Het is bijna kwart over acht als vanaf de zijkant van de zaal een flightcase naar het midden gereden wordt. Daar staat een zwarte stellage, zo te zien een tweede podium. Zou ze in haar glitterjurk, de benen opgetrokken, in deze oncharmante doos gepropt zijn? Je zou het haast zeggen, want amper een minuut later klinken de eerste tonen van Hello, die giga hit van afgelopen jaar, en staat Adele op dat podium midden in de zaal. Goed voor meer dan twee miljard plays op YouTube en Spotify, deze trage ballade met die dramatische uithaal: hello from the other side! De grote ogen op het scherm gaan open, en eigenlijk is het vanaf de allereerste loepzuivere uithaal duidelijk: Adele gaat hier precies de show geven die je van haar wilt.
Het is bizar om te zien hoeveel aandacht Adele momenteel krijgt in de pers. Met name de Engelse bladen staan te ronken en stomen, en dat zal niet veranderen tot Glastonbury. Ook de Nederlandse pers schrijft ieder detail op. Adele die haar tekst kwijt was. Adele die met haar kindje wandelde door Amsterdam. Adele die een fan in Verona vermanend toesprak omdat hij haar filmde. Het is niet zo gek, want het is niemand ontgaan dat de zangeres elk record heeft verbroken. In haar eentje redde ze de omzet van de platenzaken in het afgelopen najaar, en sinds deze week is haar vorige album 21 officieel het bestverkochte album ooit in Nederland.
Om dat te bereiken koos Adele voor een muziekstijl die de volle breedte bestrijkt: georkestreerde soulpop van het verdrietige soort. “Ik weet dat mijn muziek miserabel is”, zegt ze zelf aan het begin van de show, als aankondiging van een van de weinige upbeat nummers, Rumour Has It. “Jullie mogen dansen, dan zijn we daar tenminste vanaf en kunnen we daarna weer samen huilen.” Niet lang daarna volgt een weergaloze versie van haar Bond-nummer Skyfall, in vol arrangement en met grote overtuiging uitgevoerd. Dit is echt de beste Bond-tune van de afgelopen decennia. “Ik wilde het eerst niet doen, maar ze wisten me de tweede keer toch te overtuigen. ‘Jij noemt je albums toch naar je leeftijd?’, zeiden ze. ’19, 21. Wist je dat dit de 23e James Bond film is? En jij bent nu toch 23?’
Adele in Ziggodome: ‘Oh my God, I knew you when you were a baby'
Bijzonder overtuigende opening van Amsterdamse concertreeks
Eindelijk start vanavond de concertreeks van Adele in Ziggodome. De afgelopen jaren groeide de Britse zangeres uit tot de populairste van allemaal. Een giga mainstream succes met precies die juiste knipoog naar links om ook de serieuze muziekliefhebber te interesseren. Drie weken voor Glastonbury verkeert Adele in topvorm.
Het duurde vervolgens een paar jaar voor een nieuw album volgde. Die other side uit Hello moeten we natuurlijk overdrachtelijk opvatten. Er is een Adele vóór 25 en een na 25. Of beter gezegd: een Adele voor het grote gat dat viel na megasucces 21 en erna. Wat daar tussen gebeurde weten we allemaal: Adele werd moeder en koos ervoor daar buiten de spotlights van te genieten. Waar voorheen haar nummers gingen over ex-vriendjes en andere figuren waarmee afgerekend moest worden, gaat 25 over de diepe impact die dat had, op haar als mens en als artiest.
Het klinkt als het ideale recept voor een gezapige avond. We hebben het hier over een 28-jarige vrouw die oreert over volwassenheid en nooit meer jezelf zijn. Die in Sweetest Devotion zingt over de ultieme toewijding die je als ouder kunt voelen ten opzichte van je kind, de schoonheid van het opgeven van je jeugd. Jeugdfoto’s van de zangeres flitsen over het grote doek, een melancholische herinnering aan wat nooit meer terug komt. Minder rock ’n roll wordt het niet, zou je zeggen. “You look like a movie”, zegt Adele in haar toegift, een kop thee (zonder stroopwafel) onder handbereik. “My God this reminds me, of when we were young.”
En toch is het vanavond helemaal niet gezapig. Integendeel zelfs, en dat heeft alles te maken met Adele’s veelgeroemde grote bek en haar eindeloze gekletst, die allebei gelden als een soort tegengif tegen de serieuze uithalen van haar stem. Een kwebbelkoningin is ze, je beste vriendin met een plat Londens accent. Je zou denken dat het de vaart uit de show haalt, maar dat is door haar moordende tempo juist helemaal niet zo. Het gaat vanavond over van alles. Zo verklaart ze de liefde aan onze stroopwafels en zet ze even uitgebreid dat foto-incidentje uit Verona recht. Welnee, ze heeft er helemaal geen moeite mee als we haar filmen. We doen maar, al zou ze zelf liever live kijken als ze ons was. Nee, het ging haar om een vrouw met een professionele camera, die al meerdere keren door de beveiliging op de vingers getikt was en die steeds maar weer haar apparatuur verborg of verplaatste. Hét moment van de avond is voor de twee Engelse meisjes Daisy en Ruby, die door de zangeres het podium op worden getrokken. “Oh my God”, kirt Adele als ze een van de twee herkent als de dochter van haar eigen celliste. “Oooooh my God! No way! I knew you as a baby!” Deze man blijkt de vader: producer en Graffiti6-bandlid Tommy Danvers.
Of je het nu gelooft of niet, dit is het moment waar iedereen het morgen over zal hebben. En dat doet ze toch wel knap, met een show die verder qua show-elementen enorm sober is. Op set-afsluiter Set Fire To The Rain na dan, waarbij het water ineens met bakken uit de hemel komt. Een grande finale van hoog niveau. En verdomd, daar is die flightcase weer. Zie je nou wel, ze gaat er verdomme echt in. “Sorry dat het zo lang duurde”, grapt ze een paar minuten later vanaf ‘the other side’. “Ik moest natuurlijk wel ongezien hier komen.”
Het echte slotakkoord is voor Rolling In The Deep, veruit het beste nummer dat ze tot haar beschikking heeft. Het voelt als een ontlading na een buitengewoon overtuigende show, waarin alles klopte: de band, de stem, de visuals en het sobere decor met toch net af en toe iets bijzonders. Confetti-snippers met songteksten erop dwarrelen door de zaal, en iedereen laat zijn stoel voor wat ie is voor de laatste uithalen: “We could have had it all.” Nou, Adele had vanavond wel degelijk alles.