een man die zoekt naar houvast, naar (h)erkenning, rust en kalmte. Een verwarde artiest die er goed aan doet om gewoon even zijn mond te houden en een tijdje zijn telefoon weg te leggen (dat zouden er meer moeten doen). De ster van Pablo is het ensemble. West is hier de creatief regisseur, degene die alle talentvolle mensen bij elkaar brengt. Ultralight Beam is het baken van licht, de droom waarin alles goed komt, ook al heb je al zo vaak sorry gezegd. Met R&B zangeres Kelly Price, gospel zanger Kirk Franklin, Chance The Rapper en maar liefst zes producers. Kanye doet het niet voor minder. This Is Everything.
BAS VAN DUREN: DAVID BOWIE - LAZARUS
Je eigen dood tot kunst verheffen is een vak apart en het lukte niemand zo goed als David Bowie begin dit jaar met Lazarus. Het is heel verleidelijk om achteraf het hele Blackstar-album alleen maar op te hemelen vanwege de diepere betekenis met 'Lazarus' voorop, maar vergeet ook niet dat dit Bowie's beste plaat is sinds heel lang geleden. Bovendien is Lazarus het soort plaat met kleine details die je - zeker met koptelefoon op - met iedere luisterbeurt (her)ontdekt. Een gave die weinig muzikanten/producers is weggelegd, maar Bowie en Visconti flikken het gewoon.
STEVEN STOFFERS: SAVAGES - ADORE
Zeven seconden stilte maken Adore de beste song van het jaar. Je zou, zeker bij Savages, ongenadig snijdende gitaren verwachten bij een ode aan de frustraties die het leven de moeite waard maken. Maar feitelijk is Adore niet veel meer dan een dijk van een tekst op een baslijntje. Een perfect baslijntje, dat ik in al zijn simpelheid over tien jaar nog meeneurie. Tot dus die stilte. Alsof je je adem inhoudt, bouwen alle spanning en emotie uit de voorgaande drie minuten op tot je niet meer kan. En dan verlost bassiste Ayse Hassan je met één menselijk rammelende noot. Bowm. De mensheid heeft zijn mankementen, maar deze schoonheid pakken we toch mooi even mee.
REINIER BRUIJNE: THE XX - ON HOLD
Het lijzige zingen van Oliver Sim en Romy Madley Croft in combinatie met het classic Hall & Oates sample maken het nummer melancholisch, fris en tegelijkertijd heel vertrouwd. Het is wat frivoler dan we van ze gewend zijn, en toch is het ook een heel herkenbaar The XX nummer, door de samenzang, de rust en de hoge baspartijen. Mooie tekst ook over een vertrouwde relatie die, als je even niet oplet, toch een eigen richting krijgt. De sound belooft in ieder geval veel goeds voor het album dat in het voorjaar uitkomt.
RENE PASSET: MODERAT - RUNNING
Wie regelmatig hardloopt, herkent dat wel. Dat moment wanneer de endorfines inkicken en je al rennend in een soort trance raakt. Precies dat gevoel hoor je halverwege ‘Running’, de eerste single die het Duitse dancetrio Moderat van hun album III trok. Ook het ‘stukzitten’ zit er in. De beat verdwijnt om de hoek, met je handen op je knieën puf je even uit. Om jezelf daarna weer op gang te trekken voor het slotstuk naar huis. Waar de douche wacht. Petje af voor Moderat dat ze in amper vier minuten de verbeelding zo kunnen prikkelen.
CONNOR CLERX: SOLANGE - CRANES IN THE SKY
Het prijsnummer van A Seat A The Table is een verraderlijke 'slow burner'. De luchtige drumpartij, de subtiele baslijn en de serene zang stralen een vals gevoel van nonchalance uit. Op de achtergrond kabbelt het rustig door, pas als je er goed voor gaat zitten komt de onderliggende boodschap echt bovendrijven. Een rusteloos onbehagen, maar ook een resoluut doorzettingsvermogen. Het refrein komt telkens harder binnen, ondersteund door de spaarzaam gebruikte piano en de steeds hoger rijzende zang, de duellerende partijen van haar eigen stem. Zo'n duidelijke thematiek, het zou potsierlijk kunnen worden, maar op Cranes In The Sky is de balans nagenoeg perfect.
DEREK VAN WINSEN: BEYONCE - FORMATION
Zo hard als Beyonce kwam niemand dit jaar. De combinatie van de track met zijn rare melodielijn die klinkt als een springveer met de teksten waar iedereen het jaar rond tientallen one liners uit heeft geciteerd. Beyonce maakt voor mij de song van het jaar omdat ze een nummer weet te maken die een zwaar beladen politieke boodschap heeft (mede door de videoclip en optreden tijdens de Superbowl) maar dan zonder het topzwaar te maken. Over welke andere track hoor je politieke commentatoren over discusseren op CNN terwijl kids erop los gaan op zaterdagavond in de club?
SILVY BROEREN: KANYE WEST - FAMOUS
Elk jaar lijkt een genre de boventoon te voeren in mijn meest gedraaide tracks van het jaar: Het begon ooit met indierock, daarna electronisch en dit jaar luisterde ik vooral veel hiphop/R&B. Wat dat zegt over mijn jaar-mood; dat het een smooth of gesamplet jaar was? Famous voert deze soundtrack aan, puur en alleen al om de Bam Bam sample van Sister Nancy, zit deze song vrij vast in mijn hoofd. De naaktslapende-bekende-mensen-in-bed-clip overigens ook, maar op een fascinerende, enge manier. En de Whoeeoeieiei! uitroep is als een goed en veelvuldig te gebruiken emoticon.
NORBERT PEK: TELEMAN - DÜSSELDORF
Het is me nooit helemaal duidelijk geworden waarom Pete & The Pirates de nek werd omgedraaid. Drie van de piraten stoomden onmiddellijk door en met een extra bandlid erbij werd Teleman gevormd. Iets minder stevig, wat soms jammer is, en meer synthgedreven. Op de tweede plaat vindt Teleman in single ‘Düsseldorf’ de ultieme nieuwe vorm. Natuurlijk door die kenmerkende zanglijntjes van Thomas Sanders, catchy as hell, maar vooral door hoe de supermelodieuze synths en de gitaren een eenheid vormen en heerlijk versnellen. Alles klopt. Het is indiepop waarvoor een kwaliteitsstempel mag worden uitgevonden: verslavender dan Netflx, Facebook en je nieuwe vriendin bij elkaar.
CHRISTIAAN WALRAVEN: RADIOHEAD - DAYDREAMING
Een paar belletjes en wat geluidseffecten. Meer heeft Radiohead niet nodig om in de eerste twintig seconden je hoofd leeg te krijgen van stress en klaar om je te laten meevoeren. Op Primavera Sound afgelopen zomer werkte het zo goed dat je op het veld met 50.000 man een speld kon horen vallen. Als het samenspel tussen piano en zang na 5 minuten het hoogtepunt bereikt, zet de band je echter op het verkeerde been. Achteruit afgespeelde teksten en violen keren het nummer ondersteboven, zoals ook in de prachtige video van Paul Thomas Anderson onderstreept wordt en naar het hele oeuvre van Radiohead wordt geëxtrapoleerd. Kubrickiaanse klasse.